Η Ολυμπιονίκης Αλεξάνδρα Τσιάβου στο protagon
Είχε κρεμάσει στο στήθος της δύο ακόμα μετάλλια και το πανηγύριζε, σαν… παιδί, μαζί με την συναθλήτριά της και το νούμερο 1 στη δίκωπο άνευ πηδαλιούχου Ιωάννα Γκίκα…
Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, εφτά παγκόσμια μετάλλια από τα οποία τα τέσσερα χρυσά, έξι πανευρωπαϊκά και τόσα Πανελλήνια που ούτε η ίδια έχει μετρήσει στα δεκαπέντε χρόνια που τραβάει, με προσήλωση και αμέτρητες θυσίες, κουπί.
"Σου προσθέτει βάρος το ότι πρέπει να είσαι πάντα πρώτη;" τη ρωτάω και, παρά το γεγονός ότι είναι ακόμα λαχανιασμένη από την ανελέητη κούρσα, δε διστάζει να μου εξομολογηθεί:
"Ο κόσμος και οι γύρω μου, χωρίς να το θέλουν, με χρεώνουν με μια επιθυμία που δεν σηκώνει λάθη, θέλοντας να δείξουν ότι αναγνωρίζουν την προσπάθεια και πιστεύουν στην πρωτιά μου. Αυτό με φοβίζει και ταυτόχρονα με ανεβάζει ψυχολογικά. Καθώς περνάει ο καιρός, πάντως, το ελέγχω καλύτερα. Και εγώ θα ήθελα να βγαίνω πρώτη συνέχεια -προπονούμαι σκληρά γι' αυτό- όμως η μαγεία του αθλητισμού κρύβεται σ' αυτό ακριβώς το αβέβαιο".
“Ελπίζω να μη σε απογοήτευσα”, της ψιθυρίζει η "οδηγός της βάρκας" .
Στο πρόσωπο της επικόπου, διαγράφεται ακόμα το άγχος από την κούρσα που προηγήθηκε.
Πώς είναι να αγωνίζεσαι μαζί με μια Ολυμπιονίκη; ρωτάω την Ιωάννα Γκίκα.
“Αγωνίζομαι με μια Ολυμπιονίκη την οποία θαυμάζω για ό,τι έχει κάνει και σίγουρα νιώθω το βάρος της ευθύνης να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες της. Να σου πω ότι δεν έχω άγχος, θα είναι ψέματα. Η Αλεξάνδρα όμως είναι ένας άνθρωπος χωρίς συμπλέγματα. Είναι τόσο φιλική και βοηθητική και αυτό με κάνει να το ξεπερνώ…”, μου εξομολογείται η 23χρονη κωπηλάτισσα.
Ο προπονητής των δύο κοριτσιών από τον όμιλο Ηγουμενίτσας, Κώστας Κιτσάτης, πλησιάζει για μια αναμνηστική φωτογραφία με ένα περήφανο χαμόγελο για την 27χρονη Ολυμπιονίκη και την 23χρονη πρωταθλήτρια.
"Μετά το Ολυμπιακό και τα παγκόσμια μετάλλια οι πανελλήνιοι αγώνες είναι περίπατος;", ρωτάω την Αλεξάνδρα.
"Δεν θα το έλεγα έτσι, θα έλεγα απλά ότι είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Σίγουρα εδώ δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τους ίδιους αντιπάλους που έχεις σε έναν διεθνή αγώνα, αλλά υπάρχουν αγωνίσματα που προσφέρουν αντίστοιχο θέαμα, αλλά έχουν και υψηλές απαιτήσεις. Κάθε μετάλλιο που κερδίζω είναι για μένα σημαντικό γιατί έχω κουραστεί γι' αυτό, με τη διαφορά ότι κάποια ζυγίζουν κάτι παραπάνω σε προσπάθεια".
-Στην Ελλάδα της κρίσης τι σε κάνει να κρατάς ακόμα τα κουπιά;
"Ακριβώς αυτό. Βρισκόμαστε σε πέλαγος και μόνο "κωπηλατώντας" θα πιάσουμε στεριά. Η Ελλάδα περνά μια βαθιά κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική. Προσπαθώ, με τη συνέχιση της παρουσίας μου στον χώρο του αθλητισμού, να βοηθήσω και εγώ με τον τρόπο μου την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και όχι μόνο. Όσους συναντούσα, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, μου έδειχναν με τον αυθορμητισμό τους πόση ανάγκη είχαν να νιώσουν περήφανοι ξανά για την Ελλάδα μας. Χαίρομαι πολύ που τους δικαίωσα».
-Από το πάρτι προνομίων που απολάμβαναν την περασμένη δεκαετία οι Έλληνες πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες κ.λπ., φτάσαμε στο άλλο άκρο. Υπό αυτές τις συνθήκες πόσο δύσκολος είναι πλέον ο πρωταθλητισμός;
"Είναι μια πολυτέλεια. Πάρα πολλά από τα προνόμια αλλά και από τις διευκολύνσεις που υπήρχαν καταργήθηκαν. Να φανταστείτε ότι εγώ ως πυροσβέστρια τόσο στο Πανευρωπαϊκό, όσο και στο Πανελλήνιο, αγωνίστηκα έχοντας κάνει χρήση προσωπικής άδειας και για τους αγώνες και για την προετοιμασία. Αυτό μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες δεν μου είχε συμβεί. Και αυτό είναι μια από τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν οι εν ενεργεία αθλητές. Κάποιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές δεν έχουν ακόμα εξασφαλίσει το αύριο. Ο πρωταθλητισμός είναι πλέον δύσκολος, αλλά ο αθλητισμός πρέπει με κάθε τρόπο να συνεχίσει να υπάρχει".
-Εσύ βρέθηκες στα ψηλά σε μια περίοδο που ο πρωταθλητισμός στη χώρα μας έπεσε στα πολύ χαμηλά... Τι θα άλλαζες αν ήταν στο δικό σου χέρι;
"Πρέπει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στις μικρότερες ηλικίες να αναδειχθεί ο αθλητισμός σαν τρόπος ζωής. Είναι θέμα παιδείας. Αν η εικόνα του αθλητισμού ήταν οικεία στους Έλληνες, η πραγματικότητα που ζούμε θα ήταν εντελώς διαφορετική. Έτσι λοιπόν θα πρότεινα εύκολη πρόσβαση των παιδιών σε αθλήματα και αθλητικές υποδομές. Το κράτος πρέπει να επενδύσει επιτέλους στα αθλήματα και όχι στις ομάδες.
- Είναι ακριβό άθλημα η κωπηλασία;
"Μπορούν όλοι να κάνουν κωπηλασία. Είναι "ακριβό" άθλημα με την έννοια ότι τα υλικά κοστίζουν και για να αγωνιστείς πρέπει να μεταφέρεις κάθε φορά τη βάρκα σου στο σημείο των αγώνων. Αυτά όμως δεν είναι έξοδα που επιβαρύνουν την οικογένεια του παιδιού που ξεκινά να κάνει κωπηλασία. Το έξοδο μπορεί να είναι η συνδρομή που δίνει στον όμιλο όπου θα ενταχθεί. Στην περίπτωση του πρωταθλητισμού, τα αναλαμβάνει η Ομοσπονδία».
-Θα παρότρυνες τα νέα κορίτσια να πιάσουν τα κουπιά;
«Ναι. Να ασχοληθούν με το άθλημα χωρίς ενδοιασμούς και δεν θα αργήσει να τους το ανταποδώσει. Η ανταπόδοση αυτή έρχεται με ποικίλους τρόπους. Από το να κατακτήσουν πολλά μετάλλια, μέχρι τη δημιουργία φιλικών σχέσεων που κρατάν μια ζωή».
-Είναι ένα κίνητρο η μοριοδότηση για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια;
“Συμφωνώ με το μέτρο και έχω έρθει με πολλούς σε αντιπαράθεση γι’ αυτό. Πιστεύω ότι είναι μια επιβράβευση στους μαθητές οι οποίοι προσπαθούν να προοδεύσουν και στον τομέα του αθλητισμού, παράλληλα με τα μαθήματά τους. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει εκμετάλλευση του μέτρου μόνο για την εισαγωγή, αλλά θα πρέπει να δίνεται βάρος και στη συνέχεια της αθλητικής διαδρομής. Άλλωστε σε αυτή την ηλικία ξεκινάει και η συστηματική δουλειά για τις υψηλές επιδόσεις”.
-Τι σου έμαθε ο πρωταθλητισμός;
“Μου έμαθε να βάζω στόχους και με πρόγραμμα να τους κατακτώ. Έμαθα να συναγωνίζομαι και να μοιράζομαι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες με τους συναθλητές μου. Επίσης, επειδή οι αθλητές υψηλού επιπέδου λειτουργούν και ως πρότυπα για την κοινωνία και ιδιαίτερα για τα παιδιά, έχω γίνει πιο υπεύθυνη και πιο μετρημένη στη συμπεριφορά μου. Δεν θα ήθελα να δώσω λάθος μηνύματα στη νέα γενιά».
-Θα συνεχίσεις;
«Συνεχίζω ήδη. Γι’ αυτό είμαι εδώ. Επίσης τον Αύγουστο θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στην παράκτια κωπηλασία (coastal rowing) στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα γίνει στη Σουηδία».
-Είναι το όνειρο κάθε αθλητή να φτάσει εκεί που έφτασε η Αλεξάνδρα; ρωτάω την Ιωάννα Γκίκα.
“Ναι κι εγώ είχα όνειρο να πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά δυστυχώς στις μέρες μας τα όνειρα για να υψωθεί κανείς λίγο παραπάνω αναστέλλονται από αρκετούς προβλέψιμους και απρόβλεπτους παράγοντες…», απαντά.
Η 23χρονη πρωταθλήτρια ξεκίνησε την κωπηλασία από το δημοτικό σχολείο, πριν 13 χρόνια, στον όμιλο Ηγουμενίτσας.
Έμφυτο ταλέντο, που άσκησε όμως επίπονα και φίλεργα τις αρετές της κι έφτασε με τα χρόνια να κατακτήσει 9 πανελλήνια μετάλλια (2 χρυσά, 4 ασημένια και 3 χάλκινα).
"Για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να έχεις ισχυρή θέληση, ένθερμο πείσμα και διακριτό στόχο", μας λέει. Κι αφήνεται έπειτα σ΄ έναν αφοπλιστικό ποταμό, καθώς εξομολογείται τα πάθη των Ελλήνων πρωταθλητών.
“Στην ηλικία που είμαι εγώ είναι δύσκολο να κάνω μόνο κωπηλασία. Πρέπει πρώτα απ΄ όλα να βρω μια δουλειά και είναι δύσκολο να συνδυάσεις μαζί και τον πρωταθλητισμό. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Φιλοσοφική σχολή της Πάτρας, φρόντισα παράλληλα να κρατηθώ σε ένα καλό επίπεδο. Δεν τα παράτησα.
Ωστόσο, στην Πάτρα δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω κωπηλασία γιατί δεν υπάρχει κάποιος αθλητικός όμιλος. Πήγαινα στο γυμναστήριο και έκανα ένα όργανο που λέγεται εργόμετρο για να διατηρηθώ σε καλή κατάσταση.
Επιστρέφοντας από τις σπουδές έχω να αντιμετωπίσω το θέμα-βραχνά που έχουν στις μέρες μας οι περισσότεροι νέοι, αυτό της εργασίας. Είναι δύσκολο, αλλά δεν παράτησα τα κουπιά…».
-Το μετάλλιο έχει για έναν αθλητή και κάποια χρηματική ανταμοιβή;
«Πλέον όχι, δεν έχει. Όμως, την ώρα της κούρσας, ή στις ατέλειωτες προπονήσεις, δεν είναι αυτό ακριβώς το κίνητρο που σε ωθεί να φτάσεις πρώτη στο τέρμα.
Το μετάλλιο για έναν αθλητή, είναι το πιο όμορφο έπαθλο. Δεν συγκρίνεται το συναίσθημα της ανταμοιβής που παίρνεις, όταν έχεις κουραστεί και έχεις δώσει την ψυχή σου γι' αυτό».
Πηγή: www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου