Απόσπασμα άρθρου του Παναγιώτη Περπερίδη στο www.pamesports.gr, σχετικά με τις χθεσινές βραβεύσεις του ΠΣΑΤ.
Απονεμήθηκαν και βραβεία...
Αυτή την ιστορία με τα βραβεία (κάθε είδους) δεν την κατάλαβα ποτέ. Για να ακριβολογώ, δεν κατάλαβα ποτέ δυο πράγματα: 1) Τις κατηγορίες στις οποίες χωρίζονται οι υποψήφιοι. 2) Ποιοί είναι αυτοί που ψηφίζουν για την ανάδειξη των κορυφαίων κάθε κατηγορίας. Γι’ αυτούς τους δυο λόγους δεν μπόρεσα να καταλάβω ούτε τη χθεσινή βραδιά του σιναφιού μας, τα βραβεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, όπου γι’ ακόμα μια φορά βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να συγκρίνουμε μήλα με... κουρκουμπίνια.
Όσο κι αν είναι αδελφός μου και πιστεύω ότι είναι εκ των κορυφαίων αθλητών όλων των εποχών σε τούτη τη χώρα , είναι ακατανόητη η βράβευση του Σπύρου Γιαννιώτη, όταν συνυποψήφιος είναι ο Ηλίαδης με κρεμασμένο ένα δεύτερο Ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος. Κι εγώ Γιαννιώτη θα ψήφιζα, γιατί αφενός δε με συγκινεί το τζούντο, κι αφετέρου ο Σπύρος μου λέει πολύ περισσότερα ως αθλητής (συνολικά). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στην ετήσια βράβευση αυτός είναι ο σωστός τρόπος σκέψης. Ο τέταρτος είναι εκτός βάθρου. Δεν μπορεί αυτός που κερδίζει Ολυμπιακό μετάλλιο να μην βραβεύεται. Είναι (σχεδόν) φιάσκο!
Όπως φιάσκο είναι και η μη βράβευση του διδύμου Τσιάβου-Γιαζιτζίδου που ανέβηκε επίσης στο Ολυμπιακό βάθρο. Δεν ήταν λάθος η βράβευση του Ολυμπιακού. Λάθος εγκληματικό είναι να βάζεις την κωπηλασία στα ομαδικά αθλήματα (επειδή και καλά πρόκειται για δίδυμο) και να έρχεσαι στη δύσκολη θέση να διαλέξεις μεταξύ της υπερ-επιτυχημένης κωπηλασίας και του πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι αδιανόητη η μη βράβευση της κωπηλασίας. Όπως αδιανόητη θα ήταν και η μη βράβευση του Ολυμπιακού.
Με αφορισμούς όμως δε γίνεται δουλειά. Από την αντιπαραγωγική αντίθεση περνώ στη θέση. Προτείνω λοιπόν τα βραβεία να δίνονται με απόφαση μιας επιτροπής (πέντε, δέκα ειδικών δημοσιογράφων από κάθε χώρο) και να επανεξετασθούν οι κατηγορίες των βραβεύσεων. Αραχνιάσαμε λιγάκι και πέφτουμε σε λάθη συντεχνιακά. Βλέπετε, ο μπασκετικός θα ψηφίσει τον μπασκετμπωλίστα, ο ποδοσφαιρικός τον ποδοσφαιριστή, ο στιβικός τον αθλητή του και ούτω καθ’ εξής. Καλώς ή κακώς μετράει το συναίσθημα κι αυτό πρέπει με κάποιον τρόπο να περιοριστεί. Επίσης βραβείο πρέπει να έχει κάθε αθλητής που πετυχαίνει κάτι μεγάλο κι όχι να μπαίνει η επιτυχία στο ζύγι του μπακάλη.
Αυτά τα ολίγα για να βελτιώνουμε τις παραστάσεις μας και να δικαιώνουμε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όλων να ζήσει ο ελληνικός αθλητισμός που είναι στα χέρια ενός υπουργού με ελάχιστα περιθώρια (αρχίζω να αμφιβάλλω και για τη βούλησή του) κινήσεων και μια γενική γραμματέα αθλητισμού τόσο αθόρυβη που αν δεν ήταν το έντονο ροζάκι του κακόγουστου φορέματός της και οι τεράστιες καφέ μπότες της, θα πέρναγε παντελώς απαρατήρητη στην αίθουσα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Όπως και γενικότερα άλλωστε...
Όσο κι αν είναι αδελφός μου και πιστεύω ότι είναι εκ των κορυφαίων αθλητών όλων των εποχών σε τούτη τη χώρα , είναι ακατανόητη η βράβευση του Σπύρου Γιαννιώτη, όταν συνυποψήφιος είναι ο Ηλίαδης με κρεμασμένο ένα δεύτερο Ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος. Κι εγώ Γιαννιώτη θα ψήφιζα, γιατί αφενός δε με συγκινεί το τζούντο, κι αφετέρου ο Σπύρος μου λέει πολύ περισσότερα ως αθλητής (συνολικά). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στην ετήσια βράβευση αυτός είναι ο σωστός τρόπος σκέψης. Ο τέταρτος είναι εκτός βάθρου. Δεν μπορεί αυτός που κερδίζει Ολυμπιακό μετάλλιο να μην βραβεύεται. Είναι (σχεδόν) φιάσκο!
Όπως φιάσκο είναι και η μη βράβευση του διδύμου Τσιάβου-Γιαζιτζίδου που ανέβηκε επίσης στο Ολυμπιακό βάθρο. Δεν ήταν λάθος η βράβευση του Ολυμπιακού. Λάθος εγκληματικό είναι να βάζεις την κωπηλασία στα ομαδικά αθλήματα (επειδή και καλά πρόκειται για δίδυμο) και να έρχεσαι στη δύσκολη θέση να διαλέξεις μεταξύ της υπερ-επιτυχημένης κωπηλασίας και του πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι αδιανόητη η μη βράβευση της κωπηλασίας. Όπως αδιανόητη θα ήταν και η μη βράβευση του Ολυμπιακού.
Με αφορισμούς όμως δε γίνεται δουλειά. Από την αντιπαραγωγική αντίθεση περνώ στη θέση. Προτείνω λοιπόν τα βραβεία να δίνονται με απόφαση μιας επιτροπής (πέντε, δέκα ειδικών δημοσιογράφων από κάθε χώρο) και να επανεξετασθούν οι κατηγορίες των βραβεύσεων. Αραχνιάσαμε λιγάκι και πέφτουμε σε λάθη συντεχνιακά. Βλέπετε, ο μπασκετικός θα ψηφίσει τον μπασκετμπωλίστα, ο ποδοσφαιρικός τον ποδοσφαιριστή, ο στιβικός τον αθλητή του και ούτω καθ’ εξής. Καλώς ή κακώς μετράει το συναίσθημα κι αυτό πρέπει με κάποιον τρόπο να περιοριστεί. Επίσης βραβείο πρέπει να έχει κάθε αθλητής που πετυχαίνει κάτι μεγάλο κι όχι να μπαίνει η επιτυχία στο ζύγι του μπακάλη.
Αυτά τα ολίγα για να βελτιώνουμε τις παραστάσεις μας και να δικαιώνουμε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όλων να ζήσει ο ελληνικός αθλητισμός που είναι στα χέρια ενός υπουργού με ελάχιστα περιθώρια (αρχίζω να αμφιβάλλω και για τη βούλησή του) κινήσεων και μια γενική γραμματέα αθλητισμού τόσο αθόρυβη που αν δεν ήταν το έντονο ροζάκι του κακόγουστου φορέματός της και οι τεράστιες καφέ μπότες της, θα πέρναγε παντελώς απαρατήρητη στην αίθουσα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Όπως και γενικότερα άλλωστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου