Η ιστορία αναφέρεται σε αθλήτρια του καγιάκ αλλά τη βρήκαμε πολύ ενδιαφέρουσα και την παρουσιάζουμε.
Η Γερμανική απάντηση στον Steve Redgrave. Η Birgit Fischer επιστρέφει μετά από την απόσυρσή της και κερδίζει το όγδοο χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς, 24 χρόνια μετά το πρώτο.
Η Birgit Fischer παρατηρούσε ήρεμη γύρω της. Καθισμένη στο γερμανικό Κ4, στο Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά βόρεια της Αθήνας, δεν υπήρχε λόγος να είναι νευρική. Μέσα της όμως υπήρχαν ακόμα κάποιες αμφιβολίες. "Μπορώ να το κάνω ακόμα; Είναι ο χρόνος σύμμαχός μου;"
Την εποχή της Ολυμπιάδας του 2004 στην Ελλάδα ήταν 42 ετών. Ήταν ήδη στους πρώτους 10 αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων όλων των εποχών και προσπαθούσε να κάνει ό, τι καμία άλλη γυναίκα δεν είχε κάνει ποτέ πριν: να κερδίσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο 24 χρόνια μετά την πρώτη της συμμετοχή. Το να κερδίσει όμως οποιοδήποτε μετάλλιο φυσικά δεν της ήταν αρκετά καλό. Ήθελε το Χρυσό.
Δεν ήταν το φαβορί. Ήξερε ότι φαβορί ήταν οι Ουγγαρέζες έχοντας κερδίσει τα τρία τελευταία παγκόσμια πρωταθλήματα. Επίσης, το ζήτημα της αποχής της για τόσο χρόνο από το άθλημα είχε περιορίσει τις ελπίδες της για το όγδοο χρυσό μετάλλιο. Τα τελευταία 10 χρόνια είχε μεγαλώσει τα δύο παιδιά της μόνη της. Για τρία χρόνια μετά τους Αγώνες του 2000 πάλευε με τις σκέψεις, να παραιτηθεί ή όχι.
Στο τέλος, δεν μπόρεσε να μείνει μακριά.
Η Fischer γεννήθηκε στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου, στην τότε Ανατολική Γερμανία, το 1962. Ο πατέρας της ήταν ένας καλός κωπηλάτης κανό και ακολούθησε σύντομα τον μεγαλύτερο αδελφό της στην τοπική λέσχη BSG Stahl του Βραδεμβούργου στη λίμνη Beetzsee, στην ηλικία των έξι ετών. Ο Harald Brosig, ένας από τους προπονητές της λέσχης, την ενέπνευσε και την εμπότισε με την αναγκαία αποφασιστικότητα και θέληση για να γίνει μια χρυσή Ολυμπιονίκης και την έκανε να αγαπήσει το άθλημά της.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ταλέντο των αδελφών. Ο αδελφός της Φρανκ κέρδισε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα – και η Fischer γράφτηκε σύντομα σε ένα τοπικό αθλητικό σχολείο. Εδραιώθηκε γρήγορα ως μια από τις καλύτερες γυναίκες κωπηλάτριες στην Ανατολική Γερμανία και επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο στρατό (όπου εργάστηκε μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989).
Εκείνο το καλοκαίρι κέρδισε το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της, μόλις 18 χρονών, στο Κ1 500 και κατά πάσα πιθανότητα θα επαναλάμβανε το κατόρθωμα της τέσσερα χρόνια αργότερα στο Λος Άντζελες, εάν δεν είχε υπάρξει το μποϋκοτάζ των Αγώνων από τις Ανατολικές χώρες. Η Fischer επέστρεψε το 1988, αφού παντρεύτηκε εν τω μεταξύ τον canoeist Jörg Schmidt. Ήρθε δεύτερη στο μονό, αλλά κέρδισε το χρυσό στο διπλό λίγες ώρες αργότερα. Την επόμενη μέρα, τερμάτισε πρώτη και στο τετραπλό.
Ακολούθησε ένα ακόμη χρυσό και ένα ασημένιο στη Βαρκελώνη το 1992 και είχε την ίδια συγκομιδή και στην Ατλάντα τέσσερα χρόνια αργότερα. Με τα δύο χρυσά που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, είχε συγκεντρώσει συνολικά επτά χρυσά και τρία ασημένια. Ήταν καιρός, είπε, να αποσυρθεί.
Η Fischer θα έμενε, κατά πάσα πιθανότητα, στην απόφασή της να αποσυρθεί αν δεν της είχε ζητηθεί να συμμετάσχει στο γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ το φθινόπωρο του 2003. Της ζήτησαν να μπει σε ένα παλιό καγιάκ: "Όταν κάθισα στο καγιάκ για το γύρισμα, αισθάνθηκα όμορφα", είπε. "Ξαφνικά, η περιέργεια επέστρεψε και αναρωτήθηκα: "Τι μπορώ να επιτύχω ακόμα. Πόσο γρήγορα μπορώ να επανέλθω και πάλι σε φόρμα"
Η 41χρονη βρέθηκε και πάλι να απολαμβάνει την προπόνηση περισσότερο από ποτέ. Στην αρχή δεν είχε κατά νου μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά όσο περισσότερο έκανε προπόνηση τόσο η ίδια πειθόταν ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε υψηλότερο επίπεδο. "Είναι σημαντικό να υπάρχει στη ζωή μου κάποια ένταση, ένας στόχος. Εάν είμαι στη γραμμή εκκίνησης και δεν αισθανθώ αυτή την ένταση τότε έχει σημάνει το τέλος για μένα", είπε το 2004.
Σε λίγους μήνες είχε χάσει επτά κιλά και είχε ανακτήσει την σβελτάδα της. Ωστόσο, δεν ήταν όλοι απόλυτα ικανοποιημένοι. Ο προπονητής της εθνικής ομάδας Josef Capousek, στις επίμονες ερωτήσεις για το αν υπολόγιζε την Fischer για μια θέση στην ομάδα, το Μάιο του 2004 απάντησε ενοχλημένος "Τι υποτίθεται ότι πρέπει να πω;" είπε. "Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο είναι μετά την επιστροφή της."
Σύντομα ωστόσο, η Fischer έδειξε ότι θα δώσει πλεονέκτημα στην ομάδα. Και, με το γερμανικό Κ4 να μην πάει καλά χωρίς αυτήν, είχε μια καλή ευκαιρία ώστε να πάει στην Αθήνα.
Έφτασε ο Αύγουστος και ήταν εκεί. Οι υπόλοιπες τρεις του πληρώματος - Maike Nollen, Carolin Leonhardt και Katrin Wagner - ήταν ευτυχείς που την είχαν μαζί τους".
Το πρωί της 27ης Αυγούστου 2004, οι Fischer, Nollen, Wagner και Leonhardt δεν έκαναν καλό ξεκίνημα. Ήταν σχεδόν το τελευταίο από τα εννέα πληρώματα μετά τα πρώτα μέτρα, με το Ουγγρικό να καθορίζει το ρυθμό.
Στο μέσον της διαδρομής η Γερμανία είχε φτάσει στη δεύτερη θέση, 0,3 δευτερόλεπτα πίσω από την Ουγγαρία και 1.1sec μπροστά από την Ουκρανία που ήταν τρίτη. Οι Γερμανοί σχολιαστές αισθάνθηκαν ότι η ιστορία θα μπορούσε να επαναληφθεί αυτή την ηλιόλουστη μέρα στην Ελλάδα και παρότρυναν τις τέσσερις γυναίκες να φτάσουν τις Ουγγαρέζες.
"Birgit Fischer! Είναι απίστευτο το πώς πιέζει τον εαυτό της. Και αυτό είναι, εκατοστό το εκατοστό τις πλησιάζει," έλεγαν καθώς η Fischer χρησιμοποιούσε κάθε ουγγιά της δύναμή της, την αποφασιστικότητα και την εμπειρία της, σε μια προσπάθεια να φτάσει τις παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όλα είχαν τελειώσει και οι σχολιαστές φώναξαν: "Οι Γερμανίδες τα κατάφεραν. Το έκαναν και πάλι, έχουν κερδίσει στα τελευταία μέτρα".
Καθώς οι Γερμανίδες διέσχισαν τη γραμμή τερματισμού κερδίζοντας με 0.2sec μπροστά από τις Ουγγαρέζες, η Fischer ήταν η μόνη που είχε την δύναμη να σηκώσει το κουπί της ψηλά στον αέρα με τα δύο χέρια. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά δεν είχε εξαντληθεί. Ήταν ευτυχισμένη. Είχε μόλις κερδίσει το όγδοο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και γιόρτασε με τη γροθιά υψωμένη. Αργότερα, στο βάθρο, ήταν χαμογελαστή. Η ιστορία είχε επαναληφθεί.
Είναι απίστευτο αλλά φέτος μίλησε και πάλι για μια επιστροφή, αυτή τη φορά για τους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο. Ο Steve Redgrave θα πρέπει να παρακολουθεί τις ανακοινώσεις της με ενδιαφέρον. Ο ίδιος είχε πει πέρυσι : «Τα μετάλλια της κάνουν την δική μου συγκομιδή να φαντάζει μικρή και αυτό που με πληγώνει είναι ότι μια φορά που επιχείρησα να κάνω καγιάκ έπεσα στο νερό μετά από τέσσερα δευτερόλεπτα".
Το περιοδικό Süddeutsche Zeitung έγραψε στις 27 Αυγούστου 2004
Είναι ένα ανόητο παιχνίδι να συγκρίνετε μετάλλια. Κάθε ένα έχει τη αξία του τη στιγμή που το κερδίζεις. Και έτσι το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κέρδισε η Birgit Fischer, ως μια 18χρονη από την Ανατολική Γερμανία το 1980, δεν αξίζει ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το όγδοο που κέρδισε εδώ την Παρασκευή, σε ηλικία 42 ετών. Αποτελεί απλά μια διαφορετική στιγμή της ζωής της.
"Αυτό έχει μια ιδιαίτερη θέση", είπε η Fischer μετά τον αγώνα, "όμως θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί είναι οι τελευταίοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες". Είναι πράγματι έτσι; ρωτήθηκε. "Λοιπόν, πραγματικά δεν ξέρω», είπε από το βήμα. Όταν άκουσαν τη μετάφραση, οι αντίπαλοί της από την Ουγγαρία και την Ουκρανία χαμογέλασαν. Νόμιζαν ότι ήταν αστείο. Οι τρεις Γερμανίδες του πληρώματός της όμως δεν γέλασαν. Ήξεραν την «γριά» και τη μη προβλεψιμότητά της πολύ καλά. Δεν αστειευόταν.
Έχει αναφέρει πολλούς λόγους για την επιστροφή της. Πρώτον, είπε ότι ήθελε να εξερευνήσει τα φυσικά της όρια. Στη συνέχεια είπε ότι ήθελε να δείξει τι μπορούν να επιτύχουν οι γυναίκες της ηλικίας της. Αλλά στην πραγματικότητα έψαχνε την επιστροφή σ’ αυτό που γνωρίζει και που μπορεί να κάνει πολύ καλά: μια αφετηρία, μία γραμμή τερματισμού, ένα σκάφος μ’ ένα κουπί και να τρέξει την απόσταση από την αρχή μέχρι το τέλος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Οι προπονητές αποδέχτηκαν την προσφορά της να κάνει την επανεμφάνισή της με πολύ ευγνωμοσύνη. Κανένας άλλος αθλητής δεν έχει την δική της θέληση για επιτυχία. "Κουβαλάει πολλή εμπειρία'', είπε ο προπονητής Capousek. Θα μπορούσε κάλλιστα να συμπληρώσει: θα ξυπνήσει μια ομάδα που κινδυνεύει να κοιμηθεί.
Εάν αυτή ήταν η τελευταία Ολυμπιακή κούρσα της δεν γνωρίζουμε. Μέχρι πριν από ένα χρόνο δεν είχε γίνει ακόμη η επιστροφή της. "Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα τέλος», φώναξε πάνω από τον ώμο της πριν εξαφανιστεί. Φτάνουν όμως οι ερωτήσεις. Έχει πάντα τον έλεγχο του πεπρωμένου της και η ίδια θα αποφασίσει πότε θα αποσυρθεί.
Δεν ήταν το φαβορί. Ήξερε ότι φαβορί ήταν οι Ουγγαρέζες έχοντας κερδίσει τα τρία τελευταία παγκόσμια πρωταθλήματα. Επίσης, το ζήτημα της αποχής της για τόσο χρόνο από το άθλημα είχε περιορίσει τις ελπίδες της για το όγδοο χρυσό μετάλλιο. Τα τελευταία 10 χρόνια είχε μεγαλώσει τα δύο παιδιά της μόνη της. Για τρία χρόνια μετά τους Αγώνες του 2000 πάλευε με τις σκέψεις, να παραιτηθεί ή όχι.
Στο τέλος, δεν μπόρεσε να μείνει μακριά.
Η Fischer γεννήθηκε στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου, στην τότε Ανατολική Γερμανία, το 1962. Ο πατέρας της ήταν ένας καλός κωπηλάτης κανό και ακολούθησε σύντομα τον μεγαλύτερο αδελφό της στην τοπική λέσχη BSG Stahl του Βραδεμβούργου στη λίμνη Beetzsee, στην ηλικία των έξι ετών. Ο Harald Brosig, ένας από τους προπονητές της λέσχης, την ενέπνευσε και την εμπότισε με την αναγκαία αποφασιστικότητα και θέληση για να γίνει μια χρυσή Ολυμπιονίκης και την έκανε να αγαπήσει το άθλημά της.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ταλέντο των αδελφών. Ο αδελφός της Φρανκ κέρδισε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα – και η Fischer γράφτηκε σύντομα σε ένα τοπικό αθλητικό σχολείο. Εδραιώθηκε γρήγορα ως μια από τις καλύτερες γυναίκες κωπηλάτριες στην Ανατολική Γερμανία και επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο στρατό (όπου εργάστηκε μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989).
Εκείνο το καλοκαίρι κέρδισε το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της, μόλις 18 χρονών, στο Κ1 500 και κατά πάσα πιθανότητα θα επαναλάμβανε το κατόρθωμα της τέσσερα χρόνια αργότερα στο Λος Άντζελες, εάν δεν είχε υπάρξει το μποϋκοτάζ των Αγώνων από τις Ανατολικές χώρες. Η Fischer επέστρεψε το 1988, αφού παντρεύτηκε εν τω μεταξύ τον canoeist Jörg Schmidt. Ήρθε δεύτερη στο μονό, αλλά κέρδισε το χρυσό στο διπλό λίγες ώρες αργότερα. Την επόμενη μέρα, τερμάτισε πρώτη και στο τετραπλό.
Ακολούθησε ένα ακόμη χρυσό και ένα ασημένιο στη Βαρκελώνη το 1992 και είχε την ίδια συγκομιδή και στην Ατλάντα τέσσερα χρόνια αργότερα. Με τα δύο χρυσά που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, είχε συγκεντρώσει συνολικά επτά χρυσά και τρία ασημένια. Ήταν καιρός, είπε, να αποσυρθεί.
Η Fischer θα έμενε, κατά πάσα πιθανότητα, στην απόφασή της να αποσυρθεί αν δεν της είχε ζητηθεί να συμμετάσχει στο γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ το φθινόπωρο του 2003. Της ζήτησαν να μπει σε ένα παλιό καγιάκ: "Όταν κάθισα στο καγιάκ για το γύρισμα, αισθάνθηκα όμορφα", είπε. "Ξαφνικά, η περιέργεια επέστρεψε και αναρωτήθηκα: "Τι μπορώ να επιτύχω ακόμα. Πόσο γρήγορα μπορώ να επανέλθω και πάλι σε φόρμα"
Η 41χρονη βρέθηκε και πάλι να απολαμβάνει την προπόνηση περισσότερο από ποτέ. Στην αρχή δεν είχε κατά νου μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά όσο περισσότερο έκανε προπόνηση τόσο η ίδια πειθόταν ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε υψηλότερο επίπεδο. "Είναι σημαντικό να υπάρχει στη ζωή μου κάποια ένταση, ένας στόχος. Εάν είμαι στη γραμμή εκκίνησης και δεν αισθανθώ αυτή την ένταση τότε έχει σημάνει το τέλος για μένα", είπε το 2004.
Σε λίγους μήνες είχε χάσει επτά κιλά και είχε ανακτήσει την σβελτάδα της. Ωστόσο, δεν ήταν όλοι απόλυτα ικανοποιημένοι. Ο προπονητής της εθνικής ομάδας Josef Capousek, στις επίμονες ερωτήσεις για το αν υπολόγιζε την Fischer για μια θέση στην ομάδα, το Μάιο του 2004 απάντησε ενοχλημένος "Τι υποτίθεται ότι πρέπει να πω;" είπε. "Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο είναι μετά την επιστροφή της."
Σύντομα ωστόσο, η Fischer έδειξε ότι θα δώσει πλεονέκτημα στην ομάδα. Και, με το γερμανικό Κ4 να μην πάει καλά χωρίς αυτήν, είχε μια καλή ευκαιρία ώστε να πάει στην Αθήνα.
Έφτασε ο Αύγουστος και ήταν εκεί. Οι υπόλοιπες τρεις του πληρώματος - Maike Nollen, Carolin Leonhardt και Katrin Wagner - ήταν ευτυχείς που την είχαν μαζί τους".
Το πρωί της 27ης Αυγούστου 2004, οι Fischer, Nollen, Wagner και Leonhardt δεν έκαναν καλό ξεκίνημα. Ήταν σχεδόν το τελευταίο από τα εννέα πληρώματα μετά τα πρώτα μέτρα, με το Ουγγρικό να καθορίζει το ρυθμό.
Στο μέσον της διαδρομής η Γερμανία είχε φτάσει στη δεύτερη θέση, 0,3 δευτερόλεπτα πίσω από την Ουγγαρία και 1.1sec μπροστά από την Ουκρανία που ήταν τρίτη. Οι Γερμανοί σχολιαστές αισθάνθηκαν ότι η ιστορία θα μπορούσε να επαναληφθεί αυτή την ηλιόλουστη μέρα στην Ελλάδα και παρότρυναν τις τέσσερις γυναίκες να φτάσουν τις Ουγγαρέζες.
"Birgit Fischer! Είναι απίστευτο το πώς πιέζει τον εαυτό της. Και αυτό είναι, εκατοστό το εκατοστό τις πλησιάζει," έλεγαν καθώς η Fischer χρησιμοποιούσε κάθε ουγγιά της δύναμή της, την αποφασιστικότητα και την εμπειρία της, σε μια προσπάθεια να φτάσει τις παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όλα είχαν τελειώσει και οι σχολιαστές φώναξαν: "Οι Γερμανίδες τα κατάφεραν. Το έκαναν και πάλι, έχουν κερδίσει στα τελευταία μέτρα".
Καθώς οι Γερμανίδες διέσχισαν τη γραμμή τερματισμού κερδίζοντας με 0.2sec μπροστά από τις Ουγγαρέζες, η Fischer ήταν η μόνη που είχε την δύναμη να σηκώσει το κουπί της ψηλά στον αέρα με τα δύο χέρια. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά δεν είχε εξαντληθεί. Ήταν ευτυχισμένη. Είχε μόλις κερδίσει το όγδοο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και γιόρτασε με τη γροθιά υψωμένη. Αργότερα, στο βάθρο, ήταν χαμογελαστή. Η ιστορία είχε επαναληφθεί.
Είναι απίστευτο αλλά φέτος μίλησε και πάλι για μια επιστροφή, αυτή τη φορά για τους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο. Ο Steve Redgrave θα πρέπει να παρακολουθεί τις ανακοινώσεις της με ενδιαφέρον. Ο ίδιος είχε πει πέρυσι : «Τα μετάλλια της κάνουν την δική μου συγκομιδή να φαντάζει μικρή και αυτό που με πληγώνει είναι ότι μια φορά που επιχείρησα να κάνω καγιάκ έπεσα στο νερό μετά από τέσσερα δευτερόλεπτα".
Το περιοδικό Süddeutsche Zeitung έγραψε στις 27 Αυγούστου 2004
Είναι ένα ανόητο παιχνίδι να συγκρίνετε μετάλλια. Κάθε ένα έχει τη αξία του τη στιγμή που το κερδίζεις. Και έτσι το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κέρδισε η Birgit Fischer, ως μια 18χρονη από την Ανατολική Γερμανία το 1980, δεν αξίζει ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το όγδοο που κέρδισε εδώ την Παρασκευή, σε ηλικία 42 ετών. Αποτελεί απλά μια διαφορετική στιγμή της ζωής της.
"Αυτό έχει μια ιδιαίτερη θέση", είπε η Fischer μετά τον αγώνα, "όμως θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί είναι οι τελευταίοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες". Είναι πράγματι έτσι; ρωτήθηκε. "Λοιπόν, πραγματικά δεν ξέρω», είπε από το βήμα. Όταν άκουσαν τη μετάφραση, οι αντίπαλοί της από την Ουγγαρία και την Ουκρανία χαμογέλασαν. Νόμιζαν ότι ήταν αστείο. Οι τρεις Γερμανίδες του πληρώματός της όμως δεν γέλασαν. Ήξεραν την «γριά» και τη μη προβλεψιμότητά της πολύ καλά. Δεν αστειευόταν.
Έχει αναφέρει πολλούς λόγους για την επιστροφή της. Πρώτον, είπε ότι ήθελε να εξερευνήσει τα φυσικά της όρια. Στη συνέχεια είπε ότι ήθελε να δείξει τι μπορούν να επιτύχουν οι γυναίκες της ηλικίας της. Αλλά στην πραγματικότητα έψαχνε την επιστροφή σ’ αυτό που γνωρίζει και που μπορεί να κάνει πολύ καλά: μια αφετηρία, μία γραμμή τερματισμού, ένα σκάφος μ’ ένα κουπί και να τρέξει την απόσταση από την αρχή μέχρι το τέλος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Οι προπονητές αποδέχτηκαν την προσφορά της να κάνει την επανεμφάνισή της με πολύ ευγνωμοσύνη. Κανένας άλλος αθλητής δεν έχει την δική της θέληση για επιτυχία. "Κουβαλάει πολλή εμπειρία'', είπε ο προπονητής Capousek. Θα μπορούσε κάλλιστα να συμπληρώσει: θα ξυπνήσει μια ομάδα που κινδυνεύει να κοιμηθεί.
Εάν αυτή ήταν η τελευταία Ολυμπιακή κούρσα της δεν γνωρίζουμε. Μέχρι πριν από ένα χρόνο δεν είχε γίνει ακόμη η επιστροφή της. "Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα τέλος», φώναξε πάνω από τον ώμο της πριν εξαφανιστεί. Φτάνουν όμως οι ερωτήσεις. Έχει πάντα τον έλεγχο του πεπρωμένου της και η ίδια θα αποφασίσει πότε θα αποσυρθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου