Προσγείωση στα καθ’ ημάς

Άρθρο του Πέτρου Λινάρδου στο Βήμα

ΜΕΤΑ το διπλό ολυμπιακό πανόραμα στο Λονδίνο είναι καιρός για προσγείωση στο σκληρό και ολισθηρό έδαφος της ελληνικής πραγματικότητας. Μέσα στη δίνη που ταλανίζει, μέχρι ασφυξίας, τον τόπο μας εδώ και κάποια χρόνια, κάποιοι φίλοι αναγνώστες σκέπτονται (τι θράσος...) ποιο είναι το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού. Φυσικά έχουν κατά νουν μια συνολική εικόνα λειτουργίας και όχι βέβαια κάποιες διεθνείς επιτυχίες συγκυριακές αλλά και στατιστικά προβλεπόμενες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βασικό πρόβλημα είναι οικονομικής μορφής, πόσω μάλλον όταν μέχρι σήμερα οι δομές του ελληνικού αθλητισμού κάθε άλλο παρά συνέδραμαν σε μια ευρεία αναπτυξιακή λειτουργία εθνικής καθώς και κοινωνικής σημασίας. Οι κατά καιρούς εντυπωσιακές διακρίσεις ήταν τα σωσίβια για να μη δούμε κατάματα την πραγματικότητα ή και σε διάφορες περιπτώσεις για να σπρώχνονται τα σκουπίδια - της υστέρησης - κάτω από το χαλί.
***
Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ (αποκρατικοποίηση) του ΟΠΑΠ ασφαλώς έρχεται ως βαρύ πλήγμα κατά των ισχνών, ήδη, οικονομικών δεδομένων. Ανεξάρτητα από τις απαντήσεις στο ερώτημα όσον αφορά την όλη λειτουργική απόδοση του Οργανισμού, γεγονός είναι ότι πρόκειται για ισχυρή οικονομική στήριξη του αθλητισμού. Και τούτο παράλληλα με τα ερωτηματικά αν οι αθλητικές χορηγίες και άλλες συναφείς παροχές ήσαν στο επιθυμητό εθνικό-κοινωνικό επίπεδο, καθώς και αν η αξιοποίησή της ήταν αυτή που θα έπρεπε να είναι. Ο βασικός κρουνός κλείνει. Επειδή ο όρος «ισοδυναμία μέτρων» έχει γίνει οικείος πια στον πολίτη, λογικό θα ήταν να αναζητηθεί πώς και με ποιες διαδικασίες δεν θα στερηθεί ο ελληνικός αθλητισμός έστω και το κουτσουρεμένο ποσό της κρατικής ενίσχυσης προς τις ομοσπονδίες, καθώς και των παροχών του ΟΠΑΠ. Αν κάτι σοβαρό δεν γίνει αναμφίβολα οι επιπτώσεις στον ελληνικό αθλητισμό, με κάποια εξαίρεση στις ισχυρές οικονομικά ΠΑΕ και ΚΑΕ - μετρημένα κουκιά - οδηγούμαστε στην πλήρη διάλυση του αθλητικού οικοδομήματος.
***
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ έχει απωθηθεί στο περιθώριο με τη συνεχή ενασχόληση με τα προβλήματα των ΠΑΕ και ΚΑΕ, τουτέστιν του επαγγελματοποιημένου αθλητικού θεάματος - αφορά δύο μεγάλα κεφάλαια: Το ένα τη λειτουργία του πολύτιμου και αναντικατάστατου κυττάρου που λέγεται «ερασιτεχνικό σωματείο» και στην άλλη τη διατήρηση των εθνικών ομάδων σε στάθμη τέτοια που να ανταποκρίνονται στις διεθνείς υποχρεώσεις τους. Δυστυχώς, σε σημαντικό βαθμό ευθύνη έχουν και τα μέσα ενημέρωσης. Το μέγιστο πρόβλημα του σωματειακού ερασιτεχνικού αθλητισμού ποιον απασχολεί και ποιος νοιάζεται - με εξαίρεση τους ηρωικούς φιλάθλους που στηρίζουν τις εκδηλώσεις και τη λειτουργία των σωματείων; Ολα συγκλίνουν στο ότι θα επιβιώσουν τα επαγγελματικά σωματεία, οι ανώνυμες εταιρείες. Οι ομοσπονδίες επικαλούνται το πετσόκομμα των επιχορηγήσεων, ενώ και η ΓΓΑ στερείται κονδυλίων. Μεγάλο το φορτίο ευθυνών του υφυπουργού Αθλητισμού ως προς την προστασία της βάσης της πυραμίδας, καθώς είναι σαφής η απειλή της διάλυσης του αθλητικού ιστού.
***
ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ απώλεια και κραυγή αγωνίας από ένα ιστορικό ναυταθλητικό σωματείο. Τον ΕΝΟΑ (Ελληνικός Ναυτικός Ομιλος Αιγυπτιωτών). Το 1965 οι αιγυπτιώτες Ελληνες που κατέφυγαν στην πατρίδα, λόγω των εξελίξεων στην Αίγυπτο, ίδρυσαν τον όμιλο σε χώρο στα όρια των Δήμων Ελληνικού και Αλίμου. Στη ροή του μισού, σχεδόν, αιώνα ο σύλλογος εξελίχθηκε και ανέδειξε διεθνούς μεγέθους αθλητές και αθλήτριες στηνκωπηλασία και ιστιοπλοΐα. Τα μέλη του είναι 1.500 με εκατοντάδες αθλούμενους και γόνιμα φυτώρια ανάδειξης ταλέντων. Κοινωνική προσφορά βαρυσήμαντη. Η κραυγή αγωνίας εκφράζεται σε ανοικτή επιστολή προς κάθε αρχή και κάθε ενδιαφερόμενο. Αμεση η απειλή έξωσης του ιστορικού ομίλου με πολύπλευρες εγκαταστάσεις (αγωνιστικές, πολιτισμού και ψυχαγωγίας) με την αναγγελθείσα εκποίηση σε ιδιωτικό φορέα της περιοχής του αεροδρομίου και της ευρύτερης παραλιακής ζώνης του Ελληνικού. Το αίτημα αποσκοπεί στην αποτροπή της έξωσης και του ξεριζωμού ενός τέτοιου σωματείου με τη διατήρηση στον χώρο (μερικών στρεμμάτων) ενός τόσο δυναμικού και παραγωγικού αθλητικοκοινωνικού κυττάρου. Είναι λυπηρό ο αφανισμός του, έστω και υπό την πίεση των οικονομικών συγκυριών της χώρας. Παράπλευρη απώλεια, μια νέα βαθιά πληγή στο κορμί του ταλαιπωρημένου ελληνικού αθλητισμού. Υπάρχει απάντηση;