Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΙΑΒΟΥ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ

«Δουλειά ολόκληρης δεκαετίας»

Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΕΤΣΗ

Ολη η Ελλάδα τραβάει... κουπί στους ρυθμούς της τρόικας και των ευρωπαίων εταίρων μας, όμως μόνο αυτοί που ξέρουν καλά το άθλημα κατακτούν πρωτιές και χρυσά μετάλλια. Η Αλεξάνδρα Τσιάβου, το κορίτσι από την Ηγουμενίτσα, που κολύμπησε στο χρυσάφι, όπου κι αν αγωνίστηκε φέτος (πιο συγκεκριμένα, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μπλεντ και στο ευρωπαϊκό του Πλόβντιβ), ξέρει καλά από δυσκολίες και προβλήματα.

Εύκολη η επικράτηση για Τσιάβου και Γιαζιτζίδου στη Σλοβενία. Ανέβηκαν με άνεση στο πρώτο σκαλί.Μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια... Εχει μάθει ωστόσο, ύστερα από δέκα χρόνια σκληρής κι επίμονης δουλειάς, να ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και να κερδίζει. Την περασμένη εβδομάδα στη Βουλγαρία κατέκτησε τον πέμπτο συνεχόμενο ευρωπαϊκό της τίτλο, εδραιώνοντας την κυριαρχία της. Κι όπως φαίνεται, έπεται συνέχεια...

Τελικά, μήπως η κωπηλασία βρήκε το φάρμακο για την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία;

Αν η κρίση αγγίζει την Ομοσπονδία, όπως συμβαίνει με όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα, αυτό σημαίνει πως οι αθλητές, ή οι αθλήτριες πρέπει να σταματήσουν να αγωνίζονται και να νικούν; Δεν νομίζω. Η έλλειψη χρημάτων, οι περικοπές πέραν κάθε λογικής, σαφώς έχουν δημιουργήσει προβλήματα και στην κωπηλασία. Εκείνο που φοβάμαι όμως πιο πολύ απ' όλα είναι ο χειμώνας. Το επίπεδο της ολυμπιακής προετοιμασίας θα είναι όπως αρμόζει να είναι; Ή θα δούμε περίεργα πράγματα;

Ο δρόμος προς την κορυφή πώς ήταν; Δεν υπάρχει αθλητής αυτή την εποχή που να μην παραπονιέται για αυτονόητες παροχές, οι οποίες μέσα στη δίνη του ΔΝΤ και του μνημονίου κατάντησαν πολυτέλεια...

Δεν έχω το παραμικρό παράπονο από την υπηρεσία μου στην Ηγουμενίτσα. Από το κέντρο έχω παράπονα. Από εκεί δεν δίνονται οι εντολές για διευκολύνσεις σε αθλητές που έχουν προσφέρει μετάλλια και διακρίσεις. Η υπηρεσία μου είναι ξεκάθαρη απέναντί μου, όπως είμαι κι εγώ σωστή στις υποχρεώσεις μου. Δεν θα έπρεπε ωστόσο να έχω γενικά καλύτερη μεταχείριση;

Πάμε στα πιο ευχάριστα, τα αγωνιστικά. Αυτή η τελευταία νίκη φάνηκε εύκολη. Ηταν όντως;

Οσο κι αν εμείς λέμε και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εύκολος αγώνας, στο Πλόβντιβ πήραμε από την αρχή κεφάλι στην κούρσα, μαζί με τη Χριστίνα Γιαζιτζίδου και δεν απειληθήκαμε ούτε στιγμή. Πριν πάντως την εκκίνηση είχαμε άγχος, είμαστε καταπονημένες, καθώς ήταν ο τελευταίος αγώνας μιας πολύ κουραστικής χρονιάς, αντιμετωπίσαμε επίσης κι ένα θέμα με τα κιλά μας.

Πώς το λύσατε;

Στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών η κάθε αθλήτρια δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 57 κιλά. Με δίαιτα τις τελευταίες ώρες και αφυδάτωση ήρθαμε στο επιθυμητό βάρος την ώρα που έπρεπε.

Φέτος ήταν μια ονειρεμένη χρονιά για σένα, αφού πέραν των δύο μεγάλων διοργανώσεων κατέκτησες χρυσά μετάλλια στα παγκόσμια κύπελλα της Λουκέρνης και του Μονάχου. Αισθάνεσαι πλέον κάποιο ιδιαίτερο βάρος ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων;

Σίγουρα η πίεση θα είναι μεγαλύτερη στο Λονδίνο. Τα τελευταία τρία χρόνια πάντως βρισκόμαστε συνεχώς σ' αυτή την κατάσταση και τη χειριζόμαστε. Εχουμε διδαχτεί. Στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορείς να φωτογραφίσεις τις ωραίες στιγμές και να τις κρατήσεις για πάντα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν πάλι από το μηδέν, στις 9 Οκτωβρίου, με προπονητικό κοινόβιο στο εθνικό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά.

Δεν πρόλαβες δηλαδή καλά καλά να ξεκουραστείς...

Τρεις εβδομάδες ήταν η άδεια. Ζήτησα μερικές ημέρες παραπάνω, αλλά δεν γινόταν... Ακολουθούμε τα ίδια βήματα. Θα δουλέψουμε σκληρά, θα λάβουμε μέρος σε αγώνες προετοιμασίας και ευελπιστούμε να πάμε καλά.

Ποια πληρώματα άλλων χωρών υπολογίζεις περισσότερο;

Δεν μπορείς να βγάλεις κανένα από το κάδρο. Στην κωπηλασία ξεπηδούν από το τίποτα πληρώματα που μπορούν να σε κερδίσουν. Τρανό παράδειγμα η βάρκα της Ολλανδίας, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Μεγάλες, παραδοσιακές δυνάμεις είναι επίσης ο Καναδάς, η Αγγλία, οι ΗΠΑ φυσικά, η Ν. Ζηλανδία και η Γερμανία, που δεν έχει προκριθεί ακόμη, αλλά πιστεύω θα εξασφαλίσει στο προολυμπιακό τουρνουά το εισιτήριο για το Λονδίνο.

Πώς βιώνεις την άνοιξη της ελληνικής κωπηλασίας; Υπάρχει κάποιο μυστικό;

Πάντα η κωπηλασία συμμετείχε σε Ολυμπιάδες και είχε επιτυχίες, όχι ίσως τόσο φανταχτερές, όπως τώρα. Εσχάτως, πράγματι, έγινε ένα εντυπωσιακό άλμα, το άθλημα αναπτύχτηκε, χάρις σε μια πολύ καλή φουρνιά αθλητών, καλό προπονητή (Ποστιλιόνε), την Ομοσπονδία, που προσπάθησε να αλλάξει νοοτροπία και τρόπο σκέψης, να αναδιοργανωθεί. Το αποτέλεσμα που εισπράττουμε τώρα, οφείλεται σε δουλειά τουλάχιστον δέκα χρόνων.

Η συλλογή των χρυσών μεταλλίων έκανε τον απλό φίλαθλο να στρέψει το ενδιαφέρον του στην... άγνωστη έως τώρα κωπηλασία. Πιστεύεις ότι μπορεί και να την αγαπήσει;

Ναι, το πιστεύω. Αρκεί ο τρόπος προβολής του αθλήματος να γίνει σωστά.

Πηγή: www.enet.gr