Από την Fabiana Beltrame
Μια εβδομάδα μετά που κέρδισα το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Αμβούργου, όλες οι εικόνες γυρίζουν στο κεφάλι μου σαν ταινία. Χρόνια προπόνησης, αφοσίωσης, πειθαρχίας, με αποκορύφωμα μια υπέροχη στιγμή στο βάθρο. Και να ξέρετε ότι όλα αυτά αξίζουν τον κόπο. Μετά από δύο τέταρτες θέσεις, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Νέα Ζηλανδία και στο 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου, ήρθε ευτυχώς ένα μετάλλιο και ακόμα καλύτερα, το χρυσό. ‘Όλα έδειχναν ότι ο τελικός μου πήγαινε προς αναβολή λόγω των ισχυρών ανέμων. Ήμουν στο ξενοδοχείο, και όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο, είδα τα δέντρα να κουνιούνται σαν τρελά και αυτό με έκανε ακόμα πιο αγχωμένη. Η κωπηλασία σ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι ειδικότητά μου, αν και βελτιώθηκα σημαντικά τις τελευταίες ημέρες. Τα πράγματα χειροτέρευαν, άρχισε να βρέχει σε μεγάλο βαθμό και η θερμοκρασία έπεσε απότομα. Αλλά εντάξει, ας πάμε. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του Gibran "Ποιος είπε ότι θα ήταν εύκολο;". Λοιπόν, δεν είναι ποτέ εύκολο, ειδικά όταν μια καταιγίδα συναισθημάτων ξεσπά μέσα στο μυαλό σου. Μερικοί προτιμούν αυτό το άγχος πριν τον αγώνα, ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, για μένα είναι πολύ δυσάρεστο. Αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού και η αδρεναλίνη είναι το καύσιμο μου.
Πήγαμε στο κωπηλατοδρόμιο ολόκληρη η οικογένεια. Η Alice, παιχνιδιάρα όπως πάντα, χωρίς καμία ιδέα για το τι θα συμβεί. Εγώ εντελώς αμίλητη. Μονολεκτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις του Gibran. Γενικά δεν είμαι πολύ ομιλητική, αλλά στις ημέρες των αγώνων είμαι ακόμη λιγότερο. Η βροχή συνεχίζει να πέφτει και ο αέρας να λυγίζει τα δέντρα. Όταν φτάσαμε, πήγαμε στην τραπεζαρία και περιμέναμε μαζί με τον προπονητή. Ο αγώνας ήταν στο τέλος της πρώτης ημέρας και όπως αναμενόταν, ο άνεμος είχε μειωθεί, η βροχή σταμάτησε και αμέσως σκέφτηκα "Σήμερα είναι η μέρα μου, δεν μπορώ να την αφήσω να χαθεί". Πριν φύγω, έδωσα ένα φιλί στον Gibran και την Alice και χαιρέτησα τους Clark και José. Έτσι έβαλα τη βάρκα στο νερό για προθέρμανση, παρατηρώντας με την άκρη του ματιού τις αντιπάλους μου, όπως κάνουν και εκείνες.
Πέντε λεπτά πριν την έναρξη πρέπει να είμαστε στην αφετηρία. Ο διαιτητής μας προειδοποιεί για το πέρασμα του κάθε λεπτού. Είναι μια τεταμένη στιγμή, όπου όλα περνάνε μέσα απ’ το μυαλό μου, όλη η προπόνηση, όλος ο πόνος, η οικογένειά μου, οι φίλοι. Ώσπου ήρθε η αποφασιστική στιγμή. Η εκκίνηση δόθηκε και ξεκίνησα δυνατά, μπήκα μπροστά και οδήγησα την κούρσα. Από την αρχή ως το τέλος είχα αυτό το αίσθημα ότι θα με περάσουν ανά πάσα στιγμή, ενώ επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι δεν θα τα καταφέρουν, αυτός ο αγώνας είναι δικός μου. Όταν πέρασα τη γραμμή του τερματισμού, δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα. Απλώς έψαχνα για την οικογένειά μου, ήθελα να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί τους.
Αφού πήρα τα συγχαρητήρια των αντιπάλων, πήγαμε στην προβλήτα για το βραβείο. Αφήνω το σκάφος, συνάντηση με τις αντιπάλους και πάλι και τα μάτια μου ψάχνουν για την οικογένειά μου χωρίς επιτυχία. Όταν πλησιάζω το χώρο που προορίζεται για τους αθλητές, βλέπω τον Gibran με την Alice στην αγκαλιά του και έτρεξα να τους αγκαλιάσω. Η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη. Πήρα την Alice στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω αν κατάλαβε την ευτυχία μου, αλλά την αγκάλιαζα όλη την ώρα. Ρώτησα αν θα μπορούσε να έρθει μαζί μου στο βάθρο και συμφώνησαν. Στην τελετή απονομής ακόμη περισσότερο συναίσθημα. Με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος και την Alice αγκαλιά, αισθάνθηκα και εξακολουθώ να αισθάνομαι, η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.
Μετάφραση μέσω Google Translation από www.donasdabola.com.br
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου