Αλ. Τσιάβου: «Με ενοχλεί το πρόβλημα των μεταναστών»
Συνέντευξη στην Κάτοψη!
Συνέντευξη στην Κάτοψη!
Ξετυλίγει άφοβα τις σκέψεις της η ολυμπιονίκης κωπηλασίας για διάφορα θέματα
"Mε στεναχωρεί και με ενοχλεί το πρόβλημα με τους μετανάστες στην περιοχή μας", λέει η ολυμπιονίκης κωπηλασίας Αλεξάνδρα Τσιάβου, αθλήτρια του Ναυτικού Ομίλου Ηγουμενίτσας. Την συναντήσαμε τυχαία στην πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας, ύστερα από μια συμπτωματική επικοινωνία με τον προπονητή της Κώστα Κιτσάτη. Τυχαία, όπως μας είπε, ξεκίνησε και αυτή την κωπηλασία. Κατά τη συζήτηση, όμως, μαζί της, διαπιστώσαμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία ως προσωπικότητα.
Ξέραμε ως τώρα, λόγω των επιτυχιών της, τον τρόπο, που κάνει πρωταθλητισμό. Μάθαμε και τις σκέψεις της, στο πλαίσιο μιας σχετικά σύντομης ανταλλαγής απόψεων.
Καθήσαμε σ’ ένα πέτρινο πεζούλι στον ποδηλατόδρομο της Ηγουμενίτσας, κοντά στις εγκαταστάσεις του Ομίλου, με θέα το λιμάνι το… θαμπωμένο, από τον ήλιο και τους καπνούς των πλοίων, λιμάνι της πόλης.
"Mε στεναχωρεί και με ενοχλεί το πρόβλημα με τους μετανάστες στην περιοχή μας", λέει η ολυμπιονίκης κωπηλασίας Αλεξάνδρα Τσιάβου, αθλήτρια του Ναυτικού Ομίλου Ηγουμενίτσας. Την συναντήσαμε τυχαία στην πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας, ύστερα από μια συμπτωματική επικοινωνία με τον προπονητή της Κώστα Κιτσάτη. Τυχαία, όπως μας είπε, ξεκίνησε και αυτή την κωπηλασία. Κατά τη συζήτηση, όμως, μαζί της, διαπιστώσαμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία ως προσωπικότητα.
Ξέραμε ως τώρα, λόγω των επιτυχιών της, τον τρόπο, που κάνει πρωταθλητισμό. Μάθαμε και τις σκέψεις της, στο πλαίσιο μιας σχετικά σύντομης ανταλλαγής απόψεων.
Καθήσαμε σ’ ένα πέτρινο πεζούλι στον ποδηλατόδρομο της Ηγουμενίτσας, κοντά στις εγκαταστάσεις του Ομίλου, με θέα το λιμάνι το… θαμπωμένο, από τον ήλιο και τους καπνούς των πλοίων, λιμάνι της πόλης.
Λίγο πριν είχε ολοκληρώσει την τρίωρη περίπου προπόνησή της. Όμως, δεν φαινόταν καθόλου κουρασμένη. Το αντίθετο μάλιστα. Επί μία ώρα και πλέον η Αλεξάνδρα έλυνε με προθυμία όλες τις απορίες μας γύρω από τη ζωή της. Ελπίζουμε να μη γίναμε, χωρίς να το καταλάβουμε, αδιάκριτοι. Δεν μιλήσαμε πολύ για αθλητικά, γιατί μας ενδιέφερε, κυρίως, να ανιχνεύσουμε τη στάση της στη ζωή.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Δεν διστάζει να αγγίξει το πρόβλημα των μεταναστών, που έχουν κατακλείσει την Ηγουμενίτσα. Αυτό σημαίνει πως έχει θέση για ό,τι συμβαίνει γύρω της. Συμμετέχει στα καθημερινά δρώμενα. Δεν είναι απομακρυσμένη σ’ έναν… μαγικό κόσμο.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Δεν διστάζει να αγγίξει το πρόβλημα των μεταναστών, που έχουν κατακλείσει την Ηγουμενίτσα. Αυτό σημαίνει πως έχει θέση για ό,τι συμβαίνει γύρω της. Συμμετέχει στα καθημερινά δρώμενα. Δεν είναι απομακρυσμένη σ’ έναν… μαγικό κόσμο.
Λέει συγκεκριμένα: «Στεναχωριέμαι να βλέπω αυτούς τους ανθρώπους σε απόγνωση. Στενοχωριέμαι να βλέπω την πόλη μου σε αυτή την κατάσταση. Στενοχωριέμαι να βλέπω τους αλλοδαπούς να μαζεύουν φαγητά από τα σκουπίδια. Δεν αισθάνομαι, τώρα, άνετα στην Ηγουμενίτσα. Με τρομάζει η εικόνα της».
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
«Τα χρόνια στο δημοτικό σχολείο Γκραικοχωρίου ήταν τα καλύτερα», θυμάται. Σχεδόν εξομολογητικά τονίζει ότι τη σημάδεψε η παιδική της ηλικία. Ωστόσο ομολογεί ότι τα εφηβικά της χρόνια ήταν «αναστατωμένα».
«ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΤΖΟΥ»
Αποκαλύπτει ότι της αρέσουν τα πανηγύρια στα χωριά. «Είμαι πανηγυριτζού», λέει γελώντας. «Μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες και να απολαμβάνω την ατμόσφαιρα. Οι φίλοι μου δεν το κατανοούν, αλλά εμένα με γεμίζουν με ζωντάνια τα πανηγύρια. Στις καφετέριες κ.λπ., μπορεί να πλήξω. Στα πανηγύρια ποτέ».
«ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΠΗΡΑ»
Οι διακρίσεις, υπογραμμίζει, την έχουν επηρεάσει. Όχι στο χαρακτήρα, αλλά επαγγελματικά και κοινωνικά. «Συνειδητοποιώ τι έχω κάνει και τι έχω πάρει. Διορίστηκα στην Πυροσβεστική κι έχω ένα μισθό. Αν και θα ήθελα να ήμουν δασκάλα, αφού έχω σπουδάσει στην Παιδαγωγική Σχολή Ιωαννίνων. Ο κόσμος με χαιρετά με συμπάθεια. Με τους περισσότερους Ηγουμενιτσιώτες είμαι… κολλητή. Βέβαια, δεν λείπει και η ζήλεια. Αλλά είναι λογικό να υπάρχει. Προσπαθώ, πάντα, να «θάβω» τις μικρότητες. Προς τιμή μου έχει καθιερωθεί στην Ηγουμενίτσα «αγώνας δρόμου Αλεξάνδρα Τσιάβου». Εγώ δίνω την εκκίνηση. Στον πρώτο αγώνα δρόμου έτρεξε, μαζί με άλλους συγγενείς και η μητέρα μου, και βγήκε πρώτη στην κατηγορία της».
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ…
«Στην Ελλάδα έχουν αποκλείσει τους δρόμους για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό», αναφέρει. Και συμπληρώνει: «Δεν έχουμε αθλητική παιδεία σ’ αυτή τη χώρα. Επιπλέον μας λείπει το μεράκι. Έχουμε μείνει κολλημένοι στο παρελθόν και δεν εξελισσόμαστε».
ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ
«Φοβάμαι το χρόνο σε σχέση με τις φιλίες. Οι φιλίες, δυστυχώς, μεταβάλλοντι ανάλογα με την ηλικία και τα συμφέροντα». Πάντως ξεκαθαρίζει κατηγορηματικά ότι δεν θα πάψει να δημιουργεί φιλίες.
Με τους φίλους της δεν επιθυμεί να συζητά περί κωπηλασίας, αλλά διάφορα θέματα, από προσωπικά έως γενικά.
Ακόμη παραδέχεται ότι «ζορίζεται» ότι την πικραίνει βαθιά κάποιος. Θα τον επαναπροσεγγίσει, αλλά τα αισθήματά της δεν θα είναι τα προηγούμενα.
Επίσης εξηγεί πως δεν «μου αρέσουν τα ψέματα. Θέλω να είμαι πάντα ειλικρινής. Καμιά φορά, όμως, αναγκάζομαι να λέω την μισή αλήθεια».
«ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΕΙΔΗΣΕΙΣ»
Παθαίνει κατάθλιψη, κατά ομολογία της, όταν βλέπει στην τηλεόραση ειδήσεις. «Τηλεόραση δεν βλέπω συστηματικά. Όμως αποφάσισα, όταν γύρισα από τη Ν. Ζηλανδία, όπου τα δελτία ειδήσεων είναι ποιοτικά, να μην ξαναδώ ειδήσεις στην ελληνική τηλεόραση».
Η Αλεξάνδρα διαβάζει πολλά βιβλία. Είναι «πορωμένη» με το διάβασμα. Επισημαίνει, όμως, πως δεν ξέρει να διαβάζει ποίηση.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η ίδια περιγράφει το ξεκίνημα στην κωπηλασία, αλλά και τη συνέχεια. «Με την κωπηλασία άρχισα να ασχολούμαι στην ηλικία των 12 ως χόμπι. Νωρίτερα έκανα ρυθμική γυμναστική. Κάποια ημέρα ο γυμναστής Κώστας Κιτσάτης, προτείνει στον πατέρα μου να κάνω κωπηλασία. Αυτός δέχεται και από τα δεκατέσσερα και μετά συμμετέχω ενεργά σε διαφόρους αγώνες και πρωταθλήματα που γίνονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πρώτη συμμετοχή με την Εθνική Ομάδα κωπηλασίας ήταν το 2001 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων που πραγματοποιήθηκε στο Duisburg με εθνικό προπονητή τον Απόστολο Παλαιοπάνο».
«ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΑΝΤΕΞΩ»
Είναι αποφασισμένη να παραμείνει κωπηλάτρια, έως ότου αντέξει. «Στην Ευρώπη ξεκινούν πρωταθλητισμό στην κωπηλασία από τα 25 και μετά. Εγώ είμαι τώρα 25 και έχω ήδη 14 χρόνια στον χώρο. Θα κωπηλατώ, μέχρι να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου».
Και ένα περίεργο: «Ενώ βρίσκομαι πολλές ώρες την ημέρα μέσα στη θάλασσα, δεν έρχομαι σε επαφή με το νερό της. Αυτό είναι ένα είδος στέρησης».
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Η καταγωγή της είναι από την Βρυσέλλα Φιλιατών, όπου και κατοικεί τα τελευταία 3 χρόνια με την οικογένεια της. Αποφοίτησε από το 1ο Ενιαίο Λύκειο Ηγουμενίτσας το 2003. Πήρε πτυχίο το 2007 από την Παιδαγωγική Σχολή των Ιωαννίνων. Αυτή την περίοδο είναι φοιτήτρια στο τμήμα Λογοθεραπείας του ΤΕΙ Ιωαννίνων.
ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ
Η συνέντευξη, ο διάλογος καλύτερα, με την Αλεξάνδρα Τσιάβου, ολοκληρώθηκε. Λίγο πριν αποχωριστούμε, την πλησιάζει μια κυρία, που έτρεχε στον ποδηλατόδρομο. Με χαρά την καλημερίζει. Μόλις έφυγε, μας λέει η Αλεξάνδρα: «Την πρωτογνώρισα εδώ. Έτρεχε και δεν μπορούσα να τη φτάσω. Τόσο καλογυμνασμένη είναι, παρόλο που είναι μητέρα τριών παιδιών. Από τότε γίναμε φίλες. Τη θαυμάζω». Κι εμείς θαυμάζουμε την Αλεξάνδρα, η οποία αφήνει στους γύρω της μια γλυκιά γεύση…
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
«Τα χρόνια στο δημοτικό σχολείο Γκραικοχωρίου ήταν τα καλύτερα», θυμάται. Σχεδόν εξομολογητικά τονίζει ότι τη σημάδεψε η παιδική της ηλικία. Ωστόσο ομολογεί ότι τα εφηβικά της χρόνια ήταν «αναστατωμένα».
«ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΤΖΟΥ»
Αποκαλύπτει ότι της αρέσουν τα πανηγύρια στα χωριά. «Είμαι πανηγυριτζού», λέει γελώντας. «Μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες και να απολαμβάνω την ατμόσφαιρα. Οι φίλοι μου δεν το κατανοούν, αλλά εμένα με γεμίζουν με ζωντάνια τα πανηγύρια. Στις καφετέριες κ.λπ., μπορεί να πλήξω. Στα πανηγύρια ποτέ».
«ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΠΗΡΑ»
Οι διακρίσεις, υπογραμμίζει, την έχουν επηρεάσει. Όχι στο χαρακτήρα, αλλά επαγγελματικά και κοινωνικά. «Συνειδητοποιώ τι έχω κάνει και τι έχω πάρει. Διορίστηκα στην Πυροσβεστική κι έχω ένα μισθό. Αν και θα ήθελα να ήμουν δασκάλα, αφού έχω σπουδάσει στην Παιδαγωγική Σχολή Ιωαννίνων. Ο κόσμος με χαιρετά με συμπάθεια. Με τους περισσότερους Ηγουμενιτσιώτες είμαι… κολλητή. Βέβαια, δεν λείπει και η ζήλεια. Αλλά είναι λογικό να υπάρχει. Προσπαθώ, πάντα, να «θάβω» τις μικρότητες. Προς τιμή μου έχει καθιερωθεί στην Ηγουμενίτσα «αγώνας δρόμου Αλεξάνδρα Τσιάβου». Εγώ δίνω την εκκίνηση. Στον πρώτο αγώνα δρόμου έτρεξε, μαζί με άλλους συγγενείς και η μητέρα μου, και βγήκε πρώτη στην κατηγορία της».
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ…
«Στην Ελλάδα έχουν αποκλείσει τους δρόμους για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό», αναφέρει. Και συμπληρώνει: «Δεν έχουμε αθλητική παιδεία σ’ αυτή τη χώρα. Επιπλέον μας λείπει το μεράκι. Έχουμε μείνει κολλημένοι στο παρελθόν και δεν εξελισσόμαστε».
ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ
«Φοβάμαι το χρόνο σε σχέση με τις φιλίες. Οι φιλίες, δυστυχώς, μεταβάλλοντι ανάλογα με την ηλικία και τα συμφέροντα». Πάντως ξεκαθαρίζει κατηγορηματικά ότι δεν θα πάψει να δημιουργεί φιλίες.
Με τους φίλους της δεν επιθυμεί να συζητά περί κωπηλασίας, αλλά διάφορα θέματα, από προσωπικά έως γενικά.
Ακόμη παραδέχεται ότι «ζορίζεται» ότι την πικραίνει βαθιά κάποιος. Θα τον επαναπροσεγγίσει, αλλά τα αισθήματά της δεν θα είναι τα προηγούμενα.
Επίσης εξηγεί πως δεν «μου αρέσουν τα ψέματα. Θέλω να είμαι πάντα ειλικρινής. Καμιά φορά, όμως, αναγκάζομαι να λέω την μισή αλήθεια».
«ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΕΙΔΗΣΕΙΣ»
Παθαίνει κατάθλιψη, κατά ομολογία της, όταν βλέπει στην τηλεόραση ειδήσεις. «Τηλεόραση δεν βλέπω συστηματικά. Όμως αποφάσισα, όταν γύρισα από τη Ν. Ζηλανδία, όπου τα δελτία ειδήσεων είναι ποιοτικά, να μην ξαναδώ ειδήσεις στην ελληνική τηλεόραση».
Η Αλεξάνδρα διαβάζει πολλά βιβλία. Είναι «πορωμένη» με το διάβασμα. Επισημαίνει, όμως, πως δεν ξέρει να διαβάζει ποίηση.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η ίδια περιγράφει το ξεκίνημα στην κωπηλασία, αλλά και τη συνέχεια. «Με την κωπηλασία άρχισα να ασχολούμαι στην ηλικία των 12 ως χόμπι. Νωρίτερα έκανα ρυθμική γυμναστική. Κάποια ημέρα ο γυμναστής Κώστας Κιτσάτης, προτείνει στον πατέρα μου να κάνω κωπηλασία. Αυτός δέχεται και από τα δεκατέσσερα και μετά συμμετέχω ενεργά σε διαφόρους αγώνες και πρωταθλήματα που γίνονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πρώτη συμμετοχή με την Εθνική Ομάδα κωπηλασίας ήταν το 2001 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων που πραγματοποιήθηκε στο Duisburg με εθνικό προπονητή τον Απόστολο Παλαιοπάνο».
«ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΑΝΤΕΞΩ»
Είναι αποφασισμένη να παραμείνει κωπηλάτρια, έως ότου αντέξει. «Στην Ευρώπη ξεκινούν πρωταθλητισμό στην κωπηλασία από τα 25 και μετά. Εγώ είμαι τώρα 25 και έχω ήδη 14 χρόνια στον χώρο. Θα κωπηλατώ, μέχρι να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου».
Και ένα περίεργο: «Ενώ βρίσκομαι πολλές ώρες την ημέρα μέσα στη θάλασσα, δεν έρχομαι σε επαφή με το νερό της. Αυτό είναι ένα είδος στέρησης».
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Η καταγωγή της είναι από την Βρυσέλλα Φιλιατών, όπου και κατοικεί τα τελευταία 3 χρόνια με την οικογένεια της. Αποφοίτησε από το 1ο Ενιαίο Λύκειο Ηγουμενίτσας το 2003. Πήρε πτυχίο το 2007 από την Παιδαγωγική Σχολή των Ιωαννίνων. Αυτή την περίοδο είναι φοιτήτρια στο τμήμα Λογοθεραπείας του ΤΕΙ Ιωαννίνων.
ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ
Η συνέντευξη, ο διάλογος καλύτερα, με την Αλεξάνδρα Τσιάβου, ολοκληρώθηκε. Λίγο πριν αποχωριστούμε, την πλησιάζει μια κυρία, που έτρεχε στον ποδηλατόδρομο. Με χαρά την καλημερίζει. Μόλις έφυγε, μας λέει η Αλεξάνδρα: «Την πρωτογνώρισα εδώ. Έτρεχε και δεν μπορούσα να τη φτάσω. Τόσο καλογυμνασμένη είναι, παρόλο που είναι μητέρα τριών παιδιών. Από τότε γίναμε φίλες. Τη θαυμάζω». Κι εμείς θαυμάζουμε την Αλεξάνδρα, η οποία αφήνει στους γύρω της μια γλυκιά γεύση…
Η. Μ.
Πηγή: ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ 89,2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου