Ενα σπίτι χτίζεται σε πολλούς μήνες, αλλά γκρεμίζεται σε λίγες ημέρες. Ο ελληνικός αθλητισμός κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Τον συμπαρασύρει η γενική οικονομική κρίση, αλλά στον γκρεμό τον σπρώχνει και η νυν πολιτική ηγεσία του αθλητισμού. Το «χέρι» της, όμως, έχει βάλει και η προηγούμενη, με τον νόμο, ο οποίος κατήργησε πολλά από τα προνόμια των αθλητών, που διακρίνονται και περιόρισε πολύ τα κίνητρα για τους νεαρούς αθλητές. Και ότι υπήρχαν υπερβολές, ουδεμία αμφιβολία. Αλλά, ως συνήθως στην Ελλάδα, φθάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Συχνά ο μέσος δρόμος είναι κάτι άγνωστο.
Το κακό με την τωρινή πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, είναι πως είναι διασπασμένη σε δύο υπουργεία (Πολιτισμού και Υγείας), ενώ με τον αθλητισμό εμπλέκονται και το Παιδείας και το Αμύνης. Αλλος υφυπουργός ασχολείται με τον πρωταθλητισμό και άλλος με τη μαζική άθληση. Και, τελικά, ουδείς μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα του αθλητισμού. Διότι δεν φαίνεται να υπάρχει συντονισμός. Η δε κυβέρνηση εξακολουθεί να μην έχει ξεκαθαρίσει τι είδους αθλητισμό επιθυμεί να έχουμε. Πρωταθλητισμό, απλώς αγωνιστικό ή λαϊκό;
Αν θέλει τον πρώτο, πρέπει να εφαρμόσει συγκεκριμένη πολιτική. Δεν εννοούμε προγράμματα ντόπινγκ, αλλά μία πολιτική διεύρυνσης των κινήτρων, λελογισμένης αύξησης των προνομίων και διευκόλυνσης των πρωταθλητών, που εργάζονται στο Δημόσιο. Το ότι στο παρελθόν οι περισσότεροι πρωταθλητές, που διορίζονταν στο Δημόσιο, παρέμεναν αργόμισθοι και μετά την ολοκλήρωση της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, δεν σημαίνει, ότι πρέπει να «τιμωρούνται» οι τωρινοί. Ας βρεθούν οι παλαιοί πρωταθλητές και ας υποχρεωθούν να προσφέρουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο ελληνικό κράτος. Τρόποι υπάρχουν. Και, φυσικά, πρέπει να διευκολύνονται στο έργο τους και οι ομοσπονδιακοί προπονητές, με τις αποσπάσεις από τα σχολεία.
Αν επιθυμεί να έχει απλώς αγωνιστικό αθλητισμό, μπορεί ν’ αφήσει τα πράγματα σχεδόν ως έχουν. Δεν χρειάζονται πολλά κίνητρα και προνόμια. Και όποιος θέλει, ας κάνει αθλητισμό ή και πρωταθλητισμό. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, πρέπει ν’ ανοίξουν στους αθλητές όλοι οι χώροι των εθνικών ομάδων και χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Αν, τέλος, δεν θέλει να έχει καν αγωνιστικό αθλητισμό, αλλά έναν λαό υγιή, επειδή θ’ αθλείται τακτικά, τότε πρέπει ν’ ανοίξουν όλοι οι αθλητικοί χώροι. Να είναι ελεύθερη η χρήση τους από όλους τους πολίτες. Και, όπως είχαμε ξαναγράψει, το κόστος συντήρησης των κολυμβητηρίων, μπορεί να καλύπτεται μ’ ένα μικρό αντίτιμο για τη χρήση και από την εξοικονόμηση των χρημάτων, που δεν θα κατευθύνονται στον πρωταθλητισμό.
Αλλά διαθέτει, αυτή τη στιγμή, η χώρα μας χώρους για να έχει αθλητισμό λαϊκό; Ωραία είναι τα σχέδια και τα οράματα του υφυπουργού Υγείας και Αθλησης, Χρήστου Αηδόνη ότι θα γίνουν τέτοιοι σε κάθε ελεύθερο χώρο και στους... δρόμους, αλλά μάλλον σε κάποιο... όραμα θα τα είδε...
Από www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου