Γιάννης Κουρκουρίκης: «Διατηρώ μέσα μου τη φλόγα διαρκώς αναμμένη»

Ο «εθισμός» στο τρέξιμο και όσα έμαθε στο σώμα και στο πνεύμα του ο δρόμος.

Συνέντευξη: Κίμων Φραγκάκης

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό; 

Ήμουν 12 χρονών, όταν, από αγάπη προς το υγρό στοιχείο του τόπου διαμονής μου, τον Λουδία ποταμό, εντάχθηκα στον Ναυτικό Όμιλο Γιαννιτσών. Σε ηλικία 14 χρονών πήρα το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας Παμπαίδων. Είχα αισθανθεί και από νωρίτερα ότι ήμουν ευτυχισμένος μέσα από αυτό και αποδέχθηκα το πεπρωμένο που παρουσιαζόταν τόσο ξεκάθαρα μπροστά μου. Για το λόγο αυτό η συνέχεια ήταν σχεδόν μονόδρομος: σπούδασα στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και, κατόπιν στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης. Εδώ και 32 χρόνια, ανελλιπώς και επιμελώς, όλη μου η καθημερινότητα στρέφεται γύρω από τον χρόνο προπόνησής μου. Ο αθλητισμός είναι η ζωή μου!

Transalpine Run 2011, με τον Nίκο Κωστόπουλο (αριστερά) και τα «τρόπαια» του τερματισμού τους. «Εκείνος ο 8ήμερος ομαδικός αγώνας 274χλμ. στις Άλπεις ήταν για μένα μοναδική εμπειρία», λέει ο Γιάννης Κουρκουρίκης. «Αν και με διακρίνει το ομαδικό πνεύμα, δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο σπουδαίο είναι να ξέρεις να συνεργάζεσαι».

 Γιατί τρέχετε; 

Το τρέξιμο στη ζωή μου ήταν «εργαλείο» προπόνησης για το άθλημα της κωπηλασίας, με το οποίο ασχολούμαι συνεχώς, εδώ και 32 χρόνια. Αποτελούσε ανέκαθεν ένα μεγάλο μέρος της βασικής μου προπόνησης εβδομαδιαίως, καθώς οι καιρικές συνθήκες και η απόσταση που με χώριζε από το Σωματείο μου δεν καθιστούσαν πάντα εφικτή την προπόνησή μου στο νερό. Αυτό με εξοικείωσε με το τρέξιμο πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα να παίρνω μέρος σε αγώνες αντοχής από αρκετά νεαρή ηλικία. Τρέχω μέχρι και σήμερα πρώτα από όλα γιατί είναι ένας ευχάριστος τρόπος να γυμνάζομαι και να κρατώ ένα καλό επίπεδο φυσικής κατάστασης και δεύτερον γιατί είναι ο πιο εύκολος τρόπος να γυμνάζομαι όσο σκληρά επιθυμώ, όποτε το επιθυμώ, με ελάχιστο απαιτούμενο εξοπλισμό. 

«Στην κωπηλασία έχω πάρα πολλές συμμετοχές σε αγώνες. Σημαντικότερη αυτή στην Ολυμπιάδα της Ατλάντας το 1996, στο διπλό σκιφ, με πλήρωμα τον Ολυμπιονίκη Βασίλη Πολύμερο και την κατάκτηση της δέκατης θέσης».

 Ποιος είναι ο στόχος σας; 

Το τρέξιμο αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ακόμη κι όταν προπονούμαι εναλλακτικά στο ποδήλατο ή το ελλειπτικό, ακόμη και στην κωπηλασία, πάντα και συνεχώς το μυαλό μου επεξεργάζεται τον τρόπο με τον οποίο θα προσαρμόσω το «έργο» μου στο τρέξιμο και πώς αυτό θα με βελτιώσει. Στόχος μου είναι πλέον να τρέχω μεγάλες αποστάσεις και να τερματίζω πάντα, αρτιμελής, ανεξαρτήτως χρόνου, απλώς να έχω ευχαριστηθεί κάθε χιλιόμετρο του αγώνα μου. Στα φετινά μου σχέδια είναι ο αγώνας 80χλμ. στο όρος Τύμφη, στο Ζαγόρι, μια πανέμορφη διαδρομή που περνά μέσα από οκτώ χωριά του Ζαγορίου και ο αγώνας του Σπάρταθλου, 246 χλμ, σε μια ιστορική διαδρομή από την Αθήνα στην Σπάρτη. 

Από την 2η μέρα του Transalpine Run 2011 στις Άλπεις (με το νούμερο 324/2). «Μέσα από αυτόν τον αγώνα ωρίμασα και ανακάλυψα κάποια άγνωστα μέχρι τότε στοιχεία του χαρακτήρα μου»

Ποιο είναι το κίνητρο σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος; Πάντα, λόγω του πρωταθλητισμού, είχα υψηλούς στόχους, ικανούς να μου δίνουν κουράγιο να κάνω προπόνηση κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αυτό το έχω διδαχτεί καλά και με ακολουθεί ακόμη και τώρα. Έχουν καταγραφεί στη μνήμη μου στιγμές που, στην κυριολεξία, «έσερνα» το κορμί μου στο δρόμο, όμως επέστρεφα ακμαίος, γεμάτος ενέργεια και με τις ενδορφίνες μου να «χτυπούν» κόκκινο. Τα οφέλη της άσκησης είναι όλα γνωστά και, αν τα συνδυάσεις με διαδοχικούς αγώνες-«στόχο», αποτελούν το καλύτερο κίνητρο για να σε βγάλουν έξω να τρέξεις. Είναι ο τέλειος συνδυασμός που σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. 

Δεξιά στη φωτογραφία μικρή στάση σε σταθμό τροφοδοσίας στο Καταφύγιο Κάκαλος, στον Όλυμπο, λίγο πριν ξημερώσει. (Φωτογραφία: Goexperience).

 Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο; 

Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα από το να συναντάς σκουπίδια ή μπάζα μέσα στο δάσος και αυτοκίνητα σταθμευμένα πάνω σε διαβάσεις και πεζοδρόμια. Η τεράστια έλλειψη σεβασμού προς το φυσικό μας περιβάλλον με εξοργίζει. Έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό και έχω τρέξει σε απίθανα μέρη μέσα σε δάση και πόλεις. Ο τρόπος που συντηρούν και αξιοποιούν τα φυσικά τους τοπία ωθεί σχεδόν όλον τον κόσμο στο αθλητισμό και τη φυσική άσκηση. 

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο; 

Το τρέξιμο μέσα σε δασικά μονοπάτια, γύρω από λίμνες, ποτάμια και πάνω σε κορυφές, είναι από τα πράγματα που μου ανεβάζουν τη διάθεση ενώ τρέχω. 

«Εδώ και 32 χρόνια, ανελλιπώς και 

επιμελώς, όλη μου η καθημερινότητα 

στρέφεται γύρω από τον χρόνο 

προπόνησής μου». 

Το τρέξιμο είναι για σας και διαλογισμός; 

Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά; Παρά πολλές φόρες τρέχοντας συνηθίζω να λύνω προβλήματα που με απασχολούν και να βάζω σε τάξη πράγματα που με μπερδεύουν. Γενικότερα, είναι η καλύτερη στιγμή για μένα να μπορέσω να σκεφτώ καθαρά και να νιώσω καλά. Νομίζω ότι με το τρέξιμο καταφέρνω να οργανώσω τη ζωή μου και να πειθαρχήσω στις καθημερινές υποχρεώσεις μου με περισσότερη σύνεση και επιμέλεια. Με ηρεμεί και με ισορροπεί ψυχικά. 

Ο Γιάννης Κουρκουρίκης πανηγυρίζει μετά από τον τερματισμό και την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας 2014.

 Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από αυτήν την εμπειρία; 

Έχω λάβει μέρος σε αγώνες διαφόρων αθλημάτων και αποστάσεων. Όπως έχω ήδη αναφέρει, το άθλημα με το οποίο ξεκίνησα, και συνεχίζω ακόμη και σήμερα, είναι η κωπηλασία. Έχω πάρα πολλές συμμετοχές σε αγώνες με μοναδικές εμπειρίες, με σημαντικότερη τη συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα της Ατλάντας το 1996, στο διπλό σκιφ, με πλήρωμα τον Ολυμπιονίκη Βασίλη Πολύμερο και την κατάκτηση της δέκατης θέσης. Στο τρέξιμο, από την άλλη πλευρά, έχω κάνει αρκετούς αγώνες σε όλα τα τερέν, μικρούς και μεγάλους, από 5χλμ. μέχρι 168χλμ., τόσο στην άσφαλτο όσο και το βουνό, αλλά θεωρώ ως σημαντικότερο αγώνα για μένα, τη συμμετοχή μου στο TRANSALPINE-RUN, τον 8ήμερο, ομαδικό αγώνα στις Άλπεις το 2011, με τον Νίκο Κωστόπουλο, όπου διανύσαμε 274χλμ. περνώντας μέσα από τέσσερις χώρες, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία και τερματίσαμε στην Ιταλία. Μοναδική εμπειρία για μένα που, αν και με διακρίνει το ομαδικό πνεύμα, δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόσο σπουδαίο είναι να ξέρεις να συνεργάζεσαι. Μέσα από αυτόν τον αγώνα ωρίμασα και ανακάλυψα κάποια άγνωστα μέχρι τότε στοιχεία του χαρακτήρα μου.

 «Με ενθουσιάζει το βουνό. Σε συνδυασμό με το νερό μάλιστα δημιουργεί εικόνες μαγικές. Γενικά, μου αρέσει πάρα πολύ το τρέξιμο στο δάσος ή δίπλα σε κάποιο ποτάμι ή λίμνη». (Φωτογραφία: Goexperience).

 Έχετε τρέξει σε Μαραθώνιο; 

Έχω τρέξει αρκετές φορές την Κλασική διαδρομή στην Αθήνα, τιμώντας την ιστορικότητα του αγώνα πάνω από όλα, με καλύτερή μου επίδοση 2 ώρες και 56’ το 2001. 

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας; 

Αρκετές φορές, τρέχοντας γρήγορα σε μονοπάτια μέσα στο βουνό, είχα μικροτραυματισμούς από πτώσεις, ποτέ όμως κάτι σοβαρό. 

Πού τρέχετε συνήθως; 

Ζώντας στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, κοντά στη θάλασσα, το πιο συνηθισμένο μέρος για μένα είναι η περιοχή της Μαρίνας της Καλαμαριάς και η παραλία της Αρετσούς. Για πιο βουνίσιες προπονήσεις χρησιμοποιώ το δάσος του Σέιχ-Σου, που αποτελεί τον κύριο πνεύμονα της πόλης μας και που διαθέτει ένα πλούσιο δίκτυο μονοπατιών και δασικών διαδρομών, ανάλογα με τη διάρκεια και τη δυσκολία που επιδιώκω κάθε φορά. Αυτά είναι και τα σημεία συνάντησης πολλών δρομέων, αλλά και του δικού μου training group, καθώς τον τελευταίο χρόνο καθοδηγώ και προπονώ δρομείς που έχουν την ανάγκη πιο εξειδικευμένων και εξατομικευμένων προγραμμάτων, προκειμένου να εξελίξουν την ικανότητά τους στο τρέξιμο. 

Tερματίζοντας, μετά από 8 μέρες και 8 διαφορετικούς αγώνες που συνθέτουν έναν αγώνα συνολικού μήκους 274 χλμ. και 15. 000 μ. υψομετρικής διαφοράς, η χαρά του Γιάννη Κουρκουρίκη (αριστερά) και του Νίκου Κωστόπουλου δεν κρύβεται με τίποτα. 

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει; 

Με ενθουσιάζει το βουνό σε συνδυασμό με το νερό –δημιουργεί εικόνες μαγικές–, πιστεύω όμως ότι θα αδικήσω κάποια μέρη συγκεκριμενοποιώντας κάποιο. Γενικά, μου αρέσει πάρα πολύ το τρέξιμο στο δάσος ή δίπλα σε κάποιο ποτάμι ή λίμνη. 

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;

Έχω τρέξει στο σκοτάδι πολλές φορές σε αγώνες και ελάχιστες σε προπονήσεις. Στους αγώνες του VFUT των τελευταίων δυο χρόνων, στην οροσειρά της Ροδόπης, καθώς και στο Olympus Mythical Trail – 100χλμ. στον Όλυμπο, χρησιμοποίησα φακό κεφαλής καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Τη νύχτα όλα είναι μαγικά και πιο ξεκάθαρα, υπάρχει μια υπέροχη «σιωπηλή» μελωδία στο δάσος, που σε μαγεύει και αισθάνεσαι σαν ήρωας παραμυθιού. 

«Το τρέξιμο είναι ο πιο εύκολος τρόπος

 να γυμνάζομαι όσο σκληρά επιθυμώ, 

όποτε το επιθυμώ, με ελάχιστο 

απαιτούμενο εξοπλισμό». 

Κάνετε διατάσεις; Κάνω πάντα διατάσεις, γιατί πιστεύω ότι η διατήρηση της ελαστικότητας βοηθάει στην αποθεραπεία των μυών και την πρόληψη των τραυματισμών, συνεπώς είναι ένα κομμάτι της προπόνησης και αυτό. Κάνω λίγες πριν ξεκινήσω και αρκετές, όταν έχω χρόνο, μετά την άσκηση, οπουδήποτε μπορώ, είτε σε εξωτερικό χώρο είτε στο σπίτι μου. 

Ο Γιάννης Κουρκουρίκης κλαίει από χαρά (δίπλα στον Νίκο Κωστόπουλο, δεξιά) στον τερματισμό του Transalpine Run 2011, μετά από ένα δύσκολο πέρασμα στα 3.000 υψόμετρο.

 Πώς μετράτε την απόσταση; Με ένα ρολόι που έχει ενσωματωμένο GPS, το Fenix 2 της εταιρείας GARMIN. 

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο; Προσωπικά ποτέ δεν προλαβαίνω να βαρεθώ με το τρέξιμο, γιατί χρησιμοποιώ και εναλλακτικές μορφές άσκησης, όπως ποδήλατο ή ελλειπτικό, και σε περιόδους προετοιμασίας για το πρωτάθλημα κωπηλασίας, και κωπηλασία: έτσι συντηρώ το σώμα μου σε μια καλή φυσική κατάσταση και αποφεύγω τον «κορεσμό» και την υπερχρήση. Πέρα από αυτό, ψάχνω να έχω πάντα ένα ισχυρό κίνητρο που να με κρατά σε εγρήγορση, ώστε να αποφεύγω την πλήξη και να διατηρώ μέσα μου τη φλόγα διαρκώς αναμμένη. Έτσι, όταν θα τεθεί το δίλλημα «πας ή δεν πας;», όπως λέει ο πολύ καλός φίλος και δεινός μαραθωνοδρόμος Δήμος Ευαγγελίδης, «πάντα πας». 

«Με το τρέξιμο καταφέρνω να οργανώσω τη ζωή μου και να πειθαρχήσω στις καθημερινές υποχρεώσεις μου με περισσότερη σύνεση και επιμέλεια. Με ηρεμεί και με ισορροπεί ψυχικά». Εδώ στον VFUT, έναν αγώνα 160 χλμ. στα βουνά της Ροδόπης. (Φωτογραφία: Goexperience). 

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας; Βασικά είναι μια υγιής «μόδα» που δεν πρέπει να περάσει, και στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει μεγάλη οικονομική επιβάρυνση. Ο κόσμος ανακαλύπτει τα οφέλη του τρεξίματος και γενικότερα της άσκησης ολοένα και περισσότερο, παρασύροντας και άλλους σε αυτό. Δοκιμάζει τα όριά του κατακτώντας τις δικές του «κορυφές». Είναι όμορφο πράγμα να βλέπεις ανθρώπους να γελούν από ικανοποίηση που κατάφεραν να πάνε κάποια χιλιόμετρα παρακάτω, κι ας μην μπορούν να περπατήσουν από το «πιάσιμο». 

Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα; 

Θαυμάζω τα κατορθώματα του Γιάννη Κούρου: μια «διαδρομή» με απίστευτα ρεκόρ και ασύλληπτους χρόνους. Και τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο, που απέδειξε τη δύναμη της θέλησης: από πρωταθλητής στην κωπηλασία μέχρι το 2005, πρωταθλητής στο μαραθώνιο το 2011, έχοντας καταφέρει να είναι ένας από τους καλύτερους αθλητές στο trail running παγκοσμίως. 

«Στα φετινά μου σχέδια είναι ο αγώνας 80χλμ. στο όρος Τύμφη, στο Ζαγόρι, και ο αγώνας του Σπάρταθλου, 246 χλμ., σε μια ιστορική διαδρομή από την Αθήνα στην Σπάρτη», λέει ο Γιάννης Κουρκουρίκης. Εδώ κατεβαίνοντας τα ζωνάρια του Ολύμπου. Φωτογραφία: GOexperience

Πηγή :  www.andro.gr