Συνέντευξη στο www.runningnews.gr
Ο Γιάννης Κουρκουρίκης καθιερώθηκε σαν Κωπηλάτης επιπέδου Ολυμπιακών Αγώνων (10η θέση στην Ατλάντα το 1996 και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001) όμως τα τελευταία χρόνια τον ξαναγνωρίζουμε μέσα από τους ορεινούς αγώνες δρόμου όπου συμμετέχει και διακρίνεται. Με αφορμή τη νίκη του στον Ορεινό Υπερμαραθώνιο (160χλμ) του Παρανεστίου, βρήκαμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε κάποια πράγματα παραπάνω για την αθλητική του πορεία.
Ήσουν ο μεγάλος νικητής στον φετινό ορεινό Υπερμαραθώνιο του Παρανεστίου. Περιέγραψε μας τις εντυπώσεις σου από τον αγώνα. Εκκίνηση, διαδρομή και τερματισμός.
Τέταρτη συμμετοχή μου φέτος στο VFUT και τα περισσότερα χιλιόμετρα από ποτέ, είχα πολλή καλή
διάθεση και σιγουριά στα πόδια μου, παρόλο που ήταν πρώτη φορά στην απόσταση αυτή. Ξεκίνησα τον αγώνα δυνατά, αλλά με πλάνο στο μυαλό μου να μην ξεπεράσω κάποια όρια, γιατί λειτουργώ κάποιες φορές παρορμητικά και αυτό το χρεώνομαι στο τέλος. Ξεχωρίσαμε μια τετράδα αθλητών στην αρχή, αλλά το ''ταξίδι '' πήγαινε γρήγορα και μετά τον πρώτο σταθμό έκοψα ταχύτητα και έμεινα μόνος. Πέρασαν κάποια χιλιόμετρα μοναχικού τρεξίματος κάτω από τον έναστρο ουρανό και τους μαγικούς ήχους που έχει το δάσος, ένα καταπληκτικό δάσος που σε γυρνά πίσω στο χρόνο και σκέφτεσαι τους ήρωες το παραμυθιών και νομίζεις ότι κάπου θα δεις τον κοντορεβυθούλη ή τους επτά νάνους, το σίγουρο είναι ότι δε σκέφτεσαι τον κακό Λύκο. Όπως ανέφερα στην αρχή, είχα πολλή καλή διάθεση και δε φοβήθηκα στιγμή, γνώριμα τα μονοπάτια ακόμη και την νύχτα, άλλωστε τέταρτη φορά εκεί και με την σηματοδότηση στα καλύτερά της δεν θα μπορούσα να αισθάνομαι κι αλλιώς. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω συνάντησα τον Φωλτοπουλο και αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί το βράδυ, χωρίς, βέβαια, να αποκλίνει ο καθένας μας από τον αρχικό του στόχο, να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο τέρμα. Το βράδυ πέρασε πολύ όμορφα και τρέξαμε αρκετά χιλιόμετρα παρέα, μέχρι τον σταθμό του Φασιναρόσουν γύρω στο 108ο χλμ, εκεί άρχισα να κινούμαι πιο γρήγορα στην ανηφόρα και ο Μωυσής αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με την όραση του. Μέχρι τότε ο Μαυρίκιος ήταν μπροστά 55' περίπου. Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι την Ζαρκαδια (124ο χλμ) ήταν σημαντικά για την έκβαση του αγώνα, έχοντας κάνει την διαφορά λιγότερο από 30' και νιώθοντας ακμαίος, πίστεψα ότι μπορώ να κερδίσω ακόμη και τον αγώνα. Στην ανηφόρα της Οξιάς και μέχρι το 131ο χλμ κινήθηκα πολύ γρήγορα και ένιωθα αρκετά δυνατός, ώστε να επιταχύνω κι άλλο και να προσπεράσω τον Μαυρίκιο πριν από το σταθμό της Πρασινάδας στο 137ο χλμ. Μετά από εκεί έτρεχα για τον τερματισμό λες και ξεκίνησα εκείνη τη στιγμή. Με πάρα πολλές δυνάμεις πλέον τρέχω στο πανέμορφο Παρανέστιο μονοπάτι και χαίρομαι σαν παιδί για τις δυνάμεις που έχω, δεν πίστευα ότι θα μπορώ μετά απο 155 χλμ αγώνα να πετάω στην κυριολεξία. Μπαίνοντας στο Παρανέστι με περίμενε υποδοχή Ήρωα. Μεγάλη συγκίνηση να τελειώνεις έναν τόσο μεγάλο αγώνα, πόσο μάλλον να έχεις πετύχει τον στόχο σου και να τυγχάνεις τέτοιας υποδοχής.
Καθιερώθηκες σαν κωπηλάτης με συμμετοχή μάλιστα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 (10η θέση) και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001. Τι σε κάνει πλέον να τρέχεις "στα όρη στ' άγρια βουνά"?
Το τρέξιμο στα βουνά ήρθε σαν υποκατάστατο, ώστε να βρω στόχο να γυμνάζομαι. Μέχρι το 2007 αγωνιζόμουν με στόχο την Εθνική ομάδα κωπηλασίας. Μετά, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων αυτό δεν ήταν εφικτό, έτσι το τρέξιμο στο βουνό μου έδωσε κίνητρο να προσπαθώ χωρίς να στερούμαι την οικογένειά μου. Σήμερα και με την βοήθεια των χορηγών μου, την Pearl Izumi και την Camelbak, μπορώ και τρέχω πάνω από 15 αγώνες βουνού το χρόνο εκτονώνοντας όλη την ενέργεια που έχω μέσα μου και παράλληλα όντας μέσα στη φύση, κάτι που γεμίζει και μου δίνει ζωή.
30 χρόνια αθλητής υψηλού επιπέδου ... μέχρι πόσο ακόμα θες να κάνεις αθλητισμό και σε τι επίπεδο?
Όπως καταλαβαίνετε, είναι πολύ δύσκολο να δώσω απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα τη στιγμή που είμαι και νιώθω καλά με αυτό που κάνω. Το επίπεδο δεν μπορώ να το καθορίσω, αλλά νομίζω αυτό θα έρθει σταδιακά. Εύχομαι να είμαι υγιής να απολαμβάνω το τρέξιμο και την κωπηλασία για αρκετά χρόνια ακόμα.
Και εκτός αθλητισμού τι? Εργασία, οικογένεια...
Εργάζομαι στο Πυροσβεστικό Σώμα Ελλάδος εδώ και 15 χρόνια και ζω στην Καλαμαριά. Είμαι πατέρας δυο παιδιών και απολαμβάνω την ζωή μαζί τους από την ημέρα που ήρθαν στον κόσμο. Η οικογένεια μου είναι κοντά μου συνέχεια και υποστηρίζει τον τρόπο που ζω. Προσπαθώ να έχω ελεύθερο χρόνο για να τον μοιράζομαι μαζί τους και μέχρι στιγμής υπάρχει μια αρκετά καλή ισορροπία σε αυτό. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με φίλους και να κάνω ταξίδια .Το ''ταξίδι" συνεχίζεται και φροντίζω τα ωραία να είναι πιο πολλά από τα άσχημα.
Σε ευχαριστούμε πολύ Γιάννη. Καλή δύναμη και πάντα επιτυχίες στα κουπιά και τα βουνά!
Ο Γιάννης Κουρκουρίκης καθιερώθηκε σαν Κωπηλάτης επιπέδου Ολυμπιακών Αγώνων (10η θέση στην Ατλάντα το 1996 και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001) όμως τα τελευταία χρόνια τον ξαναγνωρίζουμε μέσα από τους ορεινούς αγώνες δρόμου όπου συμμετέχει και διακρίνεται. Με αφορμή τη νίκη του στον Ορεινό Υπερμαραθώνιο (160χλμ) του Παρανεστίου, βρήκαμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε κάποια πράγματα παραπάνω για την αθλητική του πορεία.Ήσουν ο μεγάλος νικητής στον φετινό ορεινό Υπερμαραθώνιο του Παρανεστίου. Περιέγραψε μας τις εντυπώσεις σου από τον αγώνα. Εκκίνηση, διαδρομή και τερματισμός.
Τέταρτη συμμετοχή μου φέτος στο VFUT και τα περισσότερα χιλιόμετρα από ποτέ, είχα πολλή καλή
διάθεση και σιγουριά στα πόδια μου, παρόλο που ήταν πρώτη φορά στην απόσταση αυτή. Ξεκίνησα τον αγώνα δυνατά, αλλά με πλάνο στο μυαλό μου να μην ξεπεράσω κάποια όρια, γιατί λειτουργώ κάποιες φορές παρορμητικά και αυτό το χρεώνομαι στο τέλος. Ξεχωρίσαμε μια τετράδα αθλητών στην αρχή, αλλά το ''ταξίδι '' πήγαινε γρήγορα και μετά τον πρώτο σταθμό έκοψα ταχύτητα και έμεινα μόνος. Πέρασαν κάποια χιλιόμετρα μοναχικού τρεξίματος κάτω από τον έναστρο ουρανό και τους μαγικούς ήχους που έχει το δάσος, ένα καταπληκτικό δάσος που σε γυρνά πίσω στο χρόνο και σκέφτεσαι τους ήρωες το παραμυθιών και νομίζεις ότι κάπου θα δεις τον κοντορεβυθούλη ή τους επτά νάνους, το σίγουρο είναι ότι δε σκέφτεσαι τον κακό Λύκο. Όπως ανέφερα στην αρχή, είχα πολλή καλή διάθεση και δε φοβήθηκα στιγμή, γνώριμα τα μονοπάτια ακόμη και την νύχτα, άλλωστε τέταρτη φορά εκεί και με την σηματοδότηση στα καλύτερά της δεν θα μπορούσα να αισθάνομαι κι αλλιώς. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω συνάντησα τον Φωλτοπουλο και αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί το βράδυ, χωρίς, βέβαια, να αποκλίνει ο καθένας μας από τον αρχικό του στόχο, να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο τέρμα. Το βράδυ πέρασε πολύ όμορφα και τρέξαμε αρκετά χιλιόμετρα παρέα, μέχρι τον σταθμό του Φασιναρόσουν γύρω στο 108ο χλμ, εκεί άρχισα να κινούμαι πιο γρήγορα στην ανηφόρα και ο Μωυσής αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με την όραση του. Μέχρι τότε ο Μαυρίκιος ήταν μπροστά 55' περίπου. Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι την Ζαρκαδια (124ο χλμ) ήταν σημαντικά για την έκβαση του αγώνα, έχοντας κάνει την διαφορά λιγότερο από 30' και νιώθοντας ακμαίος, πίστεψα ότι μπορώ να κερδίσω ακόμη και τον αγώνα. Στην ανηφόρα της Οξιάς και μέχρι το 131ο χλμ κινήθηκα πολύ γρήγορα και ένιωθα αρκετά δυνατός, ώστε να επιταχύνω κι άλλο και να προσπεράσω τον Μαυρίκιο πριν από το σταθμό της Πρασινάδας στο 137ο χλμ. Μετά από εκεί έτρεχα για τον τερματισμό λες και ξεκίνησα εκείνη τη στιγμή. Με πάρα πολλές δυνάμεις πλέον τρέχω στο πανέμορφο Παρανέστιο μονοπάτι και χαίρομαι σαν παιδί για τις δυνάμεις που έχω, δεν πίστευα ότι θα μπορώ μετά απο 155 χλμ αγώνα να πετάω στην κυριολεξία. Μπαίνοντας στο Παρανέστι με περίμενε υποδοχή Ήρωα. Μεγάλη συγκίνηση να τελειώνεις έναν τόσο μεγάλο αγώνα, πόσο μάλλον να έχεις πετύχει τον στόχο σου και να τυγχάνεις τέτοιας υποδοχής.
Καθιερώθηκες σαν κωπηλάτης με συμμετοχή μάλιστα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 (10η θέση) και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001. Τι σε κάνει πλέον να τρέχεις "στα όρη στ' άγρια βουνά"?
Το τρέξιμο στα βουνά ήρθε σαν υποκατάστατο, ώστε να βρω στόχο να γυμνάζομαι. Μέχρι το 2007 αγωνιζόμουν με στόχο την Εθνική ομάδα κωπηλασίας. Μετά, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων αυτό δεν ήταν εφικτό, έτσι το τρέξιμο στο βουνό μου έδωσε κίνητρο να προσπαθώ χωρίς να στερούμαι την οικογένειά μου. Σήμερα και με την βοήθεια των χορηγών μου, την Pearl Izumi και την Camelbak, μπορώ και τρέχω πάνω από 15 αγώνες βουνού το χρόνο εκτονώνοντας όλη την ενέργεια που έχω μέσα μου και παράλληλα όντας μέσα στη φύση, κάτι που γεμίζει και μου δίνει ζωή.
30 χρόνια αθλητής υψηλού επιπέδου ... μέχρι πόσο ακόμα θες να κάνεις αθλητισμό και σε τι επίπεδο?
Όπως καταλαβαίνετε, είναι πολύ δύσκολο να δώσω απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα τη στιγμή που είμαι και νιώθω καλά με αυτό που κάνω. Το επίπεδο δεν μπορώ να το καθορίσω, αλλά νομίζω αυτό θα έρθει σταδιακά. Εύχομαι να είμαι υγιής να απολαμβάνω το τρέξιμο και την κωπηλασία για αρκετά χρόνια ακόμα.
Και εκτός αθλητισμού τι? Εργασία, οικογένεια...
Εργάζομαι στο Πυροσβεστικό Σώμα Ελλάδος εδώ και 15 χρόνια και ζω στην Καλαμαριά. Είμαι πατέρας δυο παιδιών και απολαμβάνω την ζωή μαζί τους από την ημέρα που ήρθαν στον κόσμο. Η οικογένεια μου είναι κοντά μου συνέχεια και υποστηρίζει τον τρόπο που ζω. Προσπαθώ να έχω ελεύθερο χρόνο για να τον μοιράζομαι μαζί τους και μέχρι στιγμής υπάρχει μια αρκετά καλή ισορροπία σε αυτό. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με φίλους και να κάνω ταξίδια .Το ''ταξίδι" συνεχίζεται και φροντίζω τα ωραία να είναι πιο πολλά από τα άσχημα.
Σε ευχαριστούμε πολύ Γιάννη. Καλή δύναμη και πάντα επιτυχίες στα κουπιά και τα βουνά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου