Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές της παράκτιας κωπηλασίας, Αποστόλης και Νίκος Γκουντούλας, εξηγούν τους άρρηκτους δεσμούς των διδύμων που τους ενώνουν από μωρά στα Σέρβια Κοζάνης έως σήμερα που συγχρονίζουν τα κουπιά τους στο νερό.
 |
| Ο Νίκος και ο Αποστόλης Γκουντούλας (από αριστερά) φωτογραφίζονται για το περιοδικό της Παγκόσμιας Κωπηλατικής Ομοσπονδίας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου το 2010. Ήταν οι αθλητές του μήνα. |
Αποστόλης: Μέχρι την ηλικία των 16 ετών περάσαμε, με τον Νίκο, όλα τα στάδια της ζωής μας ο ένας δίπλα στον άλλον. Τα παιδικά μας χρόνια ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι: μονίμως σε κίνηση, «ανακαλύπταμε» τον κόσμο συντροφιά. Ο πατέρας μας ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον
αθλητισμό, όχι όμως και τον πρωταθλητισμό. Πίστευε ότι είναι φθορά για το σώμα, ότι στα υψηλότερα επίπεδα χάνεται η χαρά. Συχνά μας ανέβαζε στο βουνό, λάτρευε τη φύση. Εξερευνούσαμε, οι τρεις μας, μονοπάτια, σκαλίζαμε το χώμα, ξεποσταίναμε κάτω απ’ τα δέντρα…
 | |||
| Στη γειτονιά τους, στα Σέρβια Κοζάνης. Από πιτσιρικάδες το αίμα (και όχι μόνο) έτρεχε γρήγορα στις φλέβες τους. Οδηγός ο «μεγαλύτερος» Αποστόλης, συνεπιβάτης ο Νίκος. |
Νίκος: Στο σπίτι κυριαρχούσε ο «ανταγωνισμός» μεταξύ μας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και τον Αποστόλη, ο ένας προσπαθούσε να ξεπεράσει τον άλλο –πιστεύω ότι αυτό συνέβαλε ουσιαστικά στην αθλητική μας εξέλιξη. Βλέπεις, στη «δίδυμη» ζωή δεν μοιράζεσαι μονάχα, συχνά «προκαλείς» τον άλλον. Γι’ αυτό και λατρέψαμε, ως σκάφος, τη δίκωπο. Επειδή εκεί πρέπει ο ένας να βάλει όση δύναμη βάζει και ο άλλος. Ειδάλλως, το σκάφος χάνει την πορεία του. Το ότι είμαστε δίδυμοι, και ακόμα περισσότερο το ότι είμαστε μονοζυγωτικοί δίδυμοι, μας δίνει ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων κωπηλατών. Ο λόγος είναι απλός: Έχουμε τα ίδια σωματομετρικά χαρακτηριστικά. Στην κωπηλασία στόχος είναι να δημιουργούνται «όμοια» πληρώματα, οπότε οι δίδυμοι θεωρούνται το τέλειο πλήρωμα. Εξ ου και στους διεθνείς αγώνες συναντάμε συχνά ζευγάρια διδύμων. Βέβαια, στη βάρκα δεν είναι όλα ρόδινα μεταξύ μας. Τσακωνόμαστε συχνά –όλο φωνές και κακό είμαστε όταν κάτι πάει στραβά. Λόγω της οικειότητας που υπάρχει, μπορείς εύκολα να ξεφύγεις. Γιατί ξέρεις ότι ο αδερφός σου δεν θα σε παρεξηγήσει. Κάπως έτσι, βέβαια, εκτοξεύονται συχνά διάφορα αντικείμενα εκατέρωθεν…
Αποστόλης: Μικροί λατρεύαμε το ποδήλατο, είχαμε «οργώσει» τα Σέρβια καβάλα στα BMX μας. Μια μέρα ο Νίκος, κατεβαίνοντας μια κατηφόρα πολύ γρήγορα, έπεσε και χτύπησε στο πρόσωπο. Τα χείλια του πρήστηκαν, γέμισε σημάδια. Επιστρέφοντας στη γειτονιά, του έλεγαν: «Δεν έχεις τίποτα βρε, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει. Άσε που τώρα θα μπορούμε να σας ξεχωρίζουμε». Μια εβδομάδα μετά έπεσα κι εγώ, χτυπώντας ακριβώς στα ίδια σημεία! «Βρε σεις, δίδυμοι σε όλα είστε πια…», μας έλεγαν οι γιαγιάδες…
Νίκος: Ναι, μοιάζουμε πολύ με τον Αποστόλη, όμως αρκεί μια πιο προσεκτική ματιά για να καταλάβει κανείς τις διαφορές μας –αν και συχνά μας μπερδεύουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στον αρραβώνα του Αποστόλη, όπου το μισό σόι υποδεχόταν εμένα ως γαμπρό και το άλλο μισό εκείνον. Ήταν ξεκαρδιστικό.
 | |||
| Στο Λονδίνο το 2011, μαζί με την Ολυμπιονίκη Αλεξάνδρα Τσιάβου. Και οι τρεις τους (αριστερά ο Νίκος, δεξιά ο Αποστόλης) συμμετείχαν σε έναν από τους αρχαιότερους και πιο εντυπωσιακούς κωπηλατικούς αγώνες, στη Βασιλική Ρεγκάτα του Henley. |
Αποστόλης: Με τον Νίκο μέναμε από παιδιά μαζί, μια ολόκληρη ζωή περάσαμε σε κοινά δωμάτια. Το ίδιο και στο πανεπιστήμιο. Τώρα τελευταία όμως χωρίσαμε. Εγώ ζω πια στην Ηγουμενίτσα, εκείνος έχει μείνει πίσω στα Σέρβια Κοζάνης. Συναντιόμαστε, βέβαια, τόσο στις προπονήσεις όσο και στα ταξίδια που κάνουμε συχνά-πυκνά με τις μοτοσικλέτες μας. Ο Νίκος έχει μια Triumph Tiger 1050, εγώ ένα Triumph Speed Triple. Έχουμε γυρίσει μαζί όλη την Ελλάδα, από τον Έβρο ως την Πελοπόννησο.
Νίκος: Έχουμε κοινές παρέες. Φίλους που μεγαλώσαμε μαζί και παραμένουν δίπλα μας έως και σήμερα. Όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί, πάμε για κανά μπασκετάκι και γίνεται σκοτωμός. Εγώ με τον Αποστόλη είμαστε πάντα αντίπαλοι. Πέφτει πολύ ξύλο κάτω από τη ρακέτα. Βέβαια, στο τέλος της μέρας ο καλύτερος φίλος είναι πάντα ο αδερφός μου. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δυνατό από τον αδερφικό δεσμό. Μπορεί καμιά φορά να «αρπαζόμαστε» για ψύλλου πήδημα, όμως στα σημαντικά ζητήματα είμαστε πάντα μια γροθιά.
 | |||
| «Πολύ συχνά κάνουμε ταξίδια με τις μοτοσικλέτες μας. Έχουμε γυρίσει μαζί όλη την Ελλάδα, από τον Έβρο ως την Πελοπόννησο» (εδώ στην ορεινή Αρκαδία). |
Αποστόλης: O Νίκος είναι από τη φύση του τελειομανής, θέλει διαρκώς να επαναπροσδιορίζει τα όριά του. Καμιά φορά αυτό καταντά εξαντλητικό. Σε πιέζει, σε «τραβάει» μαζί του σε «μονοπάτια» εξουθενωτικά. Αυτό είναι που τον κάνει, ίσως, καλύτερο από μένα. Τι να πω, μάλλον δεν αποκτήσαμε ποτέ τις περιβόητες ικανότητες των διδύμων! Όταν, ας πούμε, ο Νίκος πονάει, εγώ δεν νιώθω τίποτα. Προφανώς, υπάρχουν παρεμβολές στο «δεσμό» μας…
Νίκος: Ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο μόνος μου, ή ένα χάλκινο με τον αδερφό μου; Είναι εκπληκτικό συναίσθημα να είσαι ο καλύτερος στον κόσμο, σε οτιδήποτε, όμως δεν συγκρίνεται με την ευτυχία που αισθάνεσαι όταν μοιράζεσαι μια επιτυχία με τον αδερφό και κολλητό σου.
Αποστόλης: Δεν θα άλλαζα «αυτό» το χάλκινο ούτε για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Καλύτερα τελευταίος δίπλα στον αδερφό μου, παρά πρώτος χωρίς αυτόν. Η επιτυχία είναι πιο γλυκιά όταν τη μοιράζεσαι.
 | ||||||
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου