Sculler paralyzed in fall is launched anew
Για τον Fred Duling, το ποτάμι πάντα ήταν πόλος έλξης.
Μεγάλωσε στο Schuylkill και εντάχθηκε στο Malta Boat Club το 1960, ως ένα δύσκολο 16χρονο αγόρι. Στις όχθες του ποταμού βρήκε στόχο. Και δύναμη. Από εκεί ξεκίνησε μια σχέση ζωής με την κωπηλασία και την προπονητική, που τον γύρισε σε όλο τον κόσμο.
Ωστόσο, στα 68 του, έπρεπε να αποδεχτεί τον μόνιμο χωρισμό και το τέλος μιας 50χρονης σχέσης ανάμεσα σε αυτόν και το νερό. Συνέβη σε μια στιγμή στις 6 Δεκέμβρη του 2010, όταν έπεσε από τις σκάλες ενώ προσπαθούσε να στολίσει το λεμβαρχείο. Έσπασε τη σπονδυλική του στήλη σε τέσσερα σημεία, μένοντας παράλυτος από το στήθος και κάτω.
Αλλά την Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2012, σχεδόν δύο χρόνια μετά το ατύχημά του, επέστρεψε και, χωρίς να γνωρίζει τίποτα, αντίκρισε ένα ειδικά προσαρμοσμένο διπλό σκιφ WINTECH Racing. Με δάκρυα χαράς μπήκε στο σκάφος και με τον γιο του, Fred Τζούνιορ, στο δεύτερο κάθισμα, ανοίχθηκαν από την αποβάθρα και άρχισε να κωπηλατεί στα γαλάζια νερά του Schuylkill, ενώ η ομίχλη του ποταμού χάιδευε το πρόσωπό του.
Πώς να το περιγράψω; Πώς να εξηγήσω πώς αισθάνθηκε όταν αντάλλαξε μια αναπηρική καρέκλα με το καρέλο του σκιφ; Ο Duling αγωνίστηκε να βρει λόγια να εκφραστεί σε συνέντευξη στο σπίτι του, στο Fairmount.
«Είμαι συγκλονισμένος», είπε. «Οι αναμνήσεις, όσο και αν μπορείς να τις ανακαλείς, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα απ’ ότι να τις ξαναζείς».
Ο Fred ο νεώτερος είχε ζητήσει από τον πατέρα του να έρθει το πρωί στο κλαμπ για την προπόνηση. Όταν έφτασε και είδε τη βάρκα, σκέφτηκε ότι ο σύλλογος είχε αγοράσει ένα καινούργιο διπλό. Στη συνέχεια, παρατήρησε τα ειδικά δεσίματα και τα μεγάλα κόκκινα και πράσινα γράμματα που έγραφαν «Καλά Χριστούγεννα».
Μια ώρα αργότερα, ο Duling ήταν πίσω στο νερό.
«Δεν θα ήθελα να τον συναγωνιστώ και, ειλικρινά, το εννοώ», δήλωσε ο πρόεδρος του Malta, Mike Brown.
Ο Duling εκπροσώπησε τρεις φορές την εθνική ομάδα των ΗΠΑ ως κωπηλάτης. Ως προπονητής, οδήγησε κωπηλάτες στα εθνικά πρωταθλήματα. Στο Malta Boat Club έχει προσφέρει σχεδόν από κάθε πόστο. Σήμερα είναι αντιπρόεδρος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου.
Πέρα από τις προσωπικές του επιτυχίες, ο Duling, εδώ και δεκαετίες ήταν ένα αγαπημένο πρόσωπο στο κλαμπ, ένας μέντορας που με χαρά αναλάμβανε όλες τις εργασίες, από την γραφειοκρατία, μέχρι το ζύγισμα των αθλητών πριν τον αγώνα. Τη στιγμή του ατυχήματος ήταν μόνος του στο σύλλογο και κρεμούσε χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Θα μπορούσε να έχει πεθάνει. Εκτός από την καταστροφή του νωτιαίου μυελού, έσπασε το σαγόνι, τη μύτη, κάποια κόκκαλα στο πρόσωπο, και υπέστη διάσειση. Ξύπνησε μέσα σε μια λίμνη αίματος με τον Fred το νεώτερο δίπλα του να φωνάζει: «Μπαμπά! Μπαμπά! Μείνε μαζί μας!».
Ο Duling περάσε τα Χριστούγεννα του 2011 στη μονάδα εντατικής θεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Thomas Jefferson, όπου υποβλήθηκε σε τρεις χειρουργικές επεμβάσεις. Χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη για να αναπνέει και, για να συγκρατηθεί ο λαιμός του, χρειάστηκε μεταλλικά υποστηρίγματα που βιδώθηκαν στο κρανίο του. Νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Αποκατάστασης Magee μέχρι τον Μάρτιο, για να επιστρέψει για πρόσθετες χειρουργικές επεμβάσεις.
Μιλούσε για την κωπηλασία χρησιμοποιώντας παρελθοντικούς χρόνους.
Την άνοιξη, ο Duling και η σύζυγός του, Edith, είχαν εμπλακεί σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα που τον έβαλε στο νοσοκομείο για επτά εβδομάδες. Το καλοκαίρι, ευρισκόμενος στις εγκαταστάσεις του συλλόγου, υπέστη θερμοπληξία και πέρασε δυο ακόμη εβδομάδες στο νοσοκομείο.
Καθώς ανάρρωνε, σκεφτόταν διαρκώς το ποτάμι. Είχε ακούσει για τα προσαρμοστικά σκιφ, αλλά ήξερε ότι για τη μετακίνηση ενός ατόμου με αναπηρία σε μια βάρκα, απαιτείται βοήθεια από τρία τουλάχιστον άτομα.
Εν αγνοία του, η σύζυγός του και τα τρία παιδιά του, άρχισαν να κάνουν σκέψεις σχετικά με την πρόοδό του και το ποτάμι. Μέχρι τότε, είχαν περάσει μήνες χωρίς να νοσηλευτεί. Η καθημερινή άσκηση τον είχε κάνει δυνατό σωματικά. Διανοητικά και συναισθηματικά, ήταν καλύτερα από ποτέ μετά από το ατύχημα.
«Σκεφτήκαμε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσει πίσω στο ποτάμι», είπε η Sara Duling, η μικρότερη κόρη του.
Είναι σε όλους γνωστό ότι η Φιλαδέλφεια έχει σπουδαία ιστορία στην κωπηλασία. Ωστόσο, δεν γνωρίζουν πολλοί ότι η πόλη αυτή είναι η γενέτειρα της προσαρμοστικής κωπηλασίας. Το άθλημα ξεκίνησε στα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, σύμφωνα με τον Karen Lewis, προπονητή της εθνικής ομάδας προσαρμοστικής κωπηλασίας, τυφλοί βετεράνοι πήραν μέρος σε αγώνα μεταξύ στρατού και ναυτικού,.
Ο προπονητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, Ted Nash, ήταν υπέρμαχος. Το 1980, ο Chris Blackwall, τότε διευθυντής του USRowing, ίδρυσε την πρώτη λέσχη αποκλειστικά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, το «Πρόγραμμα Κωπηλασίας Φιλαδέλφειας για άτομα με ειδικές ανάγκες», μας λέει ο Lewis. Τον επόμενο χρόνο, η ομάδα, που τώρα ονομάζεται Philadelphia Adaptive Rowing, οργάνωσε μια από τις πρώτες επίσημες διοργανώσεις της χώρας.
Σήμερα, η ετήσια Regatta Bayada είναι μία από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις προσαρμοστικής κωπηλασίας στον κόσμο, μια διοργάνωση για αθλητές που στοχεύουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Την Κυριακή, ο Jeff McGinnis, διευθυντής του Κέντρου του Pennsylvania Center for Adaptive Sports, ήταν στην προβλήτα για να βοηθήσει με τον εξοπλισμό του Duling.
«Μπορείτε να πείτε ότι είναι ένας κωπηλάτης», δήλωσε ο McGinnis. «Τώρα ξέρει ότι μπορεί να κωπηλατεί και πάλι. Μέχρι την Κυριακή, ήξερε ότι δεν μπορούσε».
Ο Duling δεν θέλει οι άνθρωποι να σκεφτούν ότι είναι άτομο ηθικής έμπνευσης. Επειδή υπήρξαν πολλές δύσκολες μέρες.
Από ένας ενεργός και ανεξάρτητος άνθρωπος, έγινε κάποιος που χρειάζεται βοήθεια για να ντυθεί.
Αλλά, όπως λέει ο ίδιος, όταν είστε στο νερό, τραβώντας τα κουπιά, οι ανησυχίες του κόσμου εξαφανίζονται στα απόνερα της βάρκας σας.
Και μάλιστα είχε μια ιδέα: Να γίνει εκφραστής και συνήγορος για την προσαρμοστική κωπηλασία. Για να μοιραστεί τις γνώσεις του με αθλητές με αναπηρία που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα.
«Μου έλειψε η κωπηλασία», είπε, «αλλά δεν ήξερα πόσο πολύ μου έλειψε.... Ίσως μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους να βρουν το δρόμο τους».
Πηγή: articles.philly.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου