Η χάλκινη Ολυμπιονίκης, η οποία με σκληρές προπονήσεις κατάφερε να διακριθεί, επισημαίνει ότι η κακή οικονομική της κατάσταση ίσως την αναγκάσει να εγκαταλείψει το όνειρό της
Αγκαλιά με το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιό της κοιμάται η Χριστίνα Γιαζιτζίδου. Και να 'ταν μόνο αυτό... Ακόμα και διακοπές το πήγε στη Σαντορίνη! Καιρό ονειρευόταν αυτές τις ελάχιστες ημέρες ξεγνοιασιάς η κωπηλάτισσα από την Καστοριά και έκανε οικονομίες για να τις απολαύσει με τρεις φίλες της. Το διάλειμμα από το κουπί που... τραβάει ήταν μικρό, μόλις ένα τετραήμερο.
Σήμερα, αρχίζει και πάλι προετοιμασία, αυτήν τη φορά για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο. Η παρτενέρ της στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, η Αλεξάνδρα Τσιάβου, δεν πρόλαβε να κάνει διακοπές. Ισα ίσα που πρόλαβε να δει τους ανθρώπους της στην Ηγουμενίτσα...
Από την άλλη, η Χριστίνα ξενύχτησε για πρώτη φορά έπειτα από δύο χρόνια και προσπαθεί να θυμηθεί αν έχει τύχει ποτέ στο παρελθόν να ξυπνήσει στη 1.00 μ.μ., αλλά μάταια. Από τα 14 της μόνο κωπηλατεί και τούτο απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία. Ευτυχώς που έκανε αυτό το ταξίδι στη Σαντορίνη για να διώξει τις μαύρες σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό της τον τελευταίο χρόνο.
Χωρίς στήριξη
«Τώρα ναι, δεν το σκέπτομαι... Αλλά είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν θα παραμείνω στην κωπηλασία. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω δουλέψει ποτέ, γιατί ασχολούμαι μόνο με τον αθλητισμό και οι γονείς μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν οικονομικά. Τα βγάζω πέρα με τα οδοιπορικά που μου δίνει η ομοσπονδία, τα οποία είναι λίγα, καθώς δεν επιχορηγείται επαρκώς. Αν έχω υπολογίσει σωστά -γιατί δεν τα πάω καλά με αυτά- λαμβάνω περίπου 6.000 ευρώ ετησίως, συν ένα ποσό από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που μας χορηγεί. Ευτυχώς έχω εξασφαλισμένη στέγη και διατροφή στους ξενώνες του Σχινιά, όπου προπονούμαστε. Διαφορετικά το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» η 23χρονη χάλκινη Ολυμπιονίκης.
«Αν είχαμε πάρει τα πριμ που μας οφείλουν από το 2009, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Είπα κι εγώ στη Χριστίνα να μην παραιτηθεί από την προσπάθεια κι ας μου λέει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, καθώς είχα προλάβει να διακριθώ και πριν από την κατάργηση των προνομίων κι έτσι έχω μια δουλειά σήμερα (Πυροσβεστική). Εχει καταφέρει τόσο πολλά. Οι άνθρωποι που κοπιάζουν ανταμείβονται! Εγινε Ολυμπιονίκης τώρα, αλλά αισθάνεται άτυχη», πρόσθεσε η Αλεξάνδρα Τσιάβου, η οποία παραδέχεται ότι η ζωή της άλλαξε πριν από έξι χρόνια στον υγρό στίβο του Ιτον, εκεί που στέφθηκε τώρα χάλκινη Ολυμπιονίκης: «Τότε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήμουν στα μετάλλια. Και τότε ήμουν τρίτη, όπως και τώρα».
Το πλέον λυπηρό είναι άλλο... Είναι δύσκολο να ακούς ένα κορίτσι 23 χρόνων όπως η Χριστίνα, μια αθλήτρια με περγαμηνές που πρόσφατα έζησε το όνειρό της, την Ολυμπιακή διάκριση, και σφύζει από ζωή να λέει: «Δεν ξέρω αν αισιοδοξώ για το μέλλον! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αισθάνομαι και τι πρέπει να περιμένω. Ελπίζω μόνο να τα καταφέρουμε».
Θέλει επίσης να σπουδάσει: «Το άφησα κι αυτό για τον αθλητισμό και είναι προτεραιότητά μου τώρα. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για κάτι. Πέρασα έναν δύσκολο χειμώνα με βασανιστικές σκέψεις. Δεν ήταν εύκολο». Οι αθλητές της κωπηλασίας βρίσκονται σχεδόν όλο τον χρόνο στο κοινόβιο του Σχινιά. Η ζωή τους είναι σχεδόν ασκητική. Μοναχική και χωρίς εξόδους. Κουπί, φαγητό, ύπνος...
«Οχι, δεν μοιάζει με μοναστήρι. Στρατόπεδο είναι ο Σχινιάς. Ενα στρατόπεδο πολύ οργανωμένο», επεσήμανε η Χριστίνα, που μαζί με την παρτενέρ της βρίσκουν τη χαρά σε απλά πράγματα: «Να, η Αλεξάνδρα με έμαθε να αγαπάω τον καφέ και τις μυρωδιές του. Ζεστό καφέ θέλω. Και τον χειμώνα μ' αρέσει να πίνω σε μια μεγάλη κούπα γαλλικό. Διαλέγω φουντούκι και κανέλα για να μυρίζει ωραία το δωμάτιό μου.
Πέρυσι, πήρα και στην Αλεξάνδρα δώρο μία μεγάλη κούπα και της είπα: ''Αυτή είναι για να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα που έχουμε μπροστά μας?». Και τον έβγαλαν όρθιες! Κι ανέβηκαν στο βάθρο των Αγώνων που τόσο ήθελαν.
ΤΗΝ... ΠΑΤΗΣΑΜΕ
«"Οχι, ρε γαμώτο!" Αυτό είπαμε μόλις τελείωσε η κούρσα του τελικού. Αυτό άκουσα. Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας το είπε πρώτη. Πάνω στην ένταση του τερματισμού, στη χαρά για το μετάλλιο και στην πίκρα που δεν ήταν το χρώμα που προσδοκούσαμε, δεν κατάλαβα...», τονίζει η Τσιάβου περιγράφοντας τη στιγμή του τερματισμού.
Στη συνέχεια εξήγησε τι συνέβη: «Την... πατήσαμε από την καλή τακτική των Αγγλίδων. Εμείς το χάσαμε το χρυσό, και το αργυρό δεν κρίθηκε στο ένα κουπί, αλλά στη φορά της βάρκας μας. Ο καλύτερος χρόνος στα ημιτελικά παίρνει και τον πιο ασφαλή διάδρομο, με τον λιγότερο «ενοχλητικό» αέρα. Γι' αυτό και πήγε τόσο γρήγορα στα ημιτελικά το πλήρωμα της Μ. Βρετανίας. Επρεπε να το είχαμε σκεφτεί κι εμείς. Πάντως, αν δεν πιστεύαμε τόσο στη διάκριση και δεν μας είχαν μεταδώσει τις προσδοκίες τους κι οι Ελληνες, δεν ξέρω τι θα γινόταν... Κουβαλούσαμε στη βάρκα μας τις προσδοκίες των Ελλήνων κι αυτό μας βοήθησε να είμαστε στα μετάλλια...»
ΜΑΡΙΑ ΚΑΟΥΚΗ
Αγκαλιά με το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιό της κοιμάται η Χριστίνα Γιαζιτζίδου. Και να 'ταν μόνο αυτό... Ακόμα και διακοπές το πήγε στη Σαντορίνη! Καιρό ονειρευόταν αυτές τις ελάχιστες ημέρες ξεγνοιασιάς η κωπηλάτισσα από την Καστοριά και έκανε οικονομίες για να τις απολαύσει με τρεις φίλες της. Το διάλειμμα από το κουπί που... τραβάει ήταν μικρό, μόλις ένα τετραήμερο.
Σήμερα, αρχίζει και πάλι προετοιμασία, αυτήν τη φορά για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο. Η παρτενέρ της στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, η Αλεξάνδρα Τσιάβου, δεν πρόλαβε να κάνει διακοπές. Ισα ίσα που πρόλαβε να δει τους ανθρώπους της στην Ηγουμενίτσα...
Από την άλλη, η Χριστίνα ξενύχτησε για πρώτη φορά έπειτα από δύο χρόνια και προσπαθεί να θυμηθεί αν έχει τύχει ποτέ στο παρελθόν να ξυπνήσει στη 1.00 μ.μ., αλλά μάταια. Από τα 14 της μόνο κωπηλατεί και τούτο απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία. Ευτυχώς που έκανε αυτό το ταξίδι στη Σαντορίνη για να διώξει τις μαύρες σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό της τον τελευταίο χρόνο.
Χωρίς στήριξη
«Τώρα ναι, δεν το σκέπτομαι... Αλλά είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν θα παραμείνω στην κωπηλασία. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω δουλέψει ποτέ, γιατί ασχολούμαι μόνο με τον αθλητισμό και οι γονείς μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν οικονομικά. Τα βγάζω πέρα με τα οδοιπορικά που μου δίνει η ομοσπονδία, τα οποία είναι λίγα, καθώς δεν επιχορηγείται επαρκώς. Αν έχω υπολογίσει σωστά -γιατί δεν τα πάω καλά με αυτά- λαμβάνω περίπου 6.000 ευρώ ετησίως, συν ένα ποσό από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που μας χορηγεί. Ευτυχώς έχω εξασφαλισμένη στέγη και διατροφή στους ξενώνες του Σχινιά, όπου προπονούμαστε. Διαφορετικά το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» η 23χρονη χάλκινη Ολυμπιονίκης.
«Αν είχαμε πάρει τα πριμ που μας οφείλουν από το 2009, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Είπα κι εγώ στη Χριστίνα να μην παραιτηθεί από την προσπάθεια κι ας μου λέει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, καθώς είχα προλάβει να διακριθώ και πριν από την κατάργηση των προνομίων κι έτσι έχω μια δουλειά σήμερα (Πυροσβεστική). Εχει καταφέρει τόσο πολλά. Οι άνθρωποι που κοπιάζουν ανταμείβονται! Εγινε Ολυμπιονίκης τώρα, αλλά αισθάνεται άτυχη», πρόσθεσε η Αλεξάνδρα Τσιάβου, η οποία παραδέχεται ότι η ζωή της άλλαξε πριν από έξι χρόνια στον υγρό στίβο του Ιτον, εκεί που στέφθηκε τώρα χάλκινη Ολυμπιονίκης: «Τότε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήμουν στα μετάλλια. Και τότε ήμουν τρίτη, όπως και τώρα».
Το πλέον λυπηρό είναι άλλο... Είναι δύσκολο να ακούς ένα κορίτσι 23 χρόνων όπως η Χριστίνα, μια αθλήτρια με περγαμηνές που πρόσφατα έζησε το όνειρό της, την Ολυμπιακή διάκριση, και σφύζει από ζωή να λέει: «Δεν ξέρω αν αισιοδοξώ για το μέλλον! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αισθάνομαι και τι πρέπει να περιμένω. Ελπίζω μόνο να τα καταφέρουμε».
Θέλει επίσης να σπουδάσει: «Το άφησα κι αυτό για τον αθλητισμό και είναι προτεραιότητά μου τώρα. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για κάτι. Πέρασα έναν δύσκολο χειμώνα με βασανιστικές σκέψεις. Δεν ήταν εύκολο». Οι αθλητές της κωπηλασίας βρίσκονται σχεδόν όλο τον χρόνο στο κοινόβιο του Σχινιά. Η ζωή τους είναι σχεδόν ασκητική. Μοναχική και χωρίς εξόδους. Κουπί, φαγητό, ύπνος...
«Οχι, δεν μοιάζει με μοναστήρι. Στρατόπεδο είναι ο Σχινιάς. Ενα στρατόπεδο πολύ οργανωμένο», επεσήμανε η Χριστίνα, που μαζί με την παρτενέρ της βρίσκουν τη χαρά σε απλά πράγματα: «Να, η Αλεξάνδρα με έμαθε να αγαπάω τον καφέ και τις μυρωδιές του. Ζεστό καφέ θέλω. Και τον χειμώνα μ' αρέσει να πίνω σε μια μεγάλη κούπα γαλλικό. Διαλέγω φουντούκι και κανέλα για να μυρίζει ωραία το δωμάτιό μου.
Πέρυσι, πήρα και στην Αλεξάνδρα δώρο μία μεγάλη κούπα και της είπα: ''Αυτή είναι για να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα που έχουμε μπροστά μας?». Και τον έβγαλαν όρθιες! Κι ανέβηκαν στο βάθρο των Αγώνων που τόσο ήθελαν.
ΤΗΝ... ΠΑΤΗΣΑΜΕ
«"Οχι, ρε γαμώτο!" Αυτό είπαμε μόλις τελείωσε η κούρσα του τελικού. Αυτό άκουσα. Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας το είπε πρώτη. Πάνω στην ένταση του τερματισμού, στη χαρά για το μετάλλιο και στην πίκρα που δεν ήταν το χρώμα που προσδοκούσαμε, δεν κατάλαβα...», τονίζει η Τσιάβου περιγράφοντας τη στιγμή του τερματισμού.
Στη συνέχεια εξήγησε τι συνέβη: «Την... πατήσαμε από την καλή τακτική των Αγγλίδων. Εμείς το χάσαμε το χρυσό, και το αργυρό δεν κρίθηκε στο ένα κουπί, αλλά στη φορά της βάρκας μας. Ο καλύτερος χρόνος στα ημιτελικά παίρνει και τον πιο ασφαλή διάδρομο, με τον λιγότερο «ενοχλητικό» αέρα. Γι' αυτό και πήγε τόσο γρήγορα στα ημιτελικά το πλήρωμα της Μ. Βρετανίας. Επρεπε να το είχαμε σκεφτεί κι εμείς. Πάντως, αν δεν πιστεύαμε τόσο στη διάκριση και δεν μας είχαν μεταδώσει τις προσδοκίες τους κι οι Ελληνες, δεν ξέρω τι θα γινόταν... Κουβαλούσαμε στη βάρκα μας τις προσδοκίες των Ελλήνων κι αυτό μας βοήθησε να είμαστε στα μετάλλια...»
ΜΑΡΙΑ ΚΑΟΥΚΗ
Πηγή: www.ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου