ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΙΑΒΟΥ, πρωταθλήτρια κωπηλασίας: «Με κράτησε η κωπηλασία γιατί δεν είναι ένα συνηθισμένο άθλημα!»
Συναντήσαμε την 27χρονη Αλεξάνδρα Τσιάβου από την Ηγουμενίτσα ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωϊνό του Απρίλη στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Είναι ο χώρος όπου με τους υπόλοιπους αθλητές της Εθνικής Ομάδας προπονείται ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Η Αλεξάνδρα είναι το πρώτο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Η μητέρα της δασκάλα, ο πατέρας της συνταξιούχος και πρώην εργαζόμενος στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Θεσπρωτίας. Σπούδασε Παιδαγωγικά στα Ιωάννινα και υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα. Μίλησε στο GynaikaSimera για τα πρώτα της βήματα στην κωπηλασία, τη συμμετοχή της στην Εθνική ομάδα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και του Λονδίνου. 
GS: Κα Τσιάβου είστε πρωταθλήτρια κωπηλασίας και στα 27 σας χρόνια επιδεικνύετε μια τροπαιοθήκη με πολλά μετάλλια. Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα στο άθλημα αυτό; Α.Τ.: Ήμουν πάντα παιδί της κίνησης και της άθλησης. Πριν την κωπηλασία έκανα ρυθμική
και ενόργανη γυμναστική. Σε ηλικία 12 ετών, λόγω ύψους αλλά και επειδή δεν ταίριαζα με
το άθλημα, σταμάτησα. Έψαχνα για κάτι άλλο. Άκουσα για την κωπηλασία χωρίς να γνωρίζω
πολλά για το άθλημα. Μου κίνησε όμως την περιέργεια και είπα να δοκιμάσω. Ανακάλυψα
ότι μου άρεσε και κάπως έτσι έμεινα. Επειδή ήταν ένα πολύ καινούργιο άθλημα για την
Ηγουμενίτσα, τον τόπο καταγωγής μου, ο όμιλος υπολειτουργούσε και έτσι τον πρώτο
χρόνο έκανα αραιά, πολύ αραιά κωπηλασία. Από το δεύτερο χρόνο και μετά, προπονούμαι
εντατικά επί μονίμου βάσεως. Το 1999
ξεκίνησα την αγωνιστική κωπηλασία και το 2001, σε ηλικία 16 ετών, συμμετείχα για πρώτη φορά σε αγώνες με την εθνική ομάδα. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά είχα τρέξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων Νεανίδων και ήμουν η μικρότερη εκ των νεανίδων.
Την εποχή εκείνη η προπόνηση της Εθνικής επέτρεπε τη συμμετοχή στις σχολικές και άλλες δραστηριότητες και γινόταν κυρίως στους ομίλους με πρόγραμμα από τους ομίλους. Κάποια σαββατοκύριακα του μήνα οι αθλητές της Εθνικής Ομάδας προπονούνταν σε προπονητικά κέντρα, κυρίως στα Γιάννενα, με έναν προπονητή της Εθνικής.
GS: Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε -αντικειμενικές, προσωπι- κές, κτλ- όταν ξεκινήσατε την αγωνιστική κωπηλασία;
Τελείωσα το Πανεπιστήμιο οριακά, θα έλεγα, ως προς το χρόνο που άρχιζαν τα κοινόβια σε μονιμότερη βάση. Μέχρι τότε τα κοινόβια ήταν για περιορισμένο διάστημα και χρονικά πολύ κοντά στους αγώνες. Βασικά όλος ο τρόπος αντιμετώπισης της Εθνικής Ομάδας ήταν πολύ διαφορετικός. Το 2005 με 2006, όταν μπήκα στη μεγάλη ομάδα (η ομάδα των ανδρών γυναικών), η δυσκολία που είχα τότε ήταν να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, δηλαδή σε μια μεγαλύτερη ηλικιακά ομάδα και σε νέους ρυθμούς. Παράλληλα ήθελα να πάρω και το πτυχίο μου. Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για μένα να τελειώσω τις σπουδές μου στο χρονικό περιθώριο που είχα. Όσο περνούσε ο καιρός χωρίς πτυχίο, ήξερα ότι θα το έβρισκα μπροστά μου. Ήθελα να κλείσω με αυτό το κεφάλαιο, όχι μόνο για να αποδεσμεύσω χρόνο αλλά και γιατί δεν ήθελα να αισθάνομαι ότι ήμουν απλώς και μόνο μια μηχανή που παράγει ενέργεια. Ήμουν και σε μια ηλικία που ήταν σε εξέλιξη εσωτερικές συγκρούσεις σε σχέση με το τι θα κάνω γενικότερα στη ζωή μου. Είχα αρχίσει σιγά-σιγά να αλλάζω. Από εκεί και πέρα, μετά και το πτυχίο, τα πράγματα μπήκαν σε σειρά. Κάθε χρόνο τον Οκτώβριο ξεκινάμε δύο εβδομάδες κοινόβιο, το Νοέμβριο μία εβδομάδα κοινόβιο και πάει λέγοντας…
GS: Πόσες φορές το χρόνο δηλαδή διοργανώνονται τα κοινόβια;
Α.Τ.: Εδώ και τέσσερα χρόνια τα κοινόβια είναι σίγουρα μια εβδομάδα το μήνα και όσο πλησιάζουμε στους αγώνες είναι μεγαλύτερης διάρκειας. Τώρα, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, γίνονται συνεχώς προπονητικά κοινόβια. Οι μέρες που πήγαμε στα σπίτια μας από τα Χριστούγεννα και μετά δεν είναι παραπάνω από τρεις ή τέσσερεις μέρες συνεχόμενες.
GS: Αυτό δεν είναι εμπόδιο για τη προσωπική σας ζωή; Ο χρόνος που είναι αφιερωμένος στο άθλημα είναι τόσο πολύς που με δυσκολία μπορεί κανείς να σχεδιάσει την προσωπική του ζωή, σωστά;
Α.Τ.: Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Καταρχήν δεν είσαι σπίτι σου, είναι απίστευτο αυτό το πράγμα, το σπίτι σου είναι κλειστό. Εγώ θα έλεγα ότι είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους διότι ο σύντροφός μου είναι συναθλητής, και αυτό ομολογουμένως βοηθάει. Έχουμε όμως
και παντρεμένους στην ομάδα. Όταν κάνεις σχέση με αθλητή ξέρεις από την αρχή τα δεδομένα. Τώρα, όταν έχεις γνωρίσει κάποιον στα 18 σου και έχεις φτάσεις στα 27 και δεν τον βλέπεις καθόλου, τότε ναι, είναι δύσκολο. Και έχουμε παραδείγματα αθλητών που έχουν χωρίσει. GS: Εσείς δουλεύετε παράλληλα; Θέλω να πω βιοποριστικά πως τα καταφέρνετε;
Α.Τ.: Η χρυσή χρονιά για μένα, δηλαδή η χρονιά που έκανε τη διαφορά σε όλα ήταν το 2007 με 2008. Τότε ήταν που πήρα το πτυχίο μου. Στη συνέχεια δούλεψα ως αναπληρώτρια σε σχολείο. Όμως επειδή δε γινόταν να πάρω άδεια, παραιτήθηκα και αποφάσισα να αφιερωθώ στην κωπηλασία και στην πρόκρισή μου για την Ολυμπιάδα του 2008. Παράλληλα έκανα τα χαρτιά μου στην Πυροσβεστική Υπηρεσία που είχε τότε μια προκήρυξη και προέβλεπε κατηγορία αθλητών. Εκείνη τη χρονιά, παίρνοντας την πρόκριση, πηγαίνοντας για Ολυμπιάδα του Πεκίνου και τελειώνοντας στην 6η θέση, ήρθε και ο διορισμός μου στην πυροσβεστική. Και έτσι τουλάχιστον δεν υφίσταται βιοποριστικό πρόβλημα.
GS: Τι θα λέγατε σε μια νέα κοπέλα που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και ειδικότερα με την κωπηλασία;
Α.Τ.: Θα τής έλεγα να κάνει οπωσδήποτε αθλητισμό! Ο πρωταθλητισμός είναι άλλο πράγμα. Είναι νομίζω κάτι που προκύπτει και όχι κάτι που επιλέγεις. Ο πρωταθλητισμός είναι μια πορεία. Σιγά-σιγά, όταν κοιμάσαι και ξυπνάς και ονειρεύεσαι να κάνεις προπόνηση και να πηγαίνεις σε αγώνες, κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι που σε τραβάει, κάτι το διαφορετικό. Το να κάνεις αθλητισμό είναι ένα άλλο κομμάτι. Ξεκινάς από τον αθλητισμό και καταλήγεις στον πρωταθλητισμό.
Στον αθλητισμό πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.Το διασκέδαζα απίστευτα, περνούσα πολύ ωραία, έβλεπα το σώμα μου να δυναμώνει. Ειδικά η κωπηλασία είναι ένα άθλημα που γυμνάζει όλο το σώμα. Αισθανόμουν αυτοπεποίθηση… Παράλληλα, έβλεπα ότι τα κατάφερνα, ότι έκανα κάτι διαφορετικό το οποίο μάλιστα έκανε εντύπωση. Όσο περισσότερο μαθαίνεις, όσο πιο πολύ αποκτάς τεχνική και δυναμώνεις και τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις. Γενικά πιστεύω ότι αυτό που με κράτησε στην κωπηλασία ήταν ότι άρχισα να αισθάνομαι φοβερή αυτοπεποίθηση, πράγμα που σαν μικρό κορίτσι της 5ης και της 6ης δημοτικού δεν το είχα. Είναι αυτό το συναίσθημα που βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αισθάνεσαι πρώτα απ’ όλα καλά εσύ ο ίδιος και μάλιστα το εκπέμπεις αυτό… Επειδή συγκατοικώ, ζω κ αι συνεργάζομαι πάνω από δέκα πέντε χρόνια με άντρες, βλέπω ότι το γυναικείο αθλητικό κορμί μετράει πολύ. Οι άντρες τα προσέχουν αυτά πάρα πολύ, σε βαθμό που ούτε εγώ το πίστευα. Όχι το υπέραθλητικό σώμα, όμως ένα καλό γυμνασμένο σώμα μετράει πάρα πολύ!
GS: Μιλήστε μας για τη συμμετοχή σας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχετε συμμετάσχει σε άλλους Ολυμπιακούς Αγώνες; Σε ποια κατηγορία θα αγωνιστείτε;
Α.Τ.: Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Πεκίνο είχαμε μπει
στον τελικό διπλό γυναικείο σκιφ ελαφρών βαρών (μέσος όρος κιλών για το πλήρωμα 57 κιλά) όπου πήραμε την 6η θέση. Ήταν ιστορική θέση για τα ελληνικά δεδομένα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου θα αγωνιστούμε στο ίδιο αγώνισμα, αλλά αυτή τη φορά εγώ θα είμαι η παλιά και η Χριστίνα Γαζιτζίδου θα είναι το νέο μέλος της ομάδας.
GS: Ποιες είναι οι προσδοκίες σας εν’όψη των Ολυμπιακών του Λονδίνου;
Α.Τ.: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου θα δώσουν το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας περίπου οκτώ ετών. Εύχομαι πάνω απ’ όλα να είμαστε καλά, γιατί έχω δει πολλά. Έχω αρχίσει να φοβάμαι μη τυχόν έχουμε καμία κακοτυχία, όχι τίποτε άλλο. Ελπίζω να μην έχουμε κάτι τέτοιο και να μπορέσουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Να πάρουμε αυτό που είναι να πάρουμε. Είναι αλήθεια ότι θα είμαι ευχαριστημένη με ένα μετάλλιο, ψέματα να πω;! Όταν τη μια χρονιά είσαι έκτη και τα επόμενα χρόνια συμμετέχεις σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και είσαι μέσα στα μετάλλια, το ελπίζεις.
 |
| Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κωπηλασίας με συναθλήτριες |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου