Το μέλος του DORNEY Boat Club και Παραολυμπιακή κωπηλάτρια, Sam Scowen, επιμένει ότι η ενασχόληση με το άθλημα της κωπηλασίας άλλαξε εντελώς τη στάση της απέναντι στην αναπηρία της.
Πριν την full-time απασχόλησή της με την κωπηλασία για την Βρετανική ομάδα, στο Caversham κοντά στο Reading, η 24χρονη σπούδαζε στο Thames Valley University και είχε πρόβλημα να βρει μια δουλειά.
Η πρώην μαθήτρια του Ryeish Green School γεννήθηκε με το ένα πόδι μικρότερο από το άλλο και δυσλειτουργίες στο γόνατο, τον αστράγαλο και την άρθρωση του ισχίου στην δεξιά πλευρά της.
Η ίδια παραδέχεται ότι είχε παλέψει για να συμφιλιωθεί με την αναπηρία της και προσπάθησε να την αγνοήσει για πολύ καιρό. Αλλά όλα άλλαξαν όταν ασχολήθηκε με την κωπηλασία το 2008, όπως εξηγεί η ίδια.
«Ήμουν αρκετά πιεσμένη πριν αρχίσω την κωπηλασία, δεν μπορούσα να βρω δουλειά και φοβόμουν αρκετά καθώς μεγάλωνα».
«Πάντα μισούσα το πόδι μου και την αναπηρία μου και προσπαθούσα να το αγνοήσω για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα».
«Καθώς μεγάλωνα γινόταν πιο επώδυνο, δεν μπορούσα να το αγνοήσω πια και ένιωθα μίσος για την κατάστασή μου».
«Τότε άρχισα την κωπηλασία και συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα μετατρεπόταν σε κάτι απίστευτο».
«Είναι επίσης γεγονός ότι δεν θα ασχολιόμουν με την κωπηλασία αν δεν ήταν η αναπηρία μου, γι'αυτό, τελικά αισθάνομαι σαν να με ξεπλήρωσε κατά κάποιο τρόπο. Κάνω τώρα κάτι απίστευτο λόγω του γεγονότος που γεννήθηκα ελαφρώς διαφορετική και αυτό με έκανε να δεχτώ τον εαυτό μου».
Η Scowen αγωνίζεται στο μικτό διπλό σκιφ (TAMix2x) μαζί με τον Nick Beighton, ο οποίος έχει ένα διπλό ακρωτηριασμό στα γόνατα και είναι επίσης πολύ νέος για κωπηλασία.
Κέρδισαν χάλκινο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου πέρυσι και κέρδισε το χρυσό στο Μόναχο με διαφορετικό εταίρο το 2009 (Roberts James).
Η Scowen αισθάνεται ότι οφείλει την καριέρα της στον πρώτο προπονητής της Terry Hunter, καθώς ήταν ο μοναδικός προπονητής στην περιοχή που θα μπορούσε να έχει ένας ανάπηρος αθλητής.
Συνέστησε τη Scowen στον προπονητή της GB, Tom Dyson, ο οποίος την έστειλε στο Μπέρμιγχαμ, όπου κέρδισε χρυσό μετάλλιο σε αγώνες εσωτερικής κωπηλασίας το 2008.
Το 2009, την πίεσε επίσης να πάρει μέρος στις δοκιμασίες στο Caversham και από ‘κει και πέρα ξεκίνησε η ανοδική της πορεία στο άθλημα.
Αναμφίβολα, αυτή η εμπειρία, η επιτυχία και η απόλαυση που αποκομίζει από την κωπηλασία, είναι που την έχει εμπνεύσει να ακολουθήσει αργότερα μια καριέρα στην προπονητική.
«Υπάρχει κάτι μαγικό στο νερό. Μπορείς να ξεχνάς όλα τα άλλα που συμβαίνουν στη ζωή σου».
«Είμαστε εγώ, ο Nick και η βάρκα και αυτό είναι το μόνο που με απασχολεί. Απολαμβάνω πραγματικά τον εαυτό μου όταν είμαι εκεί έξω».
«Το κουπί με χαλαρώνει εντελώς».
Και πρόσθεσε: «Θα ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ με την προπονητική όταν θα αποσυρθώ από την κωπηλασία».
«Μεγαλώνοντας με ειδικές ανάγκες είχε αντίκτυπο στην ζωή μου και την προσωπικότητά μου και νομίζω ότι όταν βρήκα την κωπηλασία έγινα πιο σίγουρη για τον εαυτό μου».
«Με άλλαξε σίγουρα προς το καλύτερο και αν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο για κάποιους άλλους, να βοηθήσω να βρουν κάτι που θα αγαπούσαν και θα τους έκανε ευτυχισμένους, θα ήταν μια υπέροχη αίσθηση για μένα».
Έχει δείξει κάποια πράγματα ήδη, σε έναν 23χρονο με αναπηρία στο Dorney Boat Club, που ενδιαφερόταν για κωπηλασία, αλλά δεν υπάρχει κανείς να τον προπονεί. Με τη βοήθεια του Hunter και της Scowen, έμαθε να κωπηλατεί και πηγαίνει στη λίμνη Dorney δύο φορές την εβδομάδα.
«Κάνει πλέον κάτι που αγαπά και είναι σπουδαίο συναίσθημα όταν βοηθάς κάποιον να κάνει κάτι που αλλάζει η ζωή του προς το καλύτερο», είπε.
«Πέρασε δύσκολες στιγμές, χωρίς δουλειά και χωρίς σημαντική κοινωνική ζωή. Ήταν ωραίο να τον μυήσεις σε κάτι».
«Αν κάποιος μπορεί να το κερδίσει αυτό από την κωπηλασία ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα, είναι πολύ σπουδαίο».
Πηγή: www.sloughobserver.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου