Ο Καναδός Scott Frandsen μιλάει στο FEAT (Fascinating Expedition & Adventure Talks) του Καναδά για την κούρσα του και την κατάκτηση του Ασημένιου Μεταλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. O Scott επανήλθε φέτος κερδίζοντας την πρόκριση στην Δίκωπο Ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Bled.
Η διαδικασία πρίν την εκκίνηση ήταν γνωστή για εμένα, όλη η σκληρή δουλεία είχε ήση γίνει. Όλοι οι μήνες και τα χρόνια της σκληρής προπόνησης σε κρύο και βροχή ήταν πίσω μας.Κερδίσαμε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προκριθήκαμε απο τα προκριματικά και τα ημιτελικά, και τώρα έπρεπε απλά να αγωνιστούμε, το διασκεδαστικό κομάτι στο οποίο είμαι καλός.
Αυτός ήταν ο στόχος μας (τα μετάλλια), να κάνουμε την καλύτερη μας κούρσα και να νικήσουμε. Οι δίκωπες που ήταν απέναντι μας ήταν τεράστια μεγέθη στο άθλημα της κωπηλασίας κανένας δεν είχε πλησιάσει στα 6 δευτερόλεπτα την Αυστραλία ή την Νέα Ζηλανδία τα τρία χρόνια που προηγήθηκαν του Πεκίνου, και έξι δευτερόλεπτα είναι πολά για την κωπηλασία, και για να γίνει πιο κατανοητό απο το καναδέζικο ακροατήριο είναι σαν να έχεις 1 προς 10 πιθανότητες στο χόκει. Είναι πολύ σημαντική διαφορά.
Μπαίνοντας στην Ολυμπιακή Χρονιά πιστεύαμε οτι οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί ήταν απρόσιτοι και οι υπόλοιποι θα αγωνίζονταν για το Χάλκινο. Μπορεί να κερδίσαμε στον σημαντικότερο αγώνα εκείνης της χρονιάς πρίν τους Ολυμπιακούς στην Λουκέρνη, αλλα γνωρίζαμε οτι οι Ολυμπιακοί αγώνες θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό και θα αγωνιζόμασταν ως διεκδικητές.
Βασικά είμαι μικρόσωμος για "βαρύς" κωπηλάτης, 1.88 και 81,5 κιλά ενώ οι αντίπάλοι μου σε Νέα Ζήλανδία και Αυστραλία ήταν 2,05 μέτρα και 105 κιλά περίπου, ήταν μεγάλη διαφορά και ειδικά σε ένα άθλημα οπου επικρατεί η δύναμη και οι μοχλοί αυτή η διαφορά είναι σημαντική. Την χρονιά πριν το Πεκίνο προσπάθησα να καλύψω αυτή την διαφορά τρώγοντας 9.000 - 10.000 θερμίδες την ημέρα και πιστέψτε με μπορεί τις δυο πρώτες μέρες να έχει πλάκα αλλα όταν τρώς τόσο πολύ και κάνεις 6-7 ώρες την ημέρα προπόνηση για 6 ημέρες την εβδομάδα έφτασα να είμαι την ημέρα του αγώνα 90 κιλά.
Μπαίνοντας στο νερό για την προθέρμανση πριν τον αγώνα ήμουν ήρεμος αλλα έβλεπα την ευκαιρία που είχαμε μπροστά μας η οποία δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Το πλάνο ήταν να φύγουμε δυνατά διατηρώντας εναν ρυθμό που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει και στην συνέχεια θα προσπαθήσουμε να κρατηθούμε οσο μπορούσαμε. Υπήρχαν κάποιες προτάσεις που λέγαμε μεταξύ μας πρίν την εκκίνηση για να ηρεμήσουμε κυρίως τα "το έχουμε ξανακάνει" και το "ναι μπορούμε" για να διώξουμε κάθε αμφιβολία και χαλαρώναμε.
Στην εκκίνηση επικεντρωθήκαμε στο να είμαστε γρήγοροι, καθαροί και εκρηκτικοί, φέυγοντας οσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και στην συνέχεια διατηρώντας εναν πιο αγωνιστικό ρυθμό με χαλαρούς ώμους και πρώσωπα χωρίς να ξοδεύουμε επιπλέον ενέργεια. Κάναμε πολύ καλή αρχή παίρνοντας κεφάλι μαζί με την Αυστραλία, προσπαθώντας να μήν κοιτάμε έξω απο την βάρκα κάτι που μπορεί να σε βγάλει εκτός ρυθμού, αλλα με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τα άλλα σκάφη να απομακρύνονται κάτι που σήμαινε οτι είμασταν σε καλή κατάσταση. Ο Dave κάθε 15 με 20 κουπιές με παρότρυνε για να μείνουμε συγκεντρωμένοι στον ρυθμό της βάρκας και χώριζε την κούρσα σε τμήματα έτσι ώστε ανα 200 μέτρα να έχεις 20 κουπιές και με αυτά τα εικοσάρια να καλύπτουμε την απόσταση. Μπαίνοντας στο κύριο μέρος της κούρσας θεωρήσαμε οτι πηγαίναμε καλά, είχαμε κάνει μια πολύ καλή αρχή και είχαμε υοθετήσει έναν πολύ καλό ρυθμό. Φτάνοντας στο πρώτο 500αρι ειμασταν περίπου 1 δευτερόλεπτο μπροστά απο την Αυστραλία και όλοι οι αλλοι απομακρυνόντουσαν.
Το πηδάλιο ήταν στα πόδια μου και προσπαθούσα να κρατήσω την πορεία μου ευθεία χωρίς να χτυπήσουμε σε κάποιο μπαλάκι της διαδρομής, ενώ σε αυτό το κομμάτι της κούρσας φροντίσαμε να ρίξουμε τον ρυθμό και να μείνουμε σε χαμηλό ρυθμό κουπιών βάζοντας δύναμη κυρίως στα πόδια και όχι στο επάνω μέρος του σώματος οπου καταναλώνεται μεγάλο μέρος ενέργειας. Περνώντας τα 1000μ είχαμε ακόμα ενα πολύ μικρό προβάδισμα αλλα οι Αυστραλοί είχαν αρχίσει να μας καλύπτουν σιγά σιγά έχοντας 1000 μέτρα ακόμα, λίγο περισσότερο απο 3 λεπτά.
Προπονείσαι για 13 χρόνια και πρέπει να βάλεις όλη αυτή την προπόνηση σε 6 μισή λεπτά, σε 240 κουπιές και το 500αρι απο τα 1000 μέχρι τα 500 μέτρα είναι το πιο αποφασιστικό καθώς ο πόνος αρχίζει και περιορίζει τις πνευματικές και τις φυσικές σου ικανότητες οπότε ο Dave μου φώναξε για να μείνουμε συγκεντρωμένοι, να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να έχουμε πλήρη συναίσθηση του τι γίνεται αυτή την στιγμή και να μήν παρασυρθούμε απο τον πόνο. Μπαίνοντας στα τελευταία 500 μέτρα είχαμε 60 κουπιές ακόμα που θα τις θυμόμαστε για όλη μας την ζωή. Οι Αυστραλοί μας είχαν περάσει και προπορευόντουσαν για περίπου 1 δευτερόλεπτο εκεί δώσαμε τα πάντα κωπηλατώντας με 42 και 44 κουπιές το λεπτό νιώθωντας τους Αυστραλούς δίπλα μας να μήν έχουν καταφέρει να αποσπαστούν. Φτάνοντας στις κερκίδες οι φωνές του κόσμου ήταν τόσο δυνατές που με το ζόρι άκουγα τον Dave να μου φωνάζει για το τελευταίο sprint. Στο τελευταίο sprint τους πιέσαμε όσο μπορούσαμε και περάσαμε την γραμμη τερματισμου περίπου 1 δευτερόλεπτο μετά γνωρίζοντας οτι δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό έχοντας απέναντι μας τους μύθους της παγκόσμιας κωπηλασίας, μια απο τις καλύτερες δίκωπες και εμείς τους πιέσαμε μέχρι το τέλος και δεν μετανιώσαμε για τίποτα.
Η στιγμή πάνω στην πλατφόρμα απονομών ήταν πολύ μεγάλη για εμένα. Δεν είμαι περήφανος για αυτό που θα πώ αλλα στην ζωή μου με απέρριπτάν επειδή είμουν μικρόσωμος είτε στο σχολείο είτε στην ομάδα με την λογική οτι οι μεγαλόσωμοι αθλητές είναι και οι πιο γρήγοροι.
Μετά απο δυομίση χρόνια εκτός επιστρέψαμε με τον Dave τον Ιανουάριο στην Δίκωπο και τον Αυγουστο πήραμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου που είναι σε 8 μήνες κάτι που είναι τρελό.
Πηγή: - Το κουπί.gr - Κωπηλασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου