ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΜΑΧΑΙΡΑ
Καλοκαίρι του 2009. Μόλις ένα µήνα πριν από το Παγκόσµιο Πρωτάθληµα του Πόζναν στα τέλη Αυγούστου. Ο Τζιάνι Ποστιλιόνε µε το βλέµµα στραµµένο στους Ολυµπιακούς του Λονδίνου αναζητάει το επόµενο πλήρωµα του σκιφ ελαφρών βαρών των Γυναικών. Κατά το ήµισυ η βάρκα ήταν γεµάτη. Η Αλεξάνδρα Τσιάβου είχε δείξει δίπλα στη Χρύσα Μπισκιτζή πως µπορεί να έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται. Ελειπε ακόµα ένα κοµµάτι στο παζλ και ο Ιταλός το βρήκε –µε τη βοήθεια των συνεργατών του- στο πρόσωπο της Χριστίνας Γιαζιτζίδου.
Λίγους µήνες πριν κλείσει τα 20 χρόνια της (γεννηµένη στις 20 Οκτωβρίου του 1989) η αθλήτρια από την Καστοριά µπαίνει στη βάρκα µε την Τσιάβου κι ένα µήνα αργότερα έρχεται ένα µικρό θαύµα. Οχι απλά βάθρο στην πόλη της Πολωνίας, αλλά το χρυσό µετάλλιο. Για κάποιους έκπληξη, για τους προπονητές τους απλά η επιβεβαίωση της ατοµικής αλλά και οµαδικής δουλειάς που έγινε.
Εκτοτε η πορεία των δύο κοριτσιών µόνο ανοδική είναι. Τα µετάλλια και οι διακρίσεις ήρθαν διαδοχικά και το αρχικό ξάφνιασµα αντικαταστάθηκε από την καταξίωση.
Δεκέµβρης του 2011. Εχουν περάσει 29 µήνες από το πρώτο αντάµωµα στη βάρκα και πλέον η Αλεξάνδρα και η Χριστίνα βρίσκονται στην κορυφή. Πρωταθλήτριες Ευρώπης και κόσµου, κορυφαίο πλήρωµα βάσει της ψηφοφορίας της παγκόσµιας οµοσπονδίας και σύµφωνα µε τους ειδικούς το φαβορί της κατηγορίας τους στους Ολυµπιακούς Αγώνες το ερχόµενο καλοκαίρι στο Λονδίνο.
Αυτή η διαδροµή προς την κορυφή –που έχει έρθει µε πολύ ιδρώτα, κούραση και θυσίες- έχει αλλάξει τελείως τον τρόπο που τις βλέπουν οι αντίπαλοι.
«Το 2009 ήταν διαφορετικά. Δεν µας περίµεναν. Μας έβλεπαν και δεν τους γεµίζαµε το µάτι. Τώρα µας ζηλεύουν. Θέλουν να µας περάσουν. Κι εµείς το ίδιο θα κάναµε» είναι ο χαρακτηρισµός της Τσιάβου για τις σχέσεις που έχουν πλέον µε τις αντιπάλους τους µε τη Γαζιτζίδου να συµπληρώνει: «Κανείς δεν προπονείται για να χάσει». Με τον λόγο να περνάει και πάλι στην… πρεσβύτερη Αλεξάνδρα (γεννηµένη στις 29 Σεπτεµβρίου του 1985): «Κάποιοι που δεν µας µιλούσαν και µας σνόµπαραν τώρα µας χαιρετούν. Τώρα µπήκαµε και στο δικό τους πεδίο».Και δείχνουν αποφασισµένες να παραµείνουν εκεί. «Μπήκαµε στο πλάνο τους» λέει η Γιαζιτζίδου, µε την Τσιάβου να φανερώνει την αυτοπεποίθησή τους: «Σιγά µη µας περάσουν».
Το σηµείο… µηδέν
Για όποιον δεν έχει βιώσει τη ζωή σε ένα κοινόβιο κωπηλασίας δύσκολα µπορεί να αντιληφθεί τη δοκιµασία που περνούν οι αθλητές. Δεν βρίσκονται απλά µακριά από όλο τον κόσµο, αλλά και οι ρυθµοί των προπονήσεων είναι τέτοιοι που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για… παρεκτροπές έστω κι αν αυτό έχει να κάνει µε µια βόλτα από το κωπηλατοδρόµιο του Σχοινιά στη γειτονική Νέα Μάκρη για έναν καφέ.
«Δεν έχεις τη διάθεση ακόµα και να κάνεις αυτή τη διαδροµή του ενός τετάρτου για να βγεις. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες φορές που το αποζητάς» τονίζει η Γιαζιτζίδου, µε την Τσιάβου να το φτάνει λίγο περισσότερο στα άκρα και στο σηµείο… µηδέν: «Υπάρχουν στιγµές που δεν µπορώ να συνεχίσω. Θέλω να τα παρατήσω όλα. Οµως αυτό το συναίσθηµα δεν κρατάει πολύ. Το πρωί σηκώνοµαι πάλι έτοιµη να δουλέψω. Να προσπαθήσω περισσότερο».
Το μυαλό στο Λονδίνο
Περιθώρια για λάθη δεν υπάρχουν. Το νερό έχει µπει στο αυλάκι και αυτό που µένει είναι να αποδείξουν την ανωτερότητά τους το ερχόµενο καλοκαίρι στο Λονδίνο. Εκεί όπου θα πρέπει να βρίσκονται στο απόγειο της φόρµας τους.
Επειτα από τόσες ώρες προπόνησης και τόσες επιτυχίες θα έλεγε κανείς πως οι δυο τους όταν µπαίνουν στη βάρκα δουλεύουν σαν ένα σώµα, ένα µυαλό. Κι όµως, οι ίδιες θεωρούν πως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.
«Ακόµα µαθαίνουµε η µία την άλλη. Χρειάστηκε να προσαρµοστούµε. Αλλο στυλ είχα εγώ, άλλο η Αλεξάνδρα. Επρεπε να αλλάξω τον τρόπο που κωπηλατώ. Να βρω το ρυθµό» λέει η Χριστίνα Γιαζιτζίδου, µε την Τσιάβου να συµπληρώνει: «Η Χριστίνα έπρεπε να γίνει λιγότερο νευρική κι εγώ περισσότερο. Να βρούµε την ισορροπία».
Και αµέσως γεννάται ένα ερώτηµα: αν ακόµα µαθαίνουν η µία την άλλη, πού µπορούν να φτάσουν; Αλλωστε, µόνο το ολυµπιακό µετάλλιο τους λείπει.
«Είναι µια χρονιά που την έχεις στο µυαλό σου. Οι ρυθµοί πρέπει να παραµείνουν υψηλοί. Δεν έχουµε περιθώριο να κάνουµε τα λάθη του 2010. Οπως την πατήσαµε στο Καραπίρο όπου κάποια πράγµατα δεν µας βγήκαν (σ.σ.: στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα ήταν «χάλκινες»). Χάσαµε. Την επόµενη χρονιά βάλαµε το κεφάλι κάτω και το ξαναπήραµε» ανεβάζει τους… τόνους η Γιαζιτζίδου. «Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν θες βρίσκω. Χάσαµε. Ηµασταν τρίτες. Δεν ήµασταν καλά. Αυτό είναι αλήθεια. Το θέµα είναι τι έγραψε… Χάσαµε στο Καραπίρο; Τέρµα» σιγοντάρει η Τσιάβου.
Αβεβαιότητα…
Διακρίσεις, µετάλλια, τίτλοι. Στο τέλος όµως τι µένει σε µια εποχή αβεβαιότητας; Μια ερώτηση που καλείται να απαντήσει η Χριστίνα Γιαζιτζίδου. Σπουδάζει δασκάλα, αλλά σκέφτεται σοβαρά να αλλάξει σχολή. Την πυροσβεστική περίµενε µήπως έβρισκε την ευκαιρία να γίνει… συνάδελφος της Αλεξάνδρας Τσιάβου, αλλά φευ. Η λίστα δεν περιλάµβανε την… κλάση της. Στην ερώτηση τι δουλειά κάνεις η απάντηση της Χριστίνας θα µπορούσε να είναι: «Ανεργη πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσµου». Κι αυτή η αβεβαιότητα γεννάει κι άλλα ερωτήµατα.
«Θέλω τα παιδιά µου να είναι περήφανα για µένα και να µάθουν τι έχω καταφέρει» λέει η Αλεξάνδρα. Η Χριστίνα το φιλοσοφεί διαφορετικά, αλλά στο τέλος συµφωνεί: «Το θέλω κι εγώ, αλλά υπάρχει αυτή η αβεβαιότητα…».
Για όποιον δεν έχει βιώσει τη ζωή σε ένα κοινόβιο κωπηλασίας δύσκολα µπορεί να αντιληφθεί τη δοκιµασία που περνούν οι αθλητές. Δεν βρίσκονται απλά µακριά από όλο τον κόσµο, αλλά και οι ρυθµοί των προπονήσεων είναι τέτοιοι που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για… παρεκτροπές έστω κι αν αυτό έχει να κάνει µε µια βόλτα από το κωπηλατοδρόµιο του Σχοινιά στη γειτονική Νέα Μάκρη για έναν καφέ.
«Δεν έχεις τη διάθεση ακόµα και να κάνεις αυτή τη διαδροµή του ενός τετάρτου για να βγεις. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες φορές που το αποζητάς» τονίζει η Γιαζιτζίδου, µε την Τσιάβου να το φτάνει λίγο περισσότερο στα άκρα και στο σηµείο… µηδέν: «Υπάρχουν στιγµές που δεν µπορώ να συνεχίσω. Θέλω να τα παρατήσω όλα. Οµως αυτό το συναίσθηµα δεν κρατάει πολύ. Το πρωί σηκώνοµαι πάλι έτοιµη να δουλέψω. Να προσπαθήσω περισσότερο».
Το μυαλό στο Λονδίνο
Περιθώρια για λάθη δεν υπάρχουν. Το νερό έχει µπει στο αυλάκι και αυτό που µένει είναι να αποδείξουν την ανωτερότητά τους το ερχόµενο καλοκαίρι στο Λονδίνο. Εκεί όπου θα πρέπει να βρίσκονται στο απόγειο της φόρµας τους.
Επειτα από τόσες ώρες προπόνησης και τόσες επιτυχίες θα έλεγε κανείς πως οι δυο τους όταν µπαίνουν στη βάρκα δουλεύουν σαν ένα σώµα, ένα µυαλό. Κι όµως, οι ίδιες θεωρούν πως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.
«Ακόµα µαθαίνουµε η µία την άλλη. Χρειάστηκε να προσαρµοστούµε. Αλλο στυλ είχα εγώ, άλλο η Αλεξάνδρα. Επρεπε να αλλάξω τον τρόπο που κωπηλατώ. Να βρω το ρυθµό» λέει η Χριστίνα Γιαζιτζίδου, µε την Τσιάβου να συµπληρώνει: «Η Χριστίνα έπρεπε να γίνει λιγότερο νευρική κι εγώ περισσότερο. Να βρούµε την ισορροπία».
Και αµέσως γεννάται ένα ερώτηµα: αν ακόµα µαθαίνουν η µία την άλλη, πού µπορούν να φτάσουν; Αλλωστε, µόνο το ολυµπιακό µετάλλιο τους λείπει.
«Είναι µια χρονιά που την έχεις στο µυαλό σου. Οι ρυθµοί πρέπει να παραµείνουν υψηλοί. Δεν έχουµε περιθώριο να κάνουµε τα λάθη του 2010. Οπως την πατήσαµε στο Καραπίρο όπου κάποια πράγµατα δεν µας βγήκαν (σ.σ.: στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα ήταν «χάλκινες»). Χάσαµε. Την επόµενη χρονιά βάλαµε το κεφάλι κάτω και το ξαναπήραµε» ανεβάζει τους… τόνους η Γιαζιτζίδου. «Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν θες βρίσκω. Χάσαµε. Ηµασταν τρίτες. Δεν ήµασταν καλά. Αυτό είναι αλήθεια. Το θέµα είναι τι έγραψε… Χάσαµε στο Καραπίρο; Τέρµα» σιγοντάρει η Τσιάβου.
Αβεβαιότητα…
Διακρίσεις, µετάλλια, τίτλοι. Στο τέλος όµως τι µένει σε µια εποχή αβεβαιότητας; Μια ερώτηση που καλείται να απαντήσει η Χριστίνα Γιαζιτζίδου. Σπουδάζει δασκάλα, αλλά σκέφτεται σοβαρά να αλλάξει σχολή. Την πυροσβεστική περίµενε µήπως έβρισκε την ευκαιρία να γίνει… συνάδελφος της Αλεξάνδρας Τσιάβου, αλλά φευ. Η λίστα δεν περιλάµβανε την… κλάση της. Στην ερώτηση τι δουλειά κάνεις η απάντηση της Χριστίνας θα µπορούσε να είναι: «Ανεργη πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσµου». Κι αυτή η αβεβαιότητα γεννάει κι άλλα ερωτήµατα.
«Θέλω τα παιδιά µου να είναι περήφανα για µένα και να µάθουν τι έχω καταφέρει» λέει η Αλεξάνδρα. Η Χριστίνα το φιλοσοφεί διαφορετικά, αλλά στο τέλος συµφωνεί: «Το θέλω κι εγώ, αλλά υπάρχει αυτή η αβεβαιότητα…».
Πηγή: www.sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου