Βαγγέλης Μπραουδάκης Goalnews
Στο πόλο τα μεγάλα κορίτσια είναι χρυσές παγκόσμιες, τα μικρότερα χρυσές Ευρωπαίες και οι νέοι χάλκινοι παγκόσμιοι! Μια πισίνα διακρίσεις! Στην κωπηλασία κρεμάμε τα μετάλλια στα κουπιά! Στο βόλεϊ οι Παίδες (17χρονα) μπήκαν στην οκτάδα του πλανήτη! Το μπάσκετ δεν το αναφέρω όχι επειδή φέτος δεν έφερε υψηλότατες διακρίσεις, αλλά διότι η συμμετοχή στην ελίτ του κόσμου και της Ευρώπης είναι συνηθισμένη κατάσταση σε κάθε ηλικιακή κατηγορία! Η νέα γενιά του στίβου έφερε εξάδες στο Παγκόσμιο! Ως και το χάντμπολ, που υπολείπεται σε δυναμικότητα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τα πήγε συμπαθητικά στο Πρωτάθλημα Κόσμου των Νέων...
Κι όλ' αυτά (κι άλλα που πιθανόν να μου διαφεύγουν τώρα, συμπαθάτε με) στο χειρότερο -οικονομικά και αθλητικά, όπως (δυστυχώς) έχουμε μάθει να εννοούμε τον αθλητισμό- καλοκαίρι της Ελλάδας. Σε μια περίοδο που η μία μετά την άλλη οι ομοσπονδίες στενάζουν, αφού η στρόφιγγα των επιχορηγήσεων (ελέω κρίσης) έκλεισε και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός σε επίπεδο σωματείων και υποδομών, όλων των αθλημάτων, δεν έχει ούτε μαντίλι να κλάψει...
Σε μια περίοδο, επίσης, που (επειδή «αθλητισμό» οι πολλοί -δυστυχώς- εννοούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο) στενάζει από σκάνδαλα, σαπίλα, βρώμα και δυσωδία η βιτρίνα των σπορ στη χώρα...
«Υπάρχουν δύο Ελλάδες» είχε πει προ 15ετίας ένας πρωθυπουργός. Δεν είμαι βέβαιος για το ορθό (και κυρίως το ανιδιοτελές) της επισήμανσής του, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν δύο αθλητικές Ελλάδες...
Η μία είναι η αθλητική Ελλάδα των βλαμμένων οπαδών που ακολουθούν τις προβεβλημένες ΠΑΕ της χώρας και συντάσσονται σαν πρόβατα πίσω από τον εκάστοτε «τσοπάνη»-πρόεδρο, εκείνη των φυλακισμένων ή καταζητούμενων «επενδυτών» (χα), εκείνη που αναστενάζει σε δικαστήρια, επιτροπές και λοιπές ραδιουργίες των θεσμών (διπλό χα)...
Η άλλη είναι η αθλητική Ελλάδα που περιγράφτηκε στην αρχή. Με συνθήκες παντελώς αντι-αθλητικές! Χωρίς χώρους προπόνησης, χωρίς το μίνιμουμ του υλικού, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με ανύπαρκτη οικονομική επιβράβευση, στην ουσία με γονεϊκή επιβάρυνση. Με κίνητρα που δολοφονήθηκαν από τους αθλητικούς νόμους του 2008 και του 2009, του Ιωαννίδη και της νυν κυβέρνησης (το ξέρετε ότι αν έφηβος ή νέος σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ αυτό δεν αρκεί πλέον ούτε για να μπει στα ΤΕΦΑΑ; Παραλογισμός...) κι όμως διαπρέπει ακόμα!
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, για πόσο; Μέχρι πότε θα φυτρώνουν λουλούδια στην έρημο; Ερημος έχει καταντήσει το ουσιαστικό αθλητικό τοπίο της χώρας, τα χιλιάδες ερασιτεχνικά σωματεία δεκάδων αθλημάτων πλην ποδοσφαίρου. Ερημος επειδή αδυνατούν οι κρατούντες να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα. Να ξεχωρίσουν τον επαγγελματικό από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Να κόψουν εντελώς από τους μεν και να δώσουν κάτι τις στους δε. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά σε δυο καλοκαίρια δεν θα χαμογελάμε πλέον...
Κι όλ' αυτά (κι άλλα που πιθανόν να μου διαφεύγουν τώρα, συμπαθάτε με) στο χειρότερο -οικονομικά και αθλητικά, όπως (δυστυχώς) έχουμε μάθει να εννοούμε τον αθλητισμό- καλοκαίρι της Ελλάδας. Σε μια περίοδο που η μία μετά την άλλη οι ομοσπονδίες στενάζουν, αφού η στρόφιγγα των επιχορηγήσεων (ελέω κρίσης) έκλεισε και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός σε επίπεδο σωματείων και υποδομών, όλων των αθλημάτων, δεν έχει ούτε μαντίλι να κλάψει...
Σε μια περίοδο, επίσης, που (επειδή «αθλητισμό» οι πολλοί -δυστυχώς- εννοούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο) στενάζει από σκάνδαλα, σαπίλα, βρώμα και δυσωδία η βιτρίνα των σπορ στη χώρα...
«Υπάρχουν δύο Ελλάδες» είχε πει προ 15ετίας ένας πρωθυπουργός. Δεν είμαι βέβαιος για το ορθό (και κυρίως το ανιδιοτελές) της επισήμανσής του, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν δύο αθλητικές Ελλάδες...
Η μία είναι η αθλητική Ελλάδα των βλαμμένων οπαδών που ακολουθούν τις προβεβλημένες ΠΑΕ της χώρας και συντάσσονται σαν πρόβατα πίσω από τον εκάστοτε «τσοπάνη»-πρόεδρο, εκείνη των φυλακισμένων ή καταζητούμενων «επενδυτών» (χα), εκείνη που αναστενάζει σε δικαστήρια, επιτροπές και λοιπές ραδιουργίες των θεσμών (διπλό χα)...
Η άλλη είναι η αθλητική Ελλάδα που περιγράφτηκε στην αρχή. Με συνθήκες παντελώς αντι-αθλητικές! Χωρίς χώρους προπόνησης, χωρίς το μίνιμουμ του υλικού, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με ανύπαρκτη οικονομική επιβράβευση, στην ουσία με γονεϊκή επιβάρυνση. Με κίνητρα που δολοφονήθηκαν από τους αθλητικούς νόμους του 2008 και του 2009, του Ιωαννίδη και της νυν κυβέρνησης (το ξέρετε ότι αν έφηβος ή νέος σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ αυτό δεν αρκεί πλέον ούτε για να μπει στα ΤΕΦΑΑ; Παραλογισμός...) κι όμως διαπρέπει ακόμα!
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, για πόσο; Μέχρι πότε θα φυτρώνουν λουλούδια στην έρημο; Ερημος έχει καταντήσει το ουσιαστικό αθλητικό τοπίο της χώρας, τα χιλιάδες ερασιτεχνικά σωματεία δεκάδων αθλημάτων πλην ποδοσφαίρου. Ερημος επειδή αδυνατούν οι κρατούντες να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα. Να ξεχωρίσουν τον επαγγελματικό από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Να κόψουν εντελώς από τους μεν και να δώσουν κάτι τις στους δε. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά σε δυο καλοκαίρια δεν θα χαμογελάμε πλέον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου