Το ιδεώδες του αθλητισμού είναι να κάνει τους ανθρώπους παιδιά!

Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης

Ήταν μια κρύα έναστρη νύχτα και οι Σκωτσέζοι ήταν περίπου εκατό μέτρα μπροστά μας στα χαρακώματά τους, όπου, όπως ανακαλύψαμε, ήταν όπως κι εμείς μέχρι τα γόνατα στη λάσπη. Ο διοικητής του λόχου μου κι εγώ, απολαμβάνοντας την ασυνήθιστη ηρεμία, καθίσαμε και κουβεντιάζαμε στο αμπρί. Το πρωί ξυπνήσαμε κάπως αργά. Οι εχθροπραξίες είχαν σταματήσει από χθες.

Ο λοχαγός μου, υπακούοντας στις οδηγίες του στρατηγού, απέφυγε κάθε φιλική επαφή με τον εχθρό. Βγαίνοντας όμως από το αμπρί, διαπίστωσα ότι το χαράκωμα ήταν άδειο. Οι στρατιώτες μας, αγνοώντας τις οδηγίες, είχαν βγει όλοι στη νεκρή ζώνη, όπου συναντήθηκαν με τους Σκωτσέζους και κουβέντιαζαν και συναλλάσσονταν φιλικά. Μερικοί είχαν φωτογραφικές μηχανές και τους έβλεπα να ποζάρουν Γερμανοί και Σκωτσέζοι α λα μπρατσέτα.

Μπήκα ξανά στο αμπρί και το είπα του λοχαγού. Ηταν αμήχανος, δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Επρόκειτο για ανυπακοή. Με έστειλε να επιβάλω τουλάχιστον ορισμένους κανόνες, όπως να μην υπερβαίνουν τη μεσαία γραμμή και να μην πλησιάζουν πολύ το χαράκωμά μας κι εμείς το δικό τους. Επίσης να ορίσω την ώρα που έπρεπε να τελειώσει αυτή η ανεπίσημη επαφή, γιατί βέβαια έπρεπε να τελειώσει και μάλιστα σύντομα. Του πρότεινα να τους αφήσουμε να ξεδώσουν για λίγο, καθώς για πρώτη φορά ύστερα από τόσους θανάτους συντρόφων ήταν χαρούμενοι κι ο λοχαγός μου συμφώνησε. Βγήκα ακολουθούμενος από τον σημαιοφόρο μας. Ο σημαιοφόρος ήταν εθελοντής, τελειόφοιτος της φιλολογίας. Το αναφέρω διότι αυτός μου έδωσε να καταλάβω τι σήμαινε σε αυτή την περίσταση ο ποδοσφαιρικός αγώνας που παρακολουθήσαμε και γιατί του απέδιδε εξαιρετική σημασία.

Η αρχή έγινε από έναν καφέ ποντικό που οι στρατιώτες αντιλήφθηκαν ξαφνικά καθώς έσκαβε σ' έναν τάφο. Είναι γνωστό το μίσος μας για τους ποντικούς -ιδίως τους καφέ που έχουν προτίμηση στα μάτια και τα εντόσθια μας. Γι' αυτό ριχτήκανε όλοι μαζί να τον κυνηγάνε και να βουτάνε για να τον πιάσουν, μα ολοένα τους ξέφευγε.

Κι όταν τους ξέφυγε εντελώς, τότε βάλθηκαν να κλοτσάνε ντενεκεδάκια κονσέρβας που υπάρχουν άφθονα στο πεδίο, ανταγωνιζόμενοι ποιος θα τα στείλει πιο μακριά. Τότε εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος με μια κανονική μπάλα κι αμέσως χωρίστηκαν σε ομάδες, από έξι η κάθε πλευρά, ενώ οι υπόλοιποι δύο λόχοι σχεδόν αποτέλεσαν τις εξέδρες. Για τέρματα οι Γερμανοί έβαλαν τα κράνη τους και οι Σκωτσέζοι τα περίεργα καπέλα τους. Δεν όρισαν διαιτητή. Αυτό έγινε αφορμή για αλλεπάλληλους καβγάδες σε ό,τι αφορούσε τις αμφισβητούμενες φάσεις. Το άουτ, για παράδειγμα, καταλογιζόταν από την καλή θέληση και το αθλητικό πνεύμα, καθώς δεν υπήρχαν δοκάρια. Τα κόρνερ καταργήθηκαν. Στα πέντε κόρνερ χτυπούσαν πέναλτι.

Μπορεί να φανταστεί κάποιος τις δυσκολίες που υπήρχαν. Το γήπεδο πρώτα απ' όλα ήταν εντελώς ακατάλληλο για ποδόσφαιρο, καθώς ήταν γεμάτο τρύπες από τα βλήματα. Ο φανατισμός των φιλάθλων, που είχαν παραταχθεί κατά μήκος της νεκρής ζώνης, μετατρεπόταν σε γέλιο όταν, παρακολουθώντας την μπάλα να κατεβαίνει από ψηλά, την έβλεπαν -αντί να κάνει γκελ- να κάθεται μέσα σε μια τρύπα. Φυσικά δεν έπεφτε μόνο η μπάλα. Πιο συχνά έπεφταν οι ποδοσφαιριστές, καθώς επιπλέον το έδαφος ήταν παγερό και γλιστρούσε. Σε κάθε τέτοια περίπτωση οι Γερμανοί διαπιστώναμε ότι οι Σκωτσέζοι δεν φορούσαν σώβρακα κάτω από τις φούστες τους και κάθε φορά που η αδιάντροπη ματιά μας έπιανε κάποια κωλομέρια (συγγνώμη για την έκφραση), γιουχάραμε και σφυρίζαμε με ενθουσιασμό.

Ενα άλλο εμπόδιο ήταν οι τάφοι! Οπως προανέφερα, το παιχνίδι πριορίστηκε σ' ένα στενό χώρο (ο λόγος που καταργήθηκαν τα κόρνερ), διότι αλλιώς θα ήταν αναγκασμένοι να κάνουν ντρίμπλες ανάμεσα σε σταυρούς. Τελικά μπήκαν αναρίθμητα γκολ -δεν συγκράτησα πόσα, καθώς κι αυτό ήταν αμφισβητούμενο. Θέλω να καταλήξω στον συνοδό μου τον σημαιοφόρο, ο οποίος παρακολούθησε τον αγώνα με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και κάθε τόσο σημείωνε τις παρατηρήσεις του σ' ένα  μπλοκ. Μου το εξήγησε αργότερα όταν είδαμε τους αντιπάλους να αναλύουν και να σχολιάζουν τις διάφορες φάσεις του αγώνα, σκουπίζοντας τον ιδρώτα τους. Μου είπε ο σημαιοφόρος: «Παρατηρήστε προσεκτικά τους στρατιώτες, κύριε υπολοχαγέ. Η διαδικασία ήταν απλή όσο και ενστικτώδης: αντικατέστησαν τη βάρβαρη λέξη ΕΧΘΡΟΣ με την κατά πολύ ευγενέστερη λέξη ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ και μάλιστα είμαστε βέβαιοι ότι η επιθυμία τους είναι να την εξαφανίσουν τελείως. Αυτό δεν είναι το ιδεώδες του αθλητισμού;». Εκείνη την ώρα βγήκε ο Βρετανός αξιωματικός να συναντήσει τον λοχαγό μου και να του πει: «Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να τους μαζέψουμε;». Μου έδωσε την εντύπωση επιστάτη δημοτικού σχολείου και απάντησα στον σημαιοφόρο: «Είμαστε σύμφωνοι. Το ιδεώδες του αθλητισμού είναι να κάνει τους ανθρώπους παιδιά!».

Το περιστατικό είναι πραγματικό και διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια της Ανακωχής των Χριστουγέννων το 1914 στον πιο απάνθρωπο πόλεμο που έκαναν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο! Αναφέρεται στο βιβλίο «Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου». Αφήγηση Παντελής Καλιότσος για τις Εκδόσεις Πατάκη. Χρόνια πολλά, καλή χρονιά με υγεία!   

Από www.sday.gr