Ο θρήνος των μεταλλίων

Πέτρος Ν. Λινάρδος

Η ΤΟΣΟ πενιχρή συγκομιδή μεταλλίων από την ελληνική ολυμπιακή αποστολή είχε ποικίλες αντιδράσεις που η καθεμιά έχει τη δική της σημασία αλλά ως σύνολο εκφράζουν την κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού με τα διεθνή κριτήρια. Τα «στραβά» άρχισαν πριν από την έναρξη, με τον αποκλεισμό αφενός της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης γυναικών, πρωταθλήτριας κόσμου, σε εφαρμογή μιας ακατανόητης γραφειοκρατικής αντίληψης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κολύμβησης, και αφετέρου της εθνικής καλαθοσφαίρισης από αίτια που ναι μεν καταγγέλθηκαν από τον υπεύθυνο εθνικών ομάδων της ΕΟΚ αλλά σκεπάστηκαν κάτω από το χαλί και συνεπώς υπάρχει θέμα ανοιχτό. Δεύτερο κύμα ακολούθησε με τις γνωστές υποθέσεις ντοπαρίσματος (τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί πλήρως) και του μείγματος ανοησίας και υποκρισίας. Στο αγωνιστικό μέρος τα ρήγματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο. Ολα αυτά, γνωστά και πολυσυζητημένα, στέρησαν από το λαϊκό συναίσθημα μια ψυχολογική έξαρση και υπερηφάνεια που, όπως βλέπαμε καθημερινά στο Λονδίνο, ξεπερνούσε την πατριωτική ευφορία και διολίσθαινε - για τους προσεκτικούς παρατηρητές - προς μια μορφή σφόδρα επικοινωνιακή του «αθλητικού εθνικισμού».

***

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ πλευρά η μη κατάκτηση τεσσάρων ή και περισσότερων μεταλλίων - στόχος εφικτός και πολύ ποθητός - στέρησε από εκείνους που σε οποιαδήποτε μορφή ευθύνονται για την κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού το να θριαμβολογήσουν και να διαβεβαιώνουν ότι όλα πήγαν καλά και ότι ο ελληνικός πρωταθλητισμός είναι ακμαίος, παρά τις αντιξοότητες. Δηλαδή, χάλασε η συνταγή της επικοινωνιακής προβολής και θα πρέπει να αναζητηθούν άλλοθι, με πρώτον από όλους τον λαλίστατο πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και τα προγνωστικά του (η μοίρα των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, είναι να ανατρέπονται). Οποιος θέλει να διαπιστώσει την πραγματική απόδοση της ολυμπιακής αποστολής μας πρέπει - εκτός από κάποιες τραγικές συγκυρίες, Βλάση Μάρα π.χ. ή την οριακή απώλεια κάποιου μεταλλίου - να φτάσει ανεπηρέαστα σε ποιο ποσοστό από την 100μελή ομάδα αθλητές και αθλήτριες ανταποκρίθηκαν στις προσωπικές προ-ολυμπιακές επιδόσεις τους. Ετσι είδαμε, βασικά στην τηλεόραση, την αναζήτηση σωσιβίων που απευθύνονταν περισσότερο στο συναίσθημα και λιγότερο στη σε βάθος πραγματικότητα (κουβέντα να γίνεται).

***

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΣΙΒΙΑ που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον είναι η δεινή οικονομική κατάσταση. Ασφαλώς. Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον πίνακα της κατανομής των μεταλλίων υπάρχουν χώρες με εξίσου σκληρή οικονομική πραγματικότητα που έχουν καλύτερη συγκομιδή μεταλλίων από την Ελλάδα, ουραγό των Βαλκανίων! Να αναφερθούμε στην Ουγγαρία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία κτλ. Και γιατί θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς αν είχαμε κερδίσει μετάλλια περισσότερα από τη Γεωργία, την Μποτσουάνα, την Τουρκία ή το Ουζμπεκιστάν; Θα άλλαζε άραγε ως διά μαγείας η πραγματική και όχι η επίπλαστη εικόνα του ελληνικού αθλητισμού;
Η οικονομική κατάσταση επηρέασε την επίδοση της ελληνικής αποστολής. Πώς όμως σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις τα πράγματα ήσαν διαφορετικά; Αντίφαση. Λειτουργική και οργανωτική. Ιδού το ουσιώδες πρόβλημα. Αθλητές έθεσαν και αίτημα σαφώς οικονομικών κινήτρων. Θέμα ακανθώδες σε ρεαλιστική βάση.

***

Η ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ είναι το κορυφαίο άθλημα στο Λονδίνο. Η ευρύτερη σημασία της επιτυχίας της έγκειται, μαζί φυσικά με το χάλκινο μετάλλιο των Τσιάβου - Γιαζιτζίδου (που συγκυριακά έχασαν το ασημένιο χρώμα), στο ότι όλα τα πληρώματα έδωσαν υψηλά δείγματα αγωνιστικότητας και απόδοσης. Ολα κατέλαβαν τιμητικές θέσεις και δυστυχώς (πάντως υπάρχει πάντα χρόνος) δεν προβλήθηκε αυτό το επίτευγμα ως παράδειγμα προς μίμηση και πυξίδα. Ας ερωτηθούν εν προκειμένω η Κωπηλατική Ομοσπονδία, ο εξαίρετος τεχνικός σύμβουλος Τζιάνι Ποστιλιόνε, οι ερέτες και οι «ερέτριες» τι... μαγικό φίλτρο είχαν για να φθάσουν στην κορυφή της αγωνιστικής πληρότητας και της δικαίωσης. Αν επιμείναμε στο θέμα της κωπηλασίας είναι γιατί πρόκειται για την προσφορά μιας ομάδας και όχι μιας ατομικής περίπτωσης. Και ο ελληνικός αθλητισμός έχει ζωτική ανάγκη από τέτοιους διαύλους οξυγόνωσης.

Πηγή: www.tovima.gr