Διονύσης Μαρίνος Goalnews 16/12/2010
Από το άκρως μαξιμαλιστικό "κάθε γειτονιά και μπασκέτα" που προέκυψε ως ευφάνταστη μόδα μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 φτάσαμε στο προχθεσινό εκφοβιστικό σχέδιο "Καλλικράτης" που ανακοίνωσε μετά πολλών απογοητεύσεων ο Γιώργος Νικητιάδης.
Παρεμπιπτόντως, σε ορισμένα πράγματα η σημειολογία είναι το ίδιο σημαντική με την ουσία. Το γεγονός ότι ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού επέλεξε να μετατρέψει το βήμα που του δόθηκε κατά την εκδήλωση του ΠΣΑΤ σε "φοβερό βήμα" δείχνει την έλλειψη τακτ (ή μήπως την ατζαμοσύνη και την πλήρη αδιαφορία;) των σημερινών κυβερνώντων. Εν μέσω αθλητικής θαλπωρής που γέμισε το ΣΕΦ, ο εν λόγω πολιτικός έριξε μπόλικο... πάγο. Πλέον αναμένεται να μπούμε και στην κατάψυξη.
Τι το παράξενο; Για το ότι ο ελληνικός αθλητισμός γιγαντώθηκε με την επίρρωση της πολιτείας και διατήρησε τα κεκτημένα του ρουφώντας σαν σφουγγάρι κάμποσο δημόσιο χρήμα δεν νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία. Επί της ουσίας ακολούθησε την ίδια στρεβλή νεοελληνική λογική που ήθελε τις σχέσεις με το κομματικοποιημένο "βαθυκράτος" να είναι άνομες, παράνομες, υπόγειες και ολίγον αδιαφανείς.
Ηταν όμως μια σχέση "δούναι και λαβείν"! Οι εκάστοτε κυβερνήσεις επένδυσαν για ίδιον όφελος στον αθλητισμό, όχι βέβαια υπό το πρίσμα της μαζικοποίησής του, αλλά προς χάριν της "μεταλλιοθηρίας". Τουτέστιν της επιτυχίας παντί τρόπω και με κάθε κόστος.
Ναι, οι στρεβλώσεις που συν τω χρόνω παγιώθηκαν ήταν κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανείς έως και σκανδαλώδεις. Αρκετά οφίτσια των αθλητών, των σωματείων αλλά και των ομοσπονδιών έφταναν στα όρια της πρόκλησης. Ομως, τι; Στο όνομα της αναγκαστικής και αναπόδραστης εκλογίκευσης και εξορθολογισμού που έχει πέσει ως... ακρίδα στην ελληνική κοινωνία (άρα και στον ημεδαπό αθλητισμό) πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο της ουσιαστικής κατάργησής του;
Επί της ουσίας το περιώνυμο σχέδιο "Καλλικράτης" δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εσωτερικό ΔΝΤ στον αθλητισμό. Με χοντρό χαράτσι στις επιχορηγήσεις, με κατάργηση αθλητικών εγκαταστάσεων, αλλά ακόμα και σωματείων μέσω της συγχώνευσης και με προσφορά ελάχιστων (πλέον) κινήτρων για να υπάρχει αθλητισμός πρώτης γραμμής.
Με το βραχνά των Μεσογειακών Αγώνων να πνίγει ωσάν θηλιά την κυβέρνηση και τα απόνερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες να μην έχουν στεγνώσει ακόμα (κι ας έχουν περάσει έξι χρόνια), το περιθώριο να δημιουργήσουμε με λιγότερους πόρους κάτι πολύ μεγάλο είναι μηδαμινό. Κακά τα ψέματα, ο επαγγελματικός αθλητισμός σε παγκόσμιο επίπεδο έχει εξελιχθεί σε "βαριά βιομηχανία". Ως εκ τούτου αποζητά μπόλικο καύσιμο για να κινηθεί και να διατηρηθεί. Αν δεν θέλουμε αυτού του είδους τον αθλητισμό, αλλά κεντρικά πλέον έχουμε αποφασίσει να απλώσουμε το πάπλωμά μας μέχρι εκεί που μπορούμε, τότε καλό είναι να το γνωρίζουμε άπαντες εξαρχής. Και κυρίως οι ίδιοι οι αθλητές και οι ομοσπονδίες τους.
Ο φόβος είναι εδραίος. Μέσα στην τούρλα της ολικής κατακρήμνισης της ελληνικής οικονομίας, η κυβέρνηση παίρνει μία ακόμα σπασμωδική απόφαση δίχως να προσμετράει προηγουμένως τα απτά ωφελήματα που ενδεχόμενα θα προκύψουν γι' αυτήν (και μόνο γι' αυτήν), αλλά και τα προσκόμματα που θα βάλει στους άμεσους πρωταγωνιστές των αθλητικών γεγονότων.
Αν έχουμε αποφασίσει πως μας ενδιαφέρει πλέον μόνο η στυγνή ποδοσφαιρική αντιπαλότητα ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, αν θεωρούμε πως πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ τίποτα άλλο δεν μπορεί να προσφέρει η αθλητική Ελλάδα, τότε ας είμαστε ειλικρινείς και ας το πούμε ορθά κοφτά. Δηλαδή να το πει η κυβέρνηση διά των αντιπροσώπων της.
Αν όχι, τότε η προχθεσινή "παρόλα" του κύριου Νικητιάδη είναι ατελής, ανεπεξέργαστη, ολίγον ερασιτεχνική και σίγουρα δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη του αθλητισμού εν όψει των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Αντιθέτως δημιουργεί σύγχυση, εντείνει τον προβληματισμό και δημιουργεί εύλογα ερωτήματα τα οποία, φευ, αναμένεται να μείνουν αναπάντητα.
Δυστυχώς από την πρώτη στιγμή που εξελέγη η παρούσα κυβέρνηση έδειξε εν τοις πράγμασι πως όχι μόνο δεν έχει σχέδιο για τον αθλητισμό, αλλά επί της ουσίας δεν την ενδιαφέρει καν η ανάπτυξή του. Φαίνεται να της είναι τεράστιο άχθος ακόμα και η ύπαρξή του. Οχι μόνο με την παρούσα μορφή του που φυσικά και οφείλει να τροποποιηθεί για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά και με οποιαδήποτε μορφή.
Ενα λάθος δεν διορθώνει ένα προγενέστερο. Αντιθέτως λειτουργεί προσθετικά. Από τον αθλητισμό της λεζάντας και της κλασικής χαιρετούρας των πολιτικάντηδων με τους εστεμμένους αθλητές μας οδηγούμαστε αναπόδραστα στον αθλητισμού του μονόστηλου, της παρακμής και της ραγδαίας υποτίμησής του. Σε σημείο πνιγμού και ολικής εξόντωσης. Τι θα μείνει; Η φαιά ποδοσφαιρική πραγματικότητα που σε κανέναν δεν αρέσει αλλά άπαντες την τροφοδοτούν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου