Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

«Δεν άντεξα τον Ιταλό»

By teamSF


Το 2004 κατέκτησε χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο στα 23 του αλλά δύο χρόνια μετά εγκατέλειψε το άθλημα. Ο Νίκος Σκιαθίτης ομολογεί ότι δεν άντεξε τη συνεργασία με τον Τζιάνι Ποστιλιόνε.

του Άκη Ιωακείμογλου

Όταν το 2004 στην Αθήνα ο Νίκος Σκιαθίτης κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών με τον Βασίλη Πολύμερο, δεν φανταζόταν ότι δύο χρόνια μετά, στα 25 του, θα εγκατέλειπε το άθλημα. Τι μεσολάβησε; Η πρόσληψη του Τζιάνι Ποστιλιόνε στη θέση του επικεφαλής τεχνικού συμβούλου της ελληνικής ομοσπονδίας το . Από το 2006 και μετά ο Σκιαθίτης ξέκοψε εντελώς από το άθλημά του, ωστόσο εσχάτως επιχειρεί να επανέλθει. Ο Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας μίλησε στο Sportsfeed για όσα τον έκαναν να απομακρυνθεί από το χώρο και έθιξε το πολύ σημαντικό θέμα των κινήτρων για τους αθλητές, που οδηγεί στη συρρίκνωση του ελληνικού αθλητισμού.

Νίκο είσαι από τις λίγες περιπτώσεις αθλητών που αποστασιοποιήθηκαν εντελώς από το άθλημά τους. Γιατί συνέβη αυτό;
Ήταν θέμα συγκυριών. Λίγο η υπηρεσία, λίγο οι υποχρεώσεις μου στο πρακτορείο ΟΠΑΠ που διατηρώ. Τώρα κάπως άρχισα να κινούμαι με το κοινωνικό σχολείο, μία κίνηση συνεργασίας των υπουργείων παιδείας και εθνικής άμυνας και του συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών. Ασχολούμαι επίσης με την προπονητική αλλά και τη δική μου προπόνηση. Το τελευταίο το κάνω για τον εαυτό μου, γιατί πήρα κάποια κιλά. Επειδή εξακολουθούμε να είμαστε πρότυπα δεν πρέπει να έχουμε άσχημη εικόνα. Η εικόνα του Σκιαθίτη να είναι 100 κιλά σίγουρα δεν είναι ωραία εικόνα.

Γιατί σταμάτησες τόσο πρόωρα την καριέρα σου το 2006;

Οι συγκυρίες στην εθνική με την αλλαγή προγραμμάτων έπειτα από την έλευση του Τζιάνι Ποστιλιόνε, το βεβαρημένο μου ιστορικό, κάποιοι οικογενειακοί λόγοι και το γεγονός ότι η επιτυχία ήρθε νωρίς, με οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσω. Η επιβάρυνση που δέχτηκε ήταν μεγάλη λόγω της πολλής προπόνησης. Έπρεπε να ανέβω δύο κατηγορίες από έφηβος σε άνδρας και αυτό το πλήρωσα αργότερα με υπερκόπωση.

Είναι τόσο βαρύ το πρόγραμμα του Ποστιλιόνε;

Ήταν υπερβολικός στις προπονήσεις. Περίπου τα ίδια αποτελέσματα μπορούσαν να έρθουν με ένα όχι τόσο εξουθενωτικό πρόγραμμα και με καλύτερες νοοτροπίες προς τους αθλητές. Από το 2004 και πίσω ήταν πιο ρομαντικές οι εποχές κι εγώ ήμουν από τους ρομαντικούς. Το πρόγραμμα είναι πάντως αρκετά βαρύ. Δεν γίνεται να λειτουργείς επί έξι ώρες σαν ρομπότ και η γνώμη σου να μην μετράει. Δεν πίστεψα στο πρόγραμμά του, δεν το άντεξα, είχα στο μυαλό μου ότι υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος. Αν το είχα υπομείνει ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Γι’ αυτό έφυγα. Οι παλιοί αθλητές αρχίζουν να σταματάνε. Με τέτοιου είδους προπόνηση αποδεκατίζεις την ομάδα και πρέπει να έχει κόσμο από πίσω για να καλύψεις τα κενά που δημιουργούνται. Το πρόγραμμα βέβαια είναι αυτό που είναι και αλλάζει μόνο αν αλλάξει ο προπονητής.

Πώς βλέπεις τα πράγματα στην ελληνική κωπηλασία σήμερα;

Όσο και να μην σου αρέσει το πρόγραμμα, το αποτέλεσμα μετράει και η αλήθεια είναι ότι είχαμε πολύ μεγάλες επιτυχίες σε όλες τις κατηγορίες. Υπάρχει όμως ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα, που δεν έχει να κάνει μόνο με την κωπηλασία αλλά με τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Η πολιτεία θα πρέπει να δώσει κίνητρα στους αθλητές. Όταν ξεκινούσα ήξερα τα οφέλη που θα έχω αν πετύχω. Ήξερα ότι έστω και όγδοος Ολυμπιονίκης, μετά από 15 χρόνια προπόνησης που είναι ένσημα μιας ζωής, κάπου θα τακτοποιηθώ, γιατί ούτε σπούδασα ούτε έμαθα κάποια τέχνη. Αυτό λοιπόν το γνώριζα όταν ήμουν έφηβος και νέος. Τα παιδιά τώρα ξεκινάνε για τοπικό επίπεδο, άντε και λίγο Εθνική και όταν έρθει η ώρα των σπουδών αφήνουν το άθλημα. Ένα τέτοιο μεγάλο παράδειγμα, που έχουμε στον Βόλο είναι ο Στέργιος Παπαχρήστου, τέταρτος Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο. Στα 25 του χρόνια δεν έχει τακτοποιηθεί κάπου. Αυτός ο αθλητής και κάθε τέτοιος αθλητής τι θα πάει να πει στους μικρότερους; Αυτά είναι τα άσχημα της πολιτείας. Η αποζημίωση για τον αθλητή δεν είναι το πριμ. Είναι η αποκατάσταση.

Μια που μπήκαμε σε Προολυμπιακή χρονιά, τι αναμνήσεις έχεις από τη δική σου Προολυμπιακή χρονιά;
Ήταν η πιο καλή χρονιά από όλες. Είχαμε ξεκαθαρίσει τις θέσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήμασταν προστατευμένοι από την ομοσπονδία, είχαμε προπονητή τον Ιρλανδό Τζον Χόλαντ και γενικώς ήταν μία πολύ ήπια χρονιά από θέμα βάρους προπόνησης. Είχαμε πολύ μεγάλες επιδόσεις. Κατεβάζαμε τα ατομικά μας ρεκόρ και είχαμε φτάσει σε επιδόσεις που ακόμα θεωρούνται κορυφαίες. Βασικά μας είχαν αφήσει να δουλέψουμε ήρεμα.

Τι θα συμβούλευες τους αθλητές μας, που μπαίνουν στη διαδικασία του κοινόβιου για να διεκδικήσουν υψηλούς στόχους;
Το κλειδί της επιτυχίας είναι να τηρούν το πρόγραμμα που βγάζει η ομάδα και να μην τρίβονται με άλλες ιδέες. Πρέπει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα, διαφορετικά θα βγουν εκτός. Αν δεν πιστέψεις το πρόγραμμα τότε δεν θα πετύχεις. Αυτό δηλαδή που συνέβη με μένα. Πρέπει να πιστέψουν και στο πρόγραμμα και στις δυνάμεις τους.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πέστα ρε Σκιαθίτη μπας και τα ακούσει κανένας

Ανώνυμος είπε...

Τι εννοεί βεβαρυμένο ιστορικό???